aktorka;

Właściwie  Anna Różańska zamężna Chaberska. Była córką Jana R. i Marii z Lewartowskich; żoną reżysera i dyr. teatrów Emila Chaberskiego (ślub 14 II 1957 w Warszawie). Daty urodzenia 1906 i 1908 podawane w aktach ZASP-u oraz 1908 w akcie ślubu są nieprawdziwe, ponieważ już w 1921 była słuchaczką Warsz. Szkoły Dram., a w kwietniu i maju 1921 z zespołem aktorów warsz. występowała w Kaliszu. Przez cały okres 20-lecia międzywojennego występowała na scenach warsz.: w sez. 1922/23 w T. im. Bogusławskiego, w 1923/24 i 1924/25 w teatrach pod dyr. A. Szyfmana: Polskim, Małym i Komedii, później przede wszystkim w T. Letnim, a także w T. Narodowym i Nowym, a w okresie istnienia TKKT (od 1934) grała na wszystkich jego scenach. W 1937-39 występowała również w T. Kameralnym, a w 1938 w t. Wielka Rewia. Była aktorką charakterystyczną, największe sukcesy odnosiła w komediach i farsach, często w reż. Chaberskiego; ten repertuar czuła doskonale, odpowiadał jej temperamentowi i uzdolnieniom. W ,,Albumie artysty polskiego” pisano: ,,wysportowana, pełna elastyczności figurka, wdzięk, uroda i nieprzeciętny talent”. Zagrała takie role, jak: Laida (Eros i Psyche, 1922); Miecia (Dom otwarty), Berta (Szkoła kokot), Henryka (Szwaczka z Luneville), Aktorka (To, co najważniejsze)-1923; Kornelia (Rogacz wspaniały), Franeczka (Czerwony młyn), Solange (Miłość czuwa)- 1924; Dziewczyna (Diabeł i karczmarka), Flipota (Świętoszek), tyt. Królowa Tatr 1925; Ethel (Szkoła wdzięku, 1927), Ola (Sekretarka pana prezesa, 1928), Tripetta (Panna z dyplomacji, 1929); Dusia (Mąż naszej panienki), Edyta (Nowa umowa małżeńska), Frania (Noc sylwestrowa), Nelly (Panienka z dancingu)- 1931; Jeanette (Ruleta, 1932); Wisia (Dramat Kaliny), Stela (Smaczny chleb kłamstwa)- 1933; Maya (Wszelkie prawa zastrzeżone, 1935); Frania (Małżeństwo, 1937), Józefina Brik (Dom wariatów, 1938), Aurelia (Exposé pani ministrowej, 1939). Zagrała w filmach: Znachor (1937), Moi rodzice rozwodzą się (1938), Żona i nie żona (1939).
Lata II wojny świat. i okupacji niem. przeżyła w Warszawie; była kelnerką w barze ,,Pod Znachorem”, którego udziałowcem był Chaberski. Po upadku powstania dotarła do Krakowa i już w lutym 1945 znalazła się w pierwszym zespole Starego T.; później zaangażowała się do T. Objazdowego im. Bogusławskiego z siedzibą w dawnym kinie Scala, a od wiosny 1946 i w sez. 1946/47 była w zespole T.Kameralnego TUR. W sez. 1947/48 grała w T. Polskim w Poznaniu, w 1948/49 reżyserowała i grała w pozn. T. Aktora i Lalki. Od 1949 występowała w Warszawie: w 1949-1951 w Objazdowym T. Dram. Domu Wojska Pol. (od 1950 T. Domu Wojska Polskiego), w 1952-55 w T. Nowej Warszawy, w 1955-57 w T. Młodej Warszawy, a od 1 I 1958 do 31 I 1972 w T. Klasycznym. Od 1 II 1972 była w zespole nowo utworzonego T. Studio, skąd 1 I t.r. przeszła na emeryturę. W 1954/55 występowała gośc. w T. Dramatycznych w Szczecinie.
Po wojnie nie grała wiele, ale cieszyła się opinią b. dobrej aktorki charakterystycznej, zwłaszcza w repertuarze komediowym. Spośród jej ról warto wymienić takie, jak w Krakowie: Alice (Miasto w dolinie), Berta (Świerszcz za kominem)- 1946; Irena (Wariatka z Chaillot, 1947); w Poznaniu: Doryna (Świętoszek, 1947); Ginette (Codziennie o piątej), Natalia Stiepanowna (Oświadczyny)-1948, Jo (Nadzieja, 1949); w Warszawie: tyt. Matka w sztuce M. Gorkiego (1949), Pawłowa (Marcowy kawaler, 1951), Madame Okruch (Młodość ojców, 1952), Klotylda (Tor przeszkód, 1953), przezabawna służąca Marynia (Teoria Einsteina, 1956), doskonała Lady Bracknell (Brat marnotrawny, 1957), Natalia (Niebieska teczka, 1961), Hekuba (Wojny trojańskiej nie będzie, 1963), Pani Fraszka (Rycerz Ognistego Pieprzu, 1966), Królowa (Pierścień i róża, 1967), Księżna (Dama od Maksyma, 1968), Medlock (Tajemniczy ogród, 1969), Piastunka (Dundo Maroje, 1971). Jedną z jej najlepszych ról i jedną z niewielu, które doczekały się rec. była Luiza (Harvey, 1961). ,,Nawet nie podejrzewałam ile siły komicznej kryje się w możliwościach tej charakterystycznej aktorki. W miarę, jak akcja sztuki rozkręcała się, Różańska była coraz zabawniejsza i budziła wybuchy śmiechu na widowni” (K. Beylin). Stworzyła ,,nad wyraz malowniczy, doskonale scharakteryzowany typ rozhisteryzowanej kobiety” i ,,sprawiła niespodziankę żywiołowym komizmem” (Z. Karczewska-Markiewicz); ,,nadawała rytm i charakter przedstawieniu” (T. Svga).

Źródło : Słownik Biograficzny Teatru Polskiego t.III 1910-2000 M-Ż Warszawa 2016