Janowski Maurycy

Janowski Maurycy
Data urodzenia:
1889-06-19 Warszawa
Data śmierci:
1959-03-10 Sopot

śpiewak, aktor;

Był synem Józefa i Doroty J. Śpiewu uczył się u J. Marso i I. Dygasa. 24 VII 1916 śpiewał w przedstawieniu urządzonym na scenie T. Polskiego w Warszawie partię Dzienni­karza (Wesele K. Rostworowskiego), a 12 IX tego roku na tej samej scenie w przedstawieniu szkolnym partię Jontka (Halka). 10 XI 1916 wystąpił po raz pierwszy w warsz. T. Wielkim w partii Pana Damazego (Straszny dwór) i pozostał w zespole opery warsz. do 1931. Występował w tym okresie również w Krako­wie: w lipcu i sierpniu 1919 z zespołem Krak. Tow. Operowego, a od 21 VII do 17 VIII 1925 z zespołem Opery Warszawskiej. Występował przede wszystkim w rolach charakterystycznych i był ceniony nie tylko ze względu na dużą muzykalność, ale i talent aktorski. Śpiewał partie tenorowe, z których najlepsze: Mime (Zygfryd), Szujski (Borys Godunow), Astrolog (Złoty kogucik), Hadżi (Lakme), Tomek (Sprzedana narzeczo­na), Pedrillo (Uprowadzenie z seraju), Rokita (Boruta), Franciszek (Opowieści Hoffmanna), Grabiec (Goplana), Czarownica (Jaś i Małgosia).
W 1931 zakończył karierę śpiewaka i przeszedł do t. dram. występując nadal w Warszawie – w sez. 1932/33 w T. Kameralnym, w 1933 w T. Letnim, a w 1934-36 na scenach TKKT, m.in. w T. Nowym i T. Narodo­wym. W 1937-39 pracował w Polskim Radiu. Po II wojnie świat. występował w sez. 1945/46 w T. Drama­tycznym Województwa Gdańskiego w Sopocie, w sez. 1946/47 w T. Aktorów Województwa Gdańskiego w Gdyni, w sez. 1947/48 w T. im. Osterwy w Gorzowie Wielkopolskim, w 1948 w Gdańskim Zespole Arty­stycznym, a następnie od sez. 1948/49 do śmierci w T. Wybrzeże. Z powojennych jego ról należy wy­mienić m.in. Żewakina (Ożenek), Pierczychina (Mieszczanie), Gawryłę (Panna bez posagu), Filiberta (Osobliwe zdarzenie), Tomasza Savelli (Szkarłatne róże), Hansona (Zwykła sprawa), Orlińskiego (Matu­rzyści). Po II wojnie świat. wg opinii M. Szczepkow­skiej „dał szereg udanych ról komediowych i farso­wych, odznaczających się dużą siłą komiczną i szla­chetnym umiarkowaniem w użyciu środków aktorskich”. Był zasłużonym pedagogiem – prowadził po II woj­nie świat. klasę śpiewu solowego w PWSM w Sopocie.

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973


Źródła:
1)

śpiewak, aktor;

Był synem Józefa i Doroty J. Śpiewu uczył się u J. Marso i I. Dygasa. 24 VII 1916 śpiewał w przedstawieniu urządzonym na scenie T. Polskiego w Warszawie partię Dzienni­karza (Wesele K. Rostworowskiego), a 12 IX tego roku na tej samej scenie w przedstawieniu szkolnym partię Jontka (Halka). 10 XI 1916 wystąpił po raz pierwszy w warsz. T. Wielkim w partii Pana Damazego (Straszny dwór) i pozostał w zespole opery warsz. do 1931. Występował w tym okresie również w Krako­wie: w lipcu i sierpniu 1919 z zespołem Krak. Tow. Operowego, a od 21 VII do 17 VIII 1925 z zespołem Opery Warszawskiej. Występował przede wszystkim w rolach charakterystycznych i był ceniony nie tylko ze względu na dużą muzykalność, ale i talent aktorski. Śpiewał partie tenorowe, z których najlepsze: Mime (Zygfryd), Szujski (Borys Godunow), Astrolog (Złoty kogucik), Hadżi (Lakme), Tomek (Sprzedana narzeczo­na), Pedrillo (Uprowadzenie z seraju), Rokita (Boruta), Franciszek (Opowieści Hoffmanna), Grabiec (Goplana), Czarownica (Jaś i Małgosia).
W 1931 zakończył karierę śpiewaka i przeszedł do t. dram. występując nadal w Warszawie – w sez. 1932/33 w T. Kameralnym, w 1933 w T. Letnim, a w 1934-36 na scenach TKKT, m.in. w T. Nowym i T. Narodo­wym. W 1937-39 pracował w Polskim Radiu. Po II wojnie świat. występował w sez. 1945/46 w T. Drama­tycznym Województwa Gdańskiego w Sopocie, w sez. 1946/47 w T. Aktorów Województwa Gdańskiego w Gdyni, w sez. 1947/48 w T. im. Osterwy w Gorzowie Wielkopolskim, w 1948 w Gdańskim Zespole Arty­stycznym, a następnie od sez. 1948/49 do śmierci w T. Wybrzeże. Z powojennych jego ról należy wy­mienić m.in. Żewakina (Ożenek), Pierczychina (Mieszczanie), Gawryłę (Panna bez posagu), Filiberta (Osobliwe zdarzenie), Tomasza Savelli (Szkarłatne róże), Hansona (Zwykła sprawa), Orlińskiego (Matu­rzyści). Po II wojnie świat. wg opinii M. Szczepkow­skiej „dał szereg udanych ról komediowych i farso­wych, odznaczających się dużą siłą komiczną i szla­chetnym umiarkowaniem w użyciu środków aktorskich”. Był zasłużonym pedagogiem – prowadził po II woj­nie świat. klasę śpiewu solowego w PWSM w Sopocie.

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *