Data urodzenia:
ok. 1894 Warszawa
Data śmierci:
1927-07-01 Wilno
aktorka, śpiewaczka, dyr. teatru;
Była córką muzyka, wnuczką powieściopisarza Aleksandra N. Debiutowała w 1911 w zespole S. Książka-Staszewskiego w Kaliszu. Następnie przeniosła się do Warszawy. W sez. 1911/12 grała drugoplanowe role subretek i podlotków w T. Małym. Latem 1912 występowała w T. Bagatela, od sez. 1912/13 w T. Nowości. Była już wówczas cenioną aktorką operetkową. W 1915 wyjechała z Warszawy. Przez kilka lat występowała w Odessie, Kijowie, Homlu i Moskwie. W 1920 trafiła w Moskwie do Muzycznego Studia MChAT; 16 V grała tu rolę Klaretty (Córka pani Angot). Po powrocie do kraju występowała w Warszawie: od września 1922 do maja 1923 w T. Nowym, następnie w T. Wodewil, od września 1924 w T. Nowości. 25 XII 1925 otworzyła własny t. przy ul. Jasnej; przedstawieniem inauguracyjnym była Księżniczka dolarów, od 2 do 29 VIII występowała z tym zesp. w Krakowie. Jesienią 1926 wyjechała do Paryża pragnąc występować w tamtejszych teatrach. Po nieudanym debiucie w t. Vaudeville wróciła do Warszawy. Tu występowała w T. Nowości, w końcu 1926 zorganizowała z Lucyną Messal T. Messal-Niewiarowskiej, który zainaugurował swą działalność premierą Targu na dziewczęta. W maju 1927 zespół wyjechał na występy gościnne do Pragi, w czerwcu do Wilna. W Wilnie N. uległa ciężkiemu poparzeniu i wkrótce zmarła.
Wg L. Sempolińskiego „żądna władzy i sławy, goniąca za sensacją, idąca na wszystko, nawet na striptease”, wprowadzała do operetki nowe efekty, zapożyczone z rewii. Niezbyt przystojna, ale zgrabna, porywała widownię nie tyle swoim głosem, ile temperamentem i wdziękiem urodzonej aktorki. „Talent jej aktorski był tak wybitny – pisał T. Boy-Żeleński w nekrologu – że bardzo jest prawdopodobne, iż byłaby śladem Ćwiklińskiej wróciła do komedii na pożytek naszego teatru”. Najwyżej ceniono jej tyt. role w operetkach: Zuza, Hrabina Marica, Madame Pompadour, Dorina, a także role Belli (Ewa), Bessi (Targ na dziewczęta), Vesty (Czarne róże), Dionizy (Nitouche), Tilly (Blondynka), Alicji (Najpiękniejsza z kobiet).
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973
aktorka, śpiewaczka, dyr. teatru;
Była córką muzyka, wnuczką powieściopisarza Aleksandra N. Debiutowała w 1911 w zespole S. Książka-Staszewskiego w Kaliszu. Następnie przeniosła się do Warszawy. W sez. 1911/12 grała drugoplanowe role subretek i podlotków w T. Małym. Latem 1912 występowała w T. Bagatela, od sez. 1912/13 w T. Nowości. Była już wówczas cenioną aktorką operetkową. W 1915 wyjechała z Warszawy. Przez kilka lat występowała w Odessie, Kijowie, Homlu i Moskwie. W 1920 trafiła w Moskwie do Muzycznego Studia MChAT; 16 V grała tu rolę Klaretty (Córka pani Angot). Po powrocie do kraju występowała w Warszawie: od września 1922 do maja 1923 w T. Nowym, następnie w T. Wodewil, od września 1924 w T. Nowości. 25 XII 1925 otworzyła własny t. przy ul. Jasnej; przedstawieniem inauguracyjnym była Księżniczka dolarów, od 2 do 29 VIII występowała z tym zesp. w Krakowie. Jesienią 1926 wyjechała do Paryża pragnąc występować w tamtejszych teatrach. Po nieudanym debiucie w t. Vaudeville wróciła do Warszawy. Tu występowała w T. Nowości, w końcu 1926 zorganizowała z Lucyną Messal T. Messal-Niewiarowskiej, który zainaugurował swą działalność premierą Targu na dziewczęta. W maju 1927 zespół wyjechał na występy gościnne do Pragi, w czerwcu do Wilna. W Wilnie N. uległa ciężkiemu poparzeniu i wkrótce zmarła.
Wg L. Sempolińskiego „żądna władzy i sławy, goniąca za sensacją, idąca na wszystko, nawet na striptease”, wprowadzała do operetki nowe efekty, zapożyczone z rewii. Niezbyt przystojna, ale zgrabna, porywała widownię nie tyle swoim głosem, ile temperamentem i wdziękiem urodzonej aktorki. „Talent jej aktorski był tak wybitny – pisał T. Boy-Żeleński w nekrologu – że bardzo jest prawdopodobne, iż byłaby śladem Ćwiklińskiej wróciła do komedii na pożytek naszego teatru”. Najwyżej ceniono jej tyt. role w operetkach: Zuza, Hrabina Marica, Madame Pompadour, Dorina, a także role Belli (Ewa), Bessi (Targ na dziewczęta), Vesty (Czarne róże), Dionizy (Nitouche), Tilly (Blondynka), Alicji (Najpiękniejsza z kobiet).
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973
