Wojnar Eugeniusz

Wojnar Eugeniusz
Data urodzenia:
1899-12-30 Kraków
Data śmierci:
1967-05-04 Warszawa ( Stare Powązki 32 - v - 18 )

tancerz, choreograf, reżyser, kie­rownik baletu

Eugeniusz Wojnar; także E. Mieczysław Woj­nar-Wojnarowski. Był synem Franciszka i Marii W., mężem tancerki Ireny Soboltówny. Ukończył szkołę realną. Tańca uczył się u E. Koszutskiego. W 1918 rozpoczął pracę jako tancerz w Powszechnym T. Miejskim w Krakowie. W 1921-24 występował w zespole baletowym krak. Opery i Operetki. W sez. 1923/24 zdał egzamin dający uprawnienia reżysera baletu. W sez. 1924/25 był choreografem w T. Polskim w Katowicach i Sosnowcu; z zespołem tego teatru występował m.in. w Płocku. W 1925-27 zaangażowany był jako tancerz i choreograf w warsz. t. Qui Pro Quo; zorganizował tam własny zespół taneczny Wojnar Girls. Latem 1926 tańczył w t. Wodewil. W 1927 występował gościnnie w Pradze czeskiej. Od 1928 do 1929 pracował jako baletmistrz w t. Gong w Łodzi, potem w Krakowie. W 1929-32 ponownie był choreografem T. Polskie­go w Katowicach. W tym czasie jego stałą partnerką była Irena Soboltówna, z którą ożenił się ok. 1930. Ich duet taneczny zdobył w 1. trzydziestych znaczne powodzenie u publiczności. W 1932-34 W. tańczył na scenach różnych warsz. teatrzyków rewiowych, m.in. w Wesołym T. (1932), t. Hollywood (1933), a także w kino-rewiach. W 1934 występował go­ścinnie w sali t. Bagatela w Krakowie. W 1935-36 przebywał za granicą i zapewne w tym czasie występował, m.in. w t. Empire w Paryżu i w t. Karabusz w Bukareszcie. W sez. 1936/37 i 1937/38 był zaangażowany w T. Miejskim w Bydgoszczy i opracowywał tam choreografię do operetek. Na sez. 1938/39 zaangażował się do T. 8.15 w Warszawie jako tancerz i choreograf. Podczas II wojny świat. pracował w 1940-43 jako kierownik kuchni w „Go­spodzie Włóczęgów” w Warszawie; nast. był więź­niem obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. Po za­kończeniu wojny pracował w 1945 w Pol. Misji Wojskowej w Monachium. Po powrocie do kraju zatrudniony był w 1946-49 jako referent świetli­cowy Centralnej Komisji Związków Zawodowych. W kwietniu 1949 opracował choreografię do Wesela Fonsia w Miejskich T. Dramatycznych w Warsza­wie, a od sierpnia t.r. zaangażowany został jako kierownik baletu i tancerz do Ludowego T. Mu­zycznego w Warszawie. W 1950-52 był choreo­grafem w warsz. T. Nowym, a w 1952-53 w Ope­retce Śląskiej w Gliwicach. Potem przeszedł na emeryturę.
Był jednym z wybitniejszych tancerzy i choreogra­fów pol. scen rozrywkowych w okresie międzywo­jennym. Według B. Mamontowicz-Łojek „wyróżnił się szybko jako tancerz charakterystyczny o wyra­zistym geście i dużym zacięciu groteskowym”. Już w 1925 H. Liński oceniając jedną z pierwszych prac choreograficznych W. w Warszawie (program Grunt się nie przejmować w t. Qui Pro Quo) pisał o malowniczych i estetycznych pozach przypomi­nających „konstruktywizm taneczny kultywowany przez Balanchine’a” (cyt. za Mamontowicz-Łojek). Pomysłowość i oryginalność choreografii opracowy­wanej przez W. do przedstawień operetkowych po­wodowały, że balet odgrywał w nich pierwszopla­nową rolę.

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994


Źródła:
1)

tancerz, choreograf, reżyser, kie­rownik baletu

Eugeniusz Wojnar; także E. Mieczysław Woj­nar-Wojnarowski. Był synem Franciszka i Marii W., mężem tancerki Ireny Soboltówny. Ukończył szkołę realną. Tańca uczył się u E. Koszutskiego. W 1918 rozpoczął pracę jako tancerz w Powszechnym T. Miejskim w Krakowie. W 1921-24 występował w zespole baletowym krak. Opery i Operetki. W sez. 1923/24 zdał egzamin dający uprawnienia reżysera baletu. W sez. 1924/25 był choreografem w T. Polskim w Katowicach i Sosnowcu; z zespołem tego teatru występował m.in. w Płocku. W 1925-27 zaangażowany był jako tancerz i choreograf w warsz. t. Qui Pro Quo; zorganizował tam własny zespół taneczny Wojnar Girls. Latem 1926 tańczył w t. Wodewil. W 1927 występował gościnnie w Pradze czeskiej. Od 1928 do 1929 pracował jako baletmistrz w t. Gong w Łodzi, potem w Krakowie. W 1929-32 ponownie był choreografem T. Polskie­go w Katowicach. W tym czasie jego stałą partnerką była Irena Soboltówna, z którą ożenił się ok. 1930. Ich duet taneczny zdobył w 1. trzydziestych znaczne powodzenie u publiczności. W 1932-34 W. tańczył na scenach różnych warsz. teatrzyków rewiowych, m.in. w Wesołym T. (1932), t. Hollywood (1933), a także w kino-rewiach. W 1934 występował go­ścinnie w sali t. Bagatela w Krakowie. W 1935-36 przebywał za granicą i zapewne w tym czasie występował, m.in. w t. Empire w Paryżu i w t. Karabusz w Bukareszcie. W sez. 1936/37 i 1937/38 był zaangażowany w T. Miejskim w Bydgoszczy i opracowywał tam choreografię do operetek. Na sez. 1938/39 zaangażował się do T. 8.15 w Warszawie jako tancerz i choreograf. Podczas II wojny świat. pracował w 1940-43 jako kierownik kuchni w „Go­spodzie Włóczęgów” w Warszawie; nast. był więź­niem obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. Po za­kończeniu wojny pracował w 1945 w Pol. Misji Wojskowej w Monachium. Po powrocie do kraju zatrudniony był w 1946-49 jako referent świetli­cowy Centralnej Komisji Związków Zawodowych. W kwietniu 1949 opracował choreografię do Wesela Fonsia w Miejskich T. Dramatycznych w Warsza­wie, a od sierpnia t.r. zaangażowany został jako kierownik baletu i tancerz do Ludowego T. Mu­zycznego w Warszawie. W 1950-52 był choreo­grafem w warsz. T. Nowym, a w 1952-53 w Ope­retce Śląskiej w Gliwicach. Potem przeszedł na emeryturę.
Był jednym z wybitniejszych tancerzy i choreogra­fów pol. scen rozrywkowych w okresie międzywo­jennym. Według B. Mamontowicz-Łojek „wyróżnił się szybko jako tancerz charakterystyczny o wyra­zistym geście i dużym zacięciu groteskowym”. Już w 1925 H. Liński oceniając jedną z pierwszych prac choreograficznych W. w Warszawie (program Grunt się nie przejmować w t. Qui Pro Quo) pisał o malowniczych i estetycznych pozach przypomi­nających „konstruktywizm taneczny kultywowany przez Balanchine’a” (cyt. za Mamontowicz-Łojek). Pomysłowość i oryginalność choreografii opracowy­wanej przez W. do przedstawień operetkowych po­wodowały, że balet odgrywał w nich pierwszopla­nową rolę.

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *