tancerka, aktorka, śpiewaczka;

Właściwie Michalina Karolina Łaska, z Blechowskich, 2° v. Rembielińska  Była córką Andrzeja i An­ny Blechowskich, żoną Aleksandra Łaskiego. Uczy­ła się na pensji w Warszawie. Debiutowała w 1885 pod nazwiskiem panieńskim w warsz. t. ogr. Nowy Świat, następnie występowała w Łowiczu, a w 1886 w warsz. t. ogr. Promenada. Przeniosła się do zespołu K. i S. Sarnowskich i występowała tam do 1889, po­czątkowo jako tancerka i aktorka, później jako śpie­waczka operetkowa. W tym czasie wyszła za aktora Aleksandra Ł. i już pod tym nazwiskiem występowała w jego zespole w 1890 w Płocku i 1891 w warsz. t. ogr. Eldorado. W 1891-95 należała do zespołu t. pozn.; grała tam m.in. Ludwikę (Ulicznik paryski), Adelę (Zemsta nietoperza), a nawet śpiewała partię operową Zofii (Halka). Rozwój talentu zawdzięczała w znacz­nym stopniu radom i pomocy męża. W lecie 1895 wy­stępowała w warsz. t. ogr. Nowości (dyr. F. Kwaśniew­ski i W. Gloger), 21 IX 1895 debiutowała w T. Nowym w roli Małgorzaty (Biedna dziewczyna) i została zaan­gażowana na stałe do zespołu farsy i operetki WTR, w którym pozostała do 1909. Celowała w rolach subre­tek, dziewcząt wiejskich oraz młodych chłopców. Grała m.in. Molly (Gejsza), Pepi (Wiedeńska krew), Kasię (Słodka dziewczyna), Orestesa (Piękna Helena), Pepe Crevete (Dama od Maksyma). Sukcesy swe zawdzię­czała wielkiemu temperamentowi, talentowi parodystycznemu i specyficznemu humorowi. Wszechstronnie uzdolniona, umiała dobrze tańczyć i śpiewać. Cieszyła się wielką popularnością. „Jak skra żywa – pisał o niej A. Grzymała-Siedlecki – i jak skra gorąca z nieprzebranym zasobem sprężyn uwodzenia scenicz­nych swoich partnerów, najswobodniejsza czuła się w rolach kokotek, damulek, w ramach półświatka czy to jawnego, czy zawoalowanego. Tutaj dawała koncer­ty bezpardonowej zalotności”. Wyjeżdżała często z Warszawy na występy gościnne, m.in. do Sosnowca (1903), Poznania (1904), Lublina (1904), Łodzi (1905) i Wilna (1906). 21 III 1909 wyszła powtórnie za mąż za ziemianina Wacława Rembielińskiego i opuściła teatr. Jednak już w marcu 1911 występowała w Kijo­wie. Jesienią otworzyła w Warszawie t. na Oboźnej, a w marcu 1912 wyjechała z jego zespołem w objazd odwiedzając m.in. Łódź, Piotrków, Sosnowiec, Kielce, Zawiercie, Radom, Łomżę. W 1914 występowała w Lublinie oraz w T. Małym w Warszawie, w 1915-16 kilkakrotnie gościnnie w Kijowie. Następnie znowu na kilka lat usunęła się ze sceny. Powróciła do t. w sez. 1924/25 występując w rolach charakterystycznych w Lublinie, w 1925/26 grała w t. Szkarłatna Maska w Warszawie, a od września 1926 należała do zespołu warsz. T. Miejskich występując najczęściej na scenie T. Letniego (grała m.in. Emilię – Wesele Fonsia), odnosząc ponownie sukcesy dzięki swym zdolnościom charakterystycznym. 16 XI 1934 obchodziła w T. Let­nim jubileusz piędziesięciolecia pracy scen. w komedii Kwiecista droga. Pod koniec życia grała epizody w kil­ku filmach.