Jarkowska Stefania

Stefania Jarkowska (7dni nr 4, 1931)
Jarkowska Stefania
Data urodzenia:
1901-09-02 Warszawa
Data śmierci:
1959-03-16 Warszawa

aktorka;

Właściwie Stefania Jarkowska – Kosmaczewska. Podawana m.in. w aktach personalnych data urodzenia – 2 IX 1909 – niewątpliwie mylna. Była córką Wacława i Felicji J., bratanicą śpiewaczki Marii Jarkowskiej. W 1919 ukończyła szkołę dram. i od 1920 występowała w T. Miejskim w Łodzi. W zespole łódz. pozostawała do 1928 wyjeż­dżając niekiedy na gościnne występy m.in. do T. im. Bogusławskiego w Warszawie (1922), T. Małego w Warszawie (1927). W sez. 1928/29 występowała w T. Miejskich we Lwowie. W 1929-32 należała do zespołu T. Polskiego i Małego, w 1932 występowała w T. Arty­stów i T. Morskie Oko, w sez. 1933/34 w T. Narodo­wym i Letnim, w 1934-36 na scenach TKKT. Po dłuższej chorobie i kuracji za granicą wróciła w 1938 na scenę T. Polskiego. Przez cały ten czas wielokrotnie wyjeżdżała na występy gościnne najczęściej do Łodzi (m.in. 1930, 1932), gdzie cieszyła się dużą popularno­ścią, a także do Lwowa (1932). Podczas II wojny świat. nie występowała na scenie. W 1946-48 należała do zespołu Miejskich T. Dramatycznych w Warszawie. W 1948 występowała w Ludowym T. Muzycznym w Warszawie, a także gościnnie m.in. w Częstochowie i Olsztynie, w 1950 w T. Dzieci Warszawy. 8 XII 1951 wyszła za Stanisława Kosmaczewskiego. W 1951-57 występowała w T. Nowej Warszawy, potem przemia­nowanym na T. Młodej Warszawy. W 1957-58 nale­żała do zespołu T. Klasycznego w Warszawie, ale ze względu na zły stan zdrowia nie występowała. Drobnej budowy, nie wyróżniająca się urodą, szybko zdobyła sobie jednak znaczną popularność jako „arty­stka mocnej, pełnej temperamentu ekspresji” (J. Lorentowicz). Grywała niekiedy role „naiwnych„, ale powodzenie przyniosły jej głównie role dziewcząt obdarzonych żywym temperamentem, jak np. Zu­zia (Mysz kościelna), Germaine (Rywale), Colette (Bęben), a przede wszystkim Francoise (Subretka) i rola tyt. w Roxy. W ostatnich latach kariery scen. grała m.in. Mechmene Banu (Legenda o miłości), Marynię (Teoria Einsteina).

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973


Źródła:
1)
2)

aktorka;

Właściwie Stefania Jarkowska – Kosmaczewska. Podawana m.in. w aktach personalnych data urodzenia – 2 IX 1909 – niewątpliwie mylna. Była córką Wacława i Felicji J., bratanicą śpiewaczki Marii Jarkowskiej. W 1919 ukończyła szkołę dram. i od 1920 występowała w T. Miejskim w Łodzi. W zespole łódz. pozostawała do 1928 wyjeż­dżając niekiedy na gościnne występy m.in. do T. im. Bogusławskiego w Warszawie (1922), T. Małego w Warszawie (1927). W sez. 1928/29 występowała w T. Miejskich we Lwowie. W 1929-32 należała do zespołu T. Polskiego i Małego, w 1932 występowała w T. Arty­stów i T. Morskie Oko, w sez. 1933/34 w T. Narodo­wym i Letnim, w 1934-36 na scenach TKKT. Po dłuższej chorobie i kuracji za granicą wróciła w 1938 na scenę T. Polskiego. Przez cały ten czas wielokrotnie wyjeżdżała na występy gościnne najczęściej do Łodzi (m.in. 1930, 1932), gdzie cieszyła się dużą popularno­ścią, a także do Lwowa (1932). Podczas II wojny świat. nie występowała na scenie. W 1946-48 należała do zespołu Miejskich T. Dramatycznych w Warszawie. W 1948 występowała w Ludowym T. Muzycznym w Warszawie, a także gościnnie m.in. w Częstochowie i Olsztynie, w 1950 w T. Dzieci Warszawy. 8 XII 1951 wyszła za Stanisława Kosmaczewskiego. W 1951-57 występowała w T. Nowej Warszawy, potem przemia­nowanym na T. Młodej Warszawy. W 1957-58 nale­żała do zespołu T. Klasycznego w Warszawie, ale ze względu na zły stan zdrowia nie występowała. Drobnej budowy, nie wyróżniająca się urodą, szybko zdobyła sobie jednak znaczną popularność jako „arty­stka mocnej, pełnej temperamentu ekspresji” (J. Lorentowicz). Grywała niekiedy role „naiwnych„, ale powodzenie przyniosły jej głównie role dziewcząt obdarzonych żywym temperamentem, jak np. Zu­zia (Mysz kościelna), Germaine (Rywale), Colette (Bęben), a przede wszystkim Francoise (Subretka) i rola tyt. w Roxy. W ostatnich latach kariery scen. grała m.in. Mechmene Banu (Legenda o miłości), Marynię (Teoria Einsteina).

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *