aktorka;

Właściwie Stefania Felicja zamężna Okołow – Kułak. Była córką Ludwika K. właściciela pracowni jubilerskiej przy ul. Miodowej w Warszawie i Felicji z Życieńskich; żoną Jana Około- Kułaka, muzykologa (ślub 3 IX 1939 w Białymstoku; zginął prawdopodobnie w Auschwitz). Uczyła się w Warszawie  na pensji J. Sikorskiej, którą ukończyła już po przekształceniu w Gimn. im. Królowej Jadwigi. W 1923-25 była słuchaczką Instytutu Reduty. Brała udział w przedstawieniach Reduty podczas jej pierwszego objazdu, np. 29 V 1924 jako Anioł w scenach  z Wielkanocy w oprac. L. Schillera, na dziedzińcu Uniw. Stefana Batorego w Wilnie. Potem  występowała w Warszawie, a w 1925-28 znowu w Wilnie i objazdach, m.in. w rolach: Panny Młodej (Wesele), Zary (Książe Niezłomny), Sylwii (Romantyczni), Marii (W małym domku), Klary (Śluby panieńskie), Klary (Zemsta), Wojewodzianki (Zaczarowane koło). Latem 1926 grała z S. Ordęgą na prowincji, m.in. w Łowiczu rolę Anny (Świt, dzień, noc). W 1928 zdała aktorski egzamin  ZASP-u. Zaangażowana w tymże roku przez T. Skarżyńskiego do T. Miejskiego w Płocku, zagrała Pannę Młodą w widowisku Wesele na Kurpiach,  które zdobyło ogromną popularność na terenie całego kraju. Od 5 VII do 30 IX 1928 grano je w Warszawie, w sali późniejszego T. Ateneum i na scenie T. Polskiego. ,,Stenia grała ładnie i wyglądała prześlicznie”, wspominał po latach J. Ciecierski. Na sez. 1928/29 została zaangażowana do zespołu Placówki Żywego Słowa pod kier. J. Górskiej i M. Szpakiewicza. Wzięła udział w prem. Wandy, zagrała Zosię (Śluby), po czym w 1929 wróciła do zespołu Skarżyńskiego i występowała z Weselem na Kurpiach, m.in. w Kaliszu (kwiecień) i Poznaniu. W sez. 1929/30 i 1930/31 grała w T. Polskim w Katowicach, takie role, jak: Julia (Stary kawaler), Tereska (Wesele na Górnym Śląsku), Kazio (Żołnierz królowej Madagaskaru), Niusia (Wicek i Wacek), Zuzia (Zakochani). W latach 30. występowała w Warszawie: w 1931-32 w T. na Chłodnej np. jako Berta (Świerszcz za kominem) i Mela (Moralność pani Dulskiej), w T.Polskim: Izabella (Elżbieta królowa Anglii), Zojka (Defraudanci), w 1932-34 w T. Kameralnym: Iwona (Handlarze sławy), Marta (Przebudzenie się wiosny), T. Rozmaitości: Medium (Manekiny szatana), Narodowym i Nowym: (Tak, a nie inaczej), Nowej Komedii: Klaudia (Płaszcz), w sez. 1934/35 w T. Ateneum zagrała: Zosię (Ułani księcia Józefa) i Wandę (Grube ryby), w sez. 1935/36 znów w T. Kameralnym: Helenę (Ponad śnieg) i Kaję Fosli (Budowniczy Solness), w sez. 1936/37 w Stołecznym T. Powszechnym, w 1937/38 w T. Letnim. W czasie II wojny świat. i okupacji niem. handlowała tekstyliami przy Placu Żelaznej Bramy w Warszawie. W sierpniu 1944 występowała w roli Kilminy (Wesele) w T. Wojska Polskiego w Lublinie, a w sez. 1944/45 z tym t. w Krakowie, Katowicach i Łodzi. Po powrocie do Warszawy, została w 1945 czł. Sądu Weryfikacyjnego ZASP I Instancji, w 1945-49 grała w Miejskich T. Dramatycznych, m.in.: Annę (Dwa teatry), Arinę Pantelejmonowną (Ożenek), Bellę Charles (Głęboko sięgają korzenie), Panią Perrichon (Podróż pana Perrichona), Mrs Watty (Zieleni się zboże), a po ich rozwiązaniu, w sez. 1949/50 w T. Powszechnym rolę Jagnieszki (Zapora). W 1950-55 była w zespole T. Nowej Warszawy; w 1955-57 w T. Młodej Warszawy, a w 1957-64 T. Klasycznego. Jej role z tego okresu, to m.in.: Anna (Sprawa Anny Kosterskiej, 1953), Panna Tox (Dombey i syn, 1954), Niania (Dzikie łabędzie, 1956); Maciejowa (Popas króla jegomości), Rozalia (Umówiony dzień) – 1958; Szarkowa (Sto dni małżeństwa, 1961), Staruszka (Miecz Domoklesa, 1962), Starsza Pani (Krzywe lustra, 1964). W 1964 przeszła na emeryturę. Od 21 II 1968 do końca sez. 1969/70 występowała w zespole M. Ćwiklińskiej, który pod patronatem Estrady Białostockiej, jeździł po całej Polsce ze sztuką Drzewa umierają stojąc (grała rolę Genowefy). W 1961-77 wystąpiła w niewielkich rolach i epizodach w kilku spektaklach Teatru TV i filmach. W 1990 zamieszkała w Domu Artystów Weteranów Scen Pol. w Skolimowie. Opublikowała wspomnienia: Opowiadania aktorki (Warszawa 1970) oraz ,,Teoria” w tomie O zespole Reduty 1919-1939. Wspomnienia (Warszawa 1970).

Źródło : Słownik Biograficzny Teatru Polskiego t.III 1910-2000 A-Ł Warszawa 2017

śpiewak, aktor;

Był synem Józefa J. i An­toniny z Leszczyńskich. Po ukończeniu szkoły real­nej debiutował w 1904 w lwow. T. Ludowym, potem występował na prowincji i poważnie chorował. W 1908-12 należał do zespołu t. w Poznaniu. W 1912 wyjechał za granicę. Po powrocie do kraju został od 1919 zaangażowany do T. Polskiego w Warszawie, w 1920-23 występował w T. Miejskim we Lwowie, w 1923-25 w T. Polskim w Warszawie, w 1925 w T. Szkarłatna Maska, w sez. 1925/26 w T. im. Bogusławskiego, 1926/27 w T. Ćwiklińskiej i Fertnera, w 1927-33 w T. Narodowym i T. Letnim (w 1929 występował gościn­nie w T. Nowym w Poznaniu i z zespołem tego t. wyjeżdżał na występy do Gdańska), od sez. 1933/34 ponownie w T. Polskim i na innych scenach TKKT. Uznawany był za bardzo zdolnego aktora charakte­rystycznego; wg A. Grzymały-Siedleckiego „zarówno w operetce, jak i w farsie przykuwał uwagę jednym zwłaszcza szczegółem – rzadko w naszych teatrach spotykanym – poczuciem komiki niespodziewanego ruchu”. We wspomnieniu pośmiertnym pisano, że „stylem gry przypominał Kamińskiego. Opracowywał rolę w najdrobniejszych szczegółach, gesty i mimikę poddawał skrupulatnej kontroli, jaskrawą pointą szafował oszczędnie, ale celnie, był raczej powściąg­liwy, skupiony, czasem może nawet chłodny. Ze szcze­gólną ekspresją grał postacie o podkładzie diabolicznym, pysznie oddawał zduszoną namiętność tzw. czarnych charakterów” (Express Poranny 1936 nr 5). Grał m.in. Rejenta (Pan Damazy), Wurma (Intryga i miłość), Bęczkowskiego (Uciekła mi przepióreczka), Rejenta (Zemsta), Odysa (Achilleis), Pagatowicza (Grube ryby), Chlestakowa (Rewizor), Hr. Almavivę (Cyrulik sewilski), Teofila (Głupi Jakub). Był również aktorem filmowym; (Dziesięciu z Pawiaka – 1931), (Dzieje grzechu – 1933).

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973

aktorka;

Właściwie Maria Józefa Gella, 1° v. Kwiatkowska, 2° v. Jabłońska  Była córką Kazimierza G., urzędnika, i Sabiny Stradiot , żoną najpierw Artura Kwiatkowskiego (ślub w Białej Podlaskiej 15 VI 1916), potem Jerzego Jabłońskiego (ślub w 1930). We wczesnym dzieciństwie straciła ojca. Ukończyła we Lwowie pensję św. Elżbiety i szkołę dram. przy T. Miejskim (1907); wtedy też, jak podawała, debiutowała we Lwowie (być może w T. Popularnym). Wiadomo, że na pocz. 1908 wy­stępowała wraz z matką w objazdowym zespole E. Kalinowskiego i nast. w T. Dziesięciu Miast z udziałem G. Fiszera jeździła po prowincji galicyj­skiej. W sez. 1908/09 występowała w zespole E. Majdrowicza w Sosnowcu, 1909/10 i 1910/11, lub dłużej, w T. Wielkim w Lublinie (jedynie tu w 1909 użyto w prasie imienia Józefa). W sez. 1914/15-1917/18 grała w Kijowie w T. Polskim (z tym teatrem występowała w 1915 w Moskwie i Piotrogrodzie), a od kwietnia 1918 należała do zespołu Nowego T. Polskiego pod kier. J. Osterwy. Po opuszczeniu Kijowa występowała w Warszawie: na jesieni 1918 w kabarecie Mozaika, od grudnia t.r. i w sez. 1919/20 w t. Czarny Kot, w sez. 1920/21-1922/23 w T. Polskim i Małym, 1923/24 i 1924/25 w Letnim, 1926/27 w T. Ćwiklińskiej i Fertnera (grała też w maju 1927 w T. Małym); w sez. 1927/28-1929/30 występowała znów w T. Letnim, a w 1930-34 w T. Narodowym, Nowym i Letnim (w lecie 1931 z aktorami T. Narodowego wystę­powała w Radomiu, Kielcach, Częstochowie, Łucku i Płocku). Od 1934 na scenach TKKT; w sez. 1934/35 i 1935/36 często w T. Polskim i Małym, a w 1936/37-1938/39 w T. Letnim; na sez. 1939/40 była zaangażowana do T. Narodowego i Nowego. Podczas II wojny świat. straciła drugiego męża; pracowała jako kelnerka w kawiarni „Pod Znacho­rem” w Warszawie. Po powstaniu warsz. znalazła się w Krakowie; należała do zespołu T. im. Sło­wackiego, od wznowienia jego powojennej działal­ności w marcu 1945 do końca sez. 1965/66, kiedy to przeszła na emeryturę. W sez. 1946/47 wystę­powała w T. Kameralnym TUR; w okresie połą­czenia zespołów t. krak., grała też do 1954 w T. Starym. Występowała w filmach. Dnia 8 XI 1959 obchodziła pięćdziesięciolecie pracy artyst., podczas zbiorowego jubileuszu w T. im. Słowackiego. Na­leżała do Kapituły Zasłużonych Członków SPATiF-u. Od początków swej kariery była aktorką cenioną i lubianą. Zwracała uwagę jej uroda, giętka, szczupła sylwetka, wdzięk i  przy wyrazistości środków wyrazu – smak i kultura, dla podkreślenia której w l. trzydziestych i powojennych używano słowa „dystynkcja”. Z uznaniem krytyków spotykały się jej role już w Lublinie, m.in.: Gabriela (Rozbitki), Goplana (Balladyna), Kordelia (Król Lear), Wanda Malska (Dwie blizny), w Kijowie grała m.in.: Danusię (Krzyżacy), Anielę (Śluby panieńskie), Dalilę (Samson i Dalila), Helenę (Lekkomyślna siostra), Józię (Tamten); była aktorką pobierającą w 1918 najwyższą gażę w zespole kobiecym. W Warszawie zagrała ponad siedemdziesiąt ról, najczęściej „salo­nowych” we współczesnych komediach i farsach, wśród nich: Renusię (Podatek majątkowy), Lili (Za­kład o miłość), Prudencję (Książę małżonek), Kici-kici (Maman do wzięcia), Gabrielę (Dzieje salonu), Panią (Krysia), Księżniczkę (Uciekła mi przepióre­czka), Rambertową (Powrót mamy), Bobine (Przy­jaciele A. Fredry), Gretę (Adam i Ewa). W l. po­wojennych należała do ulubionych w gronie doj­rzałych, zasłużonych aktorek krak.; bawiąc lub wzruszając, grywała obok dystyngowanych (czasem lekko skarykaturowanych) dam, podstarzałe ekscentryczki, zawsze z domieszką wdzięku i poezji. Nie­które role z tego okresu: Podstolina (Zemsta), Kon­stancja (Wariatka z Chaillot), Gornostajewa (Lubow Jarowaja), Pani Dove (Wielka polityka), Pani Gilbey (Pierwsza sztuka Fanny), Księżna (Leokadia), Pulcheria Aleksandrowna (Zbrodnia i kara), Księżna (Mądremu biada), Generałowa (Jego ekscelencja błazen, 1966 – ostatnia rola).

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994

aktor, śpiewak, reżyser;

Właściwie Kazimierz Wejroch, Weyroch. Był synem Ludwika i Józefy Wejrochów, mężem Jadwigi Heleny z Ja­kubowskich. Do 1910 mieszkał w Łomży, gdzie uczył się w gimnazjum. Po przeniesieniu się do Warszawy ukończył w 1914 szkołę handlową i nast. pracował w branży włókienniczej. Uczył się śpiewu u A. Ostrowskiego, J. Łysakowskiego, oraz w szko­le operowej J. Marso. Wraz z uczniami tej szkoły śpiewał 11 I 1919 w operze Janek, wystawionej w warsz. Wielkim T. Ludowym. Wystąpił wtedy jako Weyroch. Później używał na scenie wyłącznie na­zwiska Dembowski. Właściwym jego debiutem był występ 23 XII 1919 w T. Nowości w Warszawie w roli Achmeda (Róża Stambułu); pisano wtedy w prasie o jego pięknym, dobrze wyszkolonym głosie tenorowym i korzystnych warunkach zewnętrznych, zauważono jednak jeszcze pewne niedostatki gry aktorskiej. Zaangażowany wówczas do zespołu T. Nowości, do końca sez. 1924/25 śpiewał partie pier­wszych tenorów w operetkach (dublował często B. Mierzejewskiego), partnerował m.in. L. Messal i M. Ćwiklińskiej najważniejsze role z tego okresu: Kamil (Wesoła wdówka), Lucjan (Kapłanka ognia), tyt. w Kuzynku z Honolulu, Hrabia Julian (Biały mazur), Hrabia Daniel (Szał miłości), Gaston (Hin­duska). Wyjeżdżał często na gościnne występy, m.in. do Łodzi (grudzień 1922), Krakowa (luty 1924; tu występował z warsz. operetką w T. Bagatela), a także do Wilna (marzec-maj 1924), gdzie prócz par­tii operetkowych takich jak: Hrabia Pablo (Królowa tanga), Książę Koruga (Katia tancerka), śpiewał także Turiddu (Rycerskość wieśniacza) i Cania (Pa­jace). Uczestniczył w tournee po Polsce z artystami T. Nowości, m.in. do Radomia, Częstochowy, Za­mościa (wiosna-lato 1925). W 1924 wyjeżdżał też na studia wokalne do Włoch. Od grudnia 1925 występował nadal w Warszawie w T. Niewiarow­skiej i z nim w T. im. Słowackiego w Krakowie (sierpień 1926). Od grudnia 1926 do maja 1927 był w T. Messal-Niewiarowskiej i z nim występował w Pradze (maj 1927), a nast. w Wilnie (czerwiec t.r.). W sez. 1927/28 występował w operetkach w T. Wielkim i Nowości we Lwowie; tu także reży­serował m.in. Najpiękniejszą z kobiet. W 1928 wy­jechał do USA; występował w teatrach pol. w De­troit (T. Ludowy), Pittsburgu (gdzie sam prowadził przez pewien okres t. muzyczny dla miejscowej Polonii), Cleveland (m.in. 7 V 1929 śpiewał w Hrabinie Maricy w t. Polonia). Po powrocie do kraju, w 1930 występował gościnnie w T. Wielkim w Poznaniu (17-30 VII) jako Książę Leopold (Księż­niczka czardasza), a od 23 IV 1931 w T. Nowości w Warszawie. W lipcu i sierpniu 1931 występował w warsz. t. Mała Kometa, a od września t.r. i w sez. 1931/32 znowu w T. Nowości. W 1932-35 był solistą operetki w T. Lutnia w Wilnie; tu 22 III 1935 obchodził jubileusz piętnastolecia pracy artyst. w jednej z najlepszych swych operetkowych ról – Marcina w Sztygarze. W sez. 1935/36 występował: w Operetce na Chłodnej w Warszawie (październik/­listopad 1935), nast. w zespole operetki T. Miej­skich we Lwowie (m.in. w lutym 1936 jako Markiz Arystydes w Balu w Savoyu, a wiosną 1936 z zespołem t. Wielka Rewia z Warszawy, m.in. w Płocku (kwiecień) i Przemyślu. W sierpniu 1936 występował, z zespołem operetki wil., w T. im. Słowackiego w Krakowie. We wrześniu t.r. śpiewał w Wielkiej Operetce w Warszawie. W sez. 1936/37 (od 15 X) został zaangażowany jako pierwszy tenor operetki do T. Wielkiego w Poznaniu. Występował w tym czasie gościnnie w T. Miejskim w Bydgosz­czy, gdzie od 17 X 1936 śpiewał Carewicza Alek­sandra (Carewicz). W sez. 1937/38 wrócił do ze­społu T. Lutnia w Wilnie i z nim m.in. w sierpniu 1938 występował w Krynicy. W sez. 1938/39 był w zespole T. Miejskiego w Bydgoszczy. Od kwiet­nia 1939 znowu występował w wil. T. Lutnia i w teatrze tym pozostał również po wybuchu II wojny świat., aż do 1941. Następnie mieszkał w Warsza­wie; śpiewał w warsz. kawiarniach; od maja 1944 krótko występował w oficjalnym T. Miasta War­szawy; po powstaniu warsz. był więźniem obozów koncentracyjnych, m.in. w Gross-Rosen, gdzie brał udział w przedstawieniu zorganizowanym na Boże Narodzenie 1944. W pocz. października 1945 wrócił do kraju. W sez. 1945/46 występował w T. Komedii Muzycznej Lutnia w Łodzi (reżyserował Wiktorię i jej huzara, Hrabinę Maricę), od 1 II 1947 do końca sez. 1946/47 był w T. Komedia Muzyczna w Krakowie; występował m.in. jako Hrabia Tassilo (Hrabina Marica), Cunlight (Wiktoria i jej huzar); także reżyserował. W 1947-48 brał udział w przed­stawieniach objazdowego zespołu operetkowego. W sez. 1948/49-1950/51 (od grudnia 1948) był kier. artyst., reżyserem i śpiewakiem T. Muzycznego w Lublinie; reżyserował w tym czasie większość wy­stawianych na tej scenie operetek, m.in. Króla włó­częgów, Piękną Helenę, Barona cygańskiego, Pta­sznika z Tyrolu, Zemstę nietoperza (występował w roli Franka). W sez. 1951/52 nadal współpracował jako reżyser z lub. operetką; wystawił: Wodewil warszawski oraz Tysiąc i jedną noc. W sez. 1952/53-1955/56 był aktorem T. Ludowego w Warszawie. Od lipca do grudnia 1955 był także kier. artyst. Warszawskiej Operetki Objazdowej. Od sez. 1956/57 zaangażował się do warsz. T. Estrada (od 1957 pn. T. Komedia), w którym pozostał do końca sez. 1974/75. Sporadycznie reżyserował, np. w paździer­niku 1958 wystawił w T. Muzycznym w Warszawie operetkę Wiktoria i jej huzar. W T. Komedia ob­chodził 20 II 1960 jubileusz czterdziestolecia pracy artyst. w roli Mecenasa Złotogórskiego (Królowa przedmieścia).
Popularność zyskał w dwudziestoleciu międzywo­jennym jako przystojny, elegancki, dobrze śpiewa­jący amant operetkowy. Jak pisał W. Filler, D. był to „reprezentant operetkowej arystokracji”; „częściej niż w mundur, we frak odziany. Odtwórca nieza­wodny pokaźnej rodzinki hrabiów”. Do popisowych jego ról operetkowych, prócz wymienionych, nale­żały: Porucznik Rene (Cnotliwa Zuzanna), Barinkay (Baron cygański), Oktawiusz Flaubert (Ewa), Ka­pitan Stone (Kwiat Hawai), Adam (Ptasznik z Ty­rolu), Niki von Esterhazy (Miłostki kadetów), w których występował w 1. trzydziestych w Bydgosz­czy i Poznaniu, oraz Stefan Koltay (Wiktoria i jej huzar) i Hrabia Rene (Madame Pompadour) – występował w nich w okresie wojny w Wilnie. Od 1952, po przejściu z teatrów muz. do dram., zmienił także emploi; nie grał już amantów lecz role chara­kterystyczne i komiczne, gł. w repertuarze kome­diowym. W T. Ludowym zagrał z powodzeniem m.in. Mamajewa (I koń się potknie, 1952), Arga­na (Chory z urojenia, 1953), a nawet Kleniewicza (Uciekła mi przepióreczka, 1956). W T. Kome­dia występował także w komediach muz., m.in. ja­ko: Henry Kemp (Jim i Jill), Harry Trevor (Daj buzi, Kate), Siniczkin (Ofelia pilnie poszukiwana), Lord Boxington (My Fair Lady), Olivier (Król włóczęgów).

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994

aktorka, śpiewaczka;

Właściwie Maria Chawowa, zamężna Zakrzewska. Była matką Tadeusza Za­krzewskiego. Początkowo pracowała w Warszawie na Saskiej Kępie jako kelnerka. Została wprowadzona do chóru WTR dzięki protekcji znajomego żandarma. W 1899 z zespołem Adolfiny Zimajer wyjechała na występy do Rosji, latem tegoż roku występowała w Ło­dzi i w Dolinie Szwajcarskiej w Warszawie (śpiewała tu m.in. Rositę – Pierścień rodzinny), w pierwszej poł. 1900 w zespole B. Mareckiego w Kielcach, Radomiu i Łodzi (śpiewała m.in. Siebla w Fauście), w 1901 w Ło­dzi, w 1902-03 w warsz. t. ogr. (m.in. Wodewil, Bagate­la i Renaissance). W 1903 została zaangażowana do zespołu operetki WTR jako „wodewilistka do ról subretek”; 15 II 1903 debiutowała na scenie T. Nowości w swej popisowej roli Bebe Rose (Za oceanem). Odznaczała się głosem donośnym, o przyjemnym brzmieniu i dużej skali, miała dobre warunki zewnętrz­ne, grała swobodnie i naturalnie. W T. Nowości śpiewa­ła z dużym powodzeniem m.in. Helenę (Piękna Helena), Korę (Piękność z Nowego Jorku), Małgorzatę (Mały Faust), Wenus (Orfeusz w piekle), Różę (Cnotliwa Zu­zanna), Charis (Figiel Junony), Królewnę (Smok i kró­lewna), Mariankę (Za oceanem), Gabrielę (Życie pa­ryskie). Poza występami w operetce grała też w farsach (przeważnie na scenie T. Nowego). W 1906 występowa­ła z A. Fertnerem w kabarecie Sub love w Dolinie Szwajcarskiej, w maju tego roku gościnnie w Łodzi, a w 1909 w Kijowie. 11 VI 1910 poślubiła w Krakowie inżyniera Zygmunta Zakrzewskiego. 14 VII 1911 otrzy­mała dymisję z T. Nowości i wyjechała na gościnne występy do Rosji. W maju 1912 powróciła do zespołu T. Nowości, gdzie pozostała do początku 1915 grając w tym czasie przeważnie role charakterystyczne w ope­retkach, m.in. Walentynę (Wesoła wdówka), Amarantę (Córka pani Angot), Przełożoną (Nitouche). W 1915 wyjechała z zespołem W. Rapackiego-syna do Moskwy i Kijowa. Od 1918 występowała znowu w Warszawie; początkowo w t. Argus, Mozaika i w T. Letnim; w 1919 należała do zespołu kabaretu Qui Pro Quo; w sez. 1920/21 powróciła do zespołu T. Nowości. Występowa­ła w tym czasie już rzadko w operetkach, przeważnie grała role charakterystyczne i komiczne w farsach i komediach, m.in. Panią Toulonrel (Dzwonek alarmo­wy), Ciocię (Dwaj mężowie pani Marty), Potasz (Potasz i Perlmutter), Czupurkowską (Panienka z dancingu), Świekrę (W czepku urodzony). Latem 1921 występowała w warsz. t. Wodewil, w 1921-22 znowu w kabarecie Qui Pro Quo, w sierpniu 1923 gościnnie w Ciechocinku, w sez. 1923/24 występowała w T. Letnim, w 1924 w t. Stańczyk, od jesieni 1924 znowu w T. Letnim, w sez. 1926/27 w T. Ćwiklińskiej i Fertnera, w 1927 w T. Ma­łym; od sierpnia 1927 do śmierci w T. Miejskich (gł. na scenie T. Letniego). Ostatni raz wystąpiła 17 VI 1932 w komedii Adwokat w opałach. Grała w kilkunastu pol. filmach, m.in. O czym się nie mówi (1924), Iwonka” (1925), „Przedwiośnie (1928), Policmajster Tagiejew (1929), Cham (1931).

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973