tancerz, choreograf, kierownik baletu;
Był synem Antoniego M., szewca, i Józefy z Jagodzińskich. Bratem A. Rolandowej. W 1920-27 uczył się w warsz. szkole baletowej; w 1927-29 był tancerzem baletu T. Wielkiego w Warszawie. Od kwietnia 1929 i w sez. 1929/30 był solistą baletu przy T. Polskim w Katowicach (28 IV 1929 poturbowany przez bojówkę niem. podczas występów z Halką w Opolu); w sez. 1930/31 w T. Miejskich we Lwowie. W 1931-32 odbywał służbę wojskową. Od 1932 był ponownie tancerzem T. Wielkiego w Warszawie, od 1934 solistą; oprócz wielu tańców solowych w operach i operetkach wykonywał partię Franciszka (Coppelia). We wrześniu 1934 brat udział we Wszechsłowiańskim Festiwalu Tańca w Lublanie. Od 1935 współpracował z zespołem F. Parnella (występy w warsz. t. Wielka Rewia), a w 1936 w Balecie Parnella tańczył m.in. na olimpiadzie tanecznej w Berlinie. W sez. 1937/38 był solistą, a w sez. nast. pierwszym solistą Pol. Baletu Reprezentacyjnego, z którym tańczył m.in. w Paryżu (1937), Cannes, Nicei, Marsylii, Lyonie (luty-marzec 1939) i na Wystawie Światowej w Nowym Jorku (czerwiec 1939). Wykonywał m.in. role Pana Młodego (Harnasie) i Amora (Apollo i dziewczyna). Podczas II wojny świat. występował w jawnych t. warsz.: Stara Mewa (1940) i T. Miasta Warszawy, gdzie od 1943 do wybuchu powstania był kier. baletu; na jesieni 1944 organizował balet w koncesjonowanym przez okupanta Krakowskim T. Powszechnym. Po wojnie pracował jako choreograf i kier. baletu opery w Poznaniu (maj-grudzień 1945 oraz w sez. 1952/53 i 1953/54) i Opery Katowickiej w Bytomiu (1946-sez. 1948/49); w obu tych teatrach zorganizował studia baletowe. W sez. 1949/50-1951/52 i od grudnia 1955 do końca sez. 1958/59 był kier. baletu Opery warszawskiej. Sporadycznie występował jako solista (partia tyt. w Panu Twardowskim L. Różyckiego, 1951). Pracował jako choreograf i okresowo kier. baletu w Operetce warsz. (sez. 1954/55 i 1955/56 oraz 1959-61), Operze wrocł. (sez. 1957/58 i 1961/62, 1964), ponownie w Operze im. Moniuszki w Poznaniu (sez. 1960/61), Operetce szczecińskiej (1958, 1961-66), Operze Objazdowej (1963-64), Operetce łódz. (od 1966 do końca sez. 1967/68). Opracował choreografie m.in. w Operetce Śląskiej w Gliwicach (1958, 1959, 1965), Operetce Dolnośląskiej (1960), T. Wielkim w Warszawie (1965) oraz w t. dram., np. Polskim w Poznaniu (1946), Klasycznym w Warszawie (1960) i Polskim w Szczecinie (1964). W sez. 1968/69 wrócił na stanowisko kier. baletu (od sez. 1970/71 – choreografa) T. Wielkiego w Warszawie i tam uzyskał emeryturę od 1 I 1972. „Zgrabny i utalentowany” tancerz, należał do najpłodniejszych choreografów pol. po II wojnie światowej. „Kompozycja choreograficzna Miszczyka rozwija się zawsze logicznie, dzięki czemu jest czytelna, przezroczysta i przejrzysta. Nigdy nie ma na scenie tłoku, chaosu ni gmatwaniny tak często rozsypujących nasze balety” pisał A.M. Swinarski. Wśród wystawionych przez niego baletów należy wymienić: Jezioro łabędzie (1953, 1956, 1961), Coppelię (1963, 1964). Szczególnie zasłużył się w propagowaniu baletów pol. kompozytorów; w jego choreografii ukazały się: Pan Twardowski (1948, 1951, 1957, 1962, 1965), Swantewit (1949), Harnasie i Serenada M. Karłowicza (1951), Bursztynowa panna (1961) oraz praprem.: Z chłopa król G. Bacewiczówny, Zabawa w Lipinach (Poznań 1954) oraz Mazepa T. Szeligowskiego (Warszawa 1958).
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994