Data urodzenia:
1892-02-02 Kraków
Data śmierci:
1947-02-01 Łódź
aktor, reżyser;
Właściwie Stanisław Grolich. Był synem Stanisława Grolicha i Julii z Tarczyńskich. Po ukończeniu szkoły średniej w Wadowicach kształcił się w Akademii Handlowej w Wiedniu. Do zawodu aktorskiego przygotowywał się w Krakowie pod kierunkiem S. Stanisławskiego. W lecie 1914 debiutował w krak. T. Ludowym. W czasie I wojny świat. służył w Legionach. W 1916-17 występował w T. Ludowym w Krakowie, w sez. 1919/20 w T. im. Słowackiego, w sez. 1920/21 w T. Powszechnym, w sez. 1921/22 w T. Stołecznych w Warszawie, 1922/23 znów w T. im. Słowackiego w Krakowie, 1923/24 w T. Narodowym w Toruniu, 1924/25 w T. Nowym w Poznaniu, w 1925-27 w T. Miejskim w Łodzi, w sez. 1927/28 w T. Polskim w Warszawie, w 1928-30 w T. im. Słowackiego w Krakowie, w sez. 1930/31 w T. Polskim w Katowicach, 1931/32 w T. Miejskich w Łodzi, 1932/33 w T. Miejskich w Wilnie, a 1933-39 na scenach TKKT w Warszawie (po podziale zespołu w 1936 głównie w T. Polskim i T. Małym). Podczas okupacji występował i reżyserował w T. Komedia. Pracował też jako kelner. W 1945-47 występował w T. Wojska Polskiego w Łodzi. Wykładał tam również w PWST. W 1946 grał gościnnie rolę Św. Gwalberta (Lilla Weneda) w T. Polskim w Warszawie. W początkach kariery występował przede wszystkim w farsach i komediach. Grał m.in. Hilarego (Mąż z grzeczności), Maurycego (Nasi najserdeczniejsi), Mahonia (Asystent). W repertuarze dramatycznym występował rzadko, m.in. w roli Ferdynanda (Intryga i miłość). W następnym okresie grał przede wszystkim role charakterystyczne i role rezonerów w komediach, m.in. takie jak: Pagatowicz (Grube ryby), Cokane (Szczygli zaułek), Wodziński (Lato w Nohant), Nos (Wesele). Po wojnie odniósł sukcesy m.in. w rolach: Rzecznickiego (Fantazy), Jowialskiego (Pan Jowialski), Rejenta (Pan Damazy). Od 1922 do końca życia wystąpił w ponad dwudziestu filmach. Zmarł w atelier podczas kręcenia zdjęć.
Był blondynem o miękkich, delikatnych rysach i łagodnym głosie. Jak pisał A. Zelwerowicz, wyróżniał się „artystyczną dystynkcją”, wolał „raczej nie dorysować, niż gdyby miał przerysować kontury swego modelu”. D. Damięcki zwracał uwagę na „wzbudzającą szacunek celową oszczędność środków wyrazu”.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973
aktor, reżyser;
Właściwie Stanisław Grolich. Był synem Stanisława Grolicha i Julii z Tarczyńskich. Po ukończeniu szkoły średniej w Wadowicach kształcił się w Akademii Handlowej w Wiedniu. Do zawodu aktorskiego przygotowywał się w Krakowie pod kierunkiem S. Stanisławskiego. W lecie 1914 debiutował w krak. T. Ludowym. W czasie I wojny świat. służył w Legionach. W 1916-17 występował w T. Ludowym w Krakowie, w sez. 1919/20 w T. im. Słowackiego, w sez. 1920/21 w T. Powszechnym, w sez. 1921/22 w T. Stołecznych w Warszawie, 1922/23 znów w T. im. Słowackiego w Krakowie, 1923/24 w T. Narodowym w Toruniu, 1924/25 w T. Nowym w Poznaniu, w 1925-27 w T. Miejskim w Łodzi, w sez. 1927/28 w T. Polskim w Warszawie, w 1928-30 w T. im. Słowackiego w Krakowie, w sez. 1930/31 w T. Polskim w Katowicach, 1931/32 w T. Miejskich w Łodzi, 1932/33 w T. Miejskich w Wilnie, a 1933-39 na scenach TKKT w Warszawie (po podziale zespołu w 1936 głównie w T. Polskim i T. Małym). Podczas okupacji występował i reżyserował w T. Komedia. Pracował też jako kelner. W 1945-47 występował w T. Wojska Polskiego w Łodzi. Wykładał tam również w PWST. W 1946 grał gościnnie rolę Św. Gwalberta (Lilla Weneda) w T. Polskim w Warszawie. W początkach kariery występował przede wszystkim w farsach i komediach. Grał m.in. Hilarego (Mąż z grzeczności), Maurycego (Nasi najserdeczniejsi), Mahonia (Asystent). W repertuarze dramatycznym występował rzadko, m.in. w roli Ferdynanda (Intryga i miłość). W następnym okresie grał przede wszystkim role charakterystyczne i role rezonerów w komediach, m.in. takie jak: Pagatowicz (Grube ryby), Cokane (Szczygli zaułek), Wodziński (Lato w Nohant), Nos (Wesele). Po wojnie odniósł sukcesy m.in. w rolach: Rzecznickiego (Fantazy), Jowialskiego (Pan Jowialski), Rejenta (Pan Damazy). Od 1922 do końca życia wystąpił w ponad dwudziestu filmach. Zmarł w atelier podczas kręcenia zdjęć.
Był blondynem o miękkich, delikatnych rysach i łagodnym głosie. Jak pisał A. Zelwerowicz, wyróżniał się „artystyczną dystynkcją”, wolał „raczej nie dorysować, niż gdyby miał przerysować kontury swego modelu”. D. Damięcki zwracał uwagę na „wzbudzającą szacunek celową oszczędność środków wyrazu”.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973
