Data urodzenia:
1892-09-11 Husiatyn
Data śmierci:
1964-09-01 Warszawa
aktor, reżyser;
Był synem Władysława i Jadwigi D. Ukończył gimn. humanistyczne w Przemyślu. Sztuki aktorskiej uczył się u L. Wostrowskiego, który był podobno bratem jego matki. Debiutował w Łodzi w 1912, w sez. 1912/13 i może dłużej występował w t. w Kijowie. 7 VII 1914 debiutował w T. Polskim w Warszawie. W czasie I wojny świat. występował w T. Polskim w Kijowie. Od 1918 przebywał w Warszawie i występował kolejno w t.: Reduta (1919-21), Maska (1922), Komedia (1924), Małym i Polskim (1925-1931), Qui Pro Quo (1932), Artystycznym (1932), Kameralnym (1933), Polskim i Małym (1933-35), od 1935 w teatrach TKKT (głównie na scenach T. Letniego i Narodowego). Grał role amantów, m.in. Pierrota (Papierowy kochanek), Arlekina (Miłość i loteria), Malarza (Katastrofa), Boba Lacoste’a (Ciężkie czasy). W sez. 1938/39 występował w T. Wielkim we Lwowie, gdzie reżyserował m.in. następujące sztuki: Świętoszek, Subretka, Koniec i początek. W czasie II wojny świat. przebywał w Warszawie, gdzie był kier. konspiracyjnego zespołu studyjnego. Z zespołem zawodowych aktorów przygotowywał przedstawienie komedii Mąż i żona, w której również grał. W 1944 reżyserował przedstawienie Ślubów panieńskich na pokaz dyplomowy PIST-u. Od 4 II 1945 występował w T. Wojska Polskiego w Łodzi (pierwszą jego rolą był tam Stańczyk – Wesele), a w 1949 w T. Kameralnym w Łodzi. Od 1949 do przejścia na emeryturę (w lutym 1964) związany był prawie stale z T. Współczesnym w Warszawie, gdzie też obchodził jubileusz pięćdziesięciolecia pracy artystycznej. W 1951 występował w T. Nowym w roli Prof. Higginsa (Pigmalion), którą to sztukę również reżyserował. Do najlepszych jego ról powojennych należały: Prof. Sonnenbruch (Niemcy), Biedermann (Biedermann i podpalacze), Tartuffe (Świętoszek). Przez wiele lat zajmował się pracą reżyserską w Łodzi, później w Warszawie. Szczególnie często i z zamiłowaniem opracowywał komedie A. Fredry, m.in. Śluby panieńskie reżyserował w 1948 w T. im. Węgierki w Białymstoku, w 1955 w T. Miejskim w Sosnowcu, w 1957 w T. Ziemi Mazowieckiej. Dysponował znakomitym warsztatem aktorskim – świetną dykcją, umiejętnością prowadzenia dialogu, psychologiczną interpretacją odtwarzanych postaci; jego grę cechowała oszczędność gestu i poetycka ironia. Miał także szczególną umiejętność nawiązywania kontaktu z widownią.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973
aktor, reżyser;
Był synem Władysława i Jadwigi D. Ukończył gimn. humanistyczne w Przemyślu. Sztuki aktorskiej uczył się u L. Wostrowskiego, który był podobno bratem jego matki. Debiutował w Łodzi w 1912, w sez. 1912/13 i może dłużej występował w t. w Kijowie. 7 VII 1914 debiutował w T. Polskim w Warszawie. W czasie I wojny świat. występował w T. Polskim w Kijowie. Od 1918 przebywał w Warszawie i występował kolejno w t.: Reduta (1919-21), Maska (1922), Komedia (1924), Małym i Polskim (1925-1931), Qui Pro Quo (1932), Artystycznym (1932), Kameralnym (1933), Polskim i Małym (1933-35), od 1935 w teatrach TKKT (głównie na scenach T. Letniego i Narodowego). Grał role amantów, m.in. Pierrota (Papierowy kochanek), Arlekina (Miłość i loteria), Malarza (Katastrofa), Boba Lacoste’a (Ciężkie czasy). W sez. 1938/39 występował w T. Wielkim we Lwowie, gdzie reżyserował m.in. następujące sztuki: Świętoszek, Subretka, Koniec i początek. W czasie II wojny świat. przebywał w Warszawie, gdzie był kier. konspiracyjnego zespołu studyjnego. Z zespołem zawodowych aktorów przygotowywał przedstawienie komedii Mąż i żona, w której również grał. W 1944 reżyserował przedstawienie Ślubów panieńskich na pokaz dyplomowy PIST-u. Od 4 II 1945 występował w T. Wojska Polskiego w Łodzi (pierwszą jego rolą był tam Stańczyk – Wesele), a w 1949 w T. Kameralnym w Łodzi. Od 1949 do przejścia na emeryturę (w lutym 1964) związany był prawie stale z T. Współczesnym w Warszawie, gdzie też obchodził jubileusz pięćdziesięciolecia pracy artystycznej. W 1951 występował w T. Nowym w roli Prof. Higginsa (Pigmalion), którą to sztukę również reżyserował. Do najlepszych jego ról powojennych należały: Prof. Sonnenbruch (Niemcy), Biedermann (Biedermann i podpalacze), Tartuffe (Świętoszek). Przez wiele lat zajmował się pracą reżyserską w Łodzi, później w Warszawie. Szczególnie często i z zamiłowaniem opracowywał komedie A. Fredry, m.in. Śluby panieńskie reżyserował w 1948 w T. im. Węgierki w Białymstoku, w 1955 w T. Miejskim w Sosnowcu, w 1957 w T. Ziemi Mazowieckiej. Dysponował znakomitym warsztatem aktorskim – świetną dykcją, umiejętnością prowadzenia dialogu, psychologiczną interpretacją odtwarzanych postaci; jego grę cechowała oszczędność gestu i poetycka ironia. Miał także szczególną umiejętność nawiązywania kontaktu z widownią.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973
