śpiewaczka;
Właściwie Wiktoria Skwarczewska, zamężna Budkiewicz. Córka Gabriela i Amelii z Obrębskich. W 1929 r. ukończyła studia wokalne w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Warszawie. Doskonaliła aktorstwo u Aleksandra Zelwerowicza, a emisję głosu u Grzegorza Orłowa. Uczestniczyła w konkursach śpiewaczych w Polsce i Austrii, uzyskując wysokie oceny i wyróżnienia. Niezwykła skala sopranu dramatycznego, piękny tembr głosu, muzykalność i świetna prezencja sprawiły, że w 1936 r. została solistką Teatru Wielkiego – Opery Warszawskiej; występowała w operetkach (np. w Orfeuszu w piekle, Ptaszniku z Tyrolu) i operach (m.in. jako Berta w Cyruliku sewilskim). Występowała w PR, np. w 1933 śpiewała dziesięć pieśni z Godów weselnych. Należała do Tria wokalnego Mikołaja Lewickiego. Zespół ten dokonał w 1936 r. nagrań płytowych w „Syrenie Record”, zrealizowanych dla Ministerstwa Spraw Wojskowych. W czasie wojny ukrywała się z synem pod przybranym nazwiskiem Pawlikowska. Gestapo poszukiwało bowiem Jej męża Bronisława Budkiewicza, który był w kierownictwie Związku Walki Zbrojnej i Armii Krajowej. Po Powstaniu Warszawskim i bolesnej utracie męża w obozie koncentracyjnym Gross-Rosen Wiktoria razem z synem wyjechała na apel władz w 1945 r. na Ziemie Odzyskane, do Elbląga. Była profesorem fortepianu i śpiewu w miejskiej, a następnie państwowej szkole muzycznej. Śpiewała często przy własnym akompaniamencie. Tworzyła chóry i zespoły muzyczne. Była współtwórcą życia muzycznego miasta oraz artystycznych wydarzeń Wybrzeża Gdańskiego. W 1956 r. wróciła do Warszawy i przez 20 lat prowadziła klasę fortepianu w Państwowej Szkole Muzycznej im. Karola Kurpińskiego. Po przejściu na emeryturę uczyła jeszcze w szkole.
Źródła:
Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994
https://bibliotekapiosenki.pl/osoby/Skwarczewska_Wiktoria
https://en.instytut-teatralny.pl/artykuly/88762/wspomnienie-wiktoria-skwarczewska-budkiewicz-1898-1980