aktorka, śpiewaczka;
Właściwie Pelagia, z Dopierałów, zamężna Ziembińska. Była córką Antoniego Dopierały, rzemieślnika, i Władysławy z Litkowskich, żoną Włodzisława Ziembińskiego (ślub 26 VI 1920 w Krakowie). Po ukończeniu szkoły średniej, pryw. lekcje gry scen. pobierała m.in. u F. Rylla, K. Kopczyńskiego i M. Janowskiej. W 1913 zaangażowała się do T. Polskiego w Poznaniu jako chórzystka. W sez. 1915/16 pod pseud. Relewicz grała już niewielkie role, takie jak: Maniewiczowa (Żabusia), Fruzia (Damy i huzary), a także śpiewała w operetkach. W Poznaniu pozostała do 1919. W lecie t.r. występowała w Kaliszu, a od jesieni 1919 została zaangażowana do Miejskiego T. Powszechnego w Krakowie, gdzie grała do 1921. W 1921 przeniosła się, wraz z mężem, do Warszawy i na sez. 1921/22 zaangażowała się do t. Wodewil (występowała też dorywczo w T. Rozmaitości i w t. Qui Pro Quo). W pierwszej poł. 1924 grała w t. Nowości i t. Stańczyk; w lecie t.r. z objazdowym zespołem operetkowym była m.in. w Siedlcach. Potem występowała w Krakowie: w T. Bagatela (sez. 1924/25) i T. im. Słowackiego (1925/26) oraz w Łodzi w T. Miejskim (1927-29 i sez. 1930/31), T. Kameralnym (sez. 1929/30 i być może dłużej; z jego zespołem była gościnnie w Kaliszu) i T. Letnim (lato 1931). Następnie powróciła do Warszawy: wiosną 1932 grała dorywczo w T. Narodowym, jesienią t.r. była zaangażowana w T. Artystów, w styczniu 1933 weszła w skład zespołu T. Nowy Momus, w lecie t.r. grała dorywczo w T. Narodowym i T. Letnim, w 1934 występowała w T. Nowa Komedia. W sez. 1934/35 i być może 1935/36 była w T. Miejskich w Łodzi, w 1936/37 w pozn. T. Nowym, jesienią 1936 z aktorami pozn. w Płocku. W 1937 występowała w warsz. T. Malickiej, w sez. 1937/38 znów w T. Miejskich w Łodzi, w 1938 w warsz. T. Kameralnym. Podczas II wojny świat. przebywała, wraz z mężem, w Warszawie i pracowała w barze „Znachor”. Po powstaniu warsz. znalazła się w Zakopanem i tam w pocz. 1945 grała w T. Artystów rolę Dulskiej (Moralność pani Dulskiej). Od kwietnia 1945 występowała w T. Miejskim w Katowicach, w sez. 1945/46 w T. Miejskim w Sosnowcu, 1946-49 w Miejskich T. Dramatycznych w Krakowie, 1949/50 w T. Powszechnym w Łodzi, 1950/51 w T. Miejskim w Kaliszu, od września 1951 do przejścia na emeryturę w 1963 w T. Dramatycznych w Poznaniu; także później grywała dorywczo na scenach poznańskich. Występowała często w filmach i w radiu.
Przed II wojną świat. grała takie role, jak: Violetta (Kordian), Harfiarka (Wyzwolenie). Wcześnie zaczęła występować w rolach charakterystycznych, np. Gospodyni (Wesele), Sędzina (W małym domku), Katarzyna (Polityka i miłość), Dorota (Krakowiacy i Górale). Śpiewała również w operetkach i wodewilach, m.in. Alezję (Lalka E. Audrana), Dziewannę (Dzwony kornewilskie), Stefkę (Białe fartuszki). O jej występie w farsie Żoneczka z Variete pisał recenzent (B. Pochmarski): „wniosła na scenę nie tylko ujmującą urodę, lecz również tak odpowiednią w farsie miłą lekkość operetkową i jakąś szczerą bezpośredniość humoru”. Po II wojnie świat. grała role charakterystyczne, takie, jak: Sybilla (Pan inspektor przyszedł), Marta (Głupi Jakub), Helena (Bancroftowie), Chomińska (Szalona Julka). Charakteryzując rolę Idalii (Dewaluacja Klary) A.M. Swinarski podkreślał „jej humor, jej inteligentny i czuły sposób prowadzenia dialogu, jej dyskretne wygrywanie międzysłowia”. Występowała też niekiedy w dram. rolach starych kobiet takich, jak: Bernarda (Dom Bernardy Alba), Matka (Zbrodnia i kara).
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994