Data urodzenia:
1869-09-15 Warszawa
Data śmierci:
1957-04-27 Warszawa ( Stare Powązki 26-V-8 )
aktor, reżyser, tancerz;
Właściwie Paweł Owerło . Był synem Pawła O. i Anny ze Zborowskich, bratem Anny O., Lucjana O. Od 1882 uczył się tańca w warsz. szkole baletowej, a równocześnie gry na skrzypcach w konserwatorium. Wcześnie zaczął występować w corps de ballet WTR i jako chórzysta w operach. 5 VII 1882 wystąpił jako statysta w operze „Carmen” na scenie warsz. T. Wielkiego. W 1889-92 był uczniem Klasy Dykcji i Deklamacji przy Warsz. Tow. Muzycznym. 13 X 1892 debiutował w WTR w roli Roberta de Rochemore (Stryj Sam). Przychylnie przyjęty przez prasę, został w tymże roku zaliczony w poczet zespołu dramatu WTR, choć równocześnie jeszcze przez pewien czas występował w corps de ballet. Posiadał doskonałe warunki zewnętrzne, toteż początkowo grywał amantów. A. Grzymała-Siedlecki pisał, że O. „żywy jak skra, wysoce przydatniejszym okazywał się za młodu w wszelkiego rodzaju i stanu łobuziakach, w spryciarzach, sługusach”. „W dojrzałości lat przeszedł na role charakterystyczne, miał ich kilkaset w spisie”. Grał m.in. Grzesia (Miód kasztelański), Fedyckiego (Ich czworo), Wicka (Wicek i Wacek), Franka (Aszantka), Chudogębę (Wieczór Trzech Króli), Ślaza (Lilla Weneda), Fikalskiego (Dom otwarty), Gustawa Heinke (Koncert). Od 1892 do 1924 stale występował w WTR, także po przejęciu ich przez Miasto, i przez długie lata był tam użytecznym aktorem. Jako aktora, a później także jako reżysera cechowała go duża staranność, pietyzm w stosunku do tekstu i obowiązkowość. W 1912 obchodził na scenie T. Wielkiego jubileusz dwudziestopięciolecia pracy artystycznej. W 1915-17 był jednym z członków zarządu zrzeszenia, które kierowało T. Rozmaitości (prowadził wtedy dział administracyjno-techniczny). Od 1924 był aktorem, reżyserem i tzw. „gospodarzem sceny” w warsz. T. Narodowym, tu też 2 VI 1927 obchodził jubileusz czterdziestolecia pracy scenicznej w roli Hrabiego de Plelon (Różyczka). W 1934 występował gościnnie w T. Letnim, a od sez. 1934/35 do II wojny świat. na scenach TKKT, najczęściej w T. Narodowym, gdzie był aktorem, reżyserem i sekretarzem. Do 1939 piastował funkcję przewodniczącego Związku Emerytów Teatralnych. Był też jednym z założycieli ZASP, a także jego skarbnikiem. W okresie dwudziestolecia napisał tom wspomnień teatr. „Z tamtej strony rampy” (Warszawa 1936, wyd. II Kraków 1957). W 1945 zorganizował t. w Kielcach i występował tam do 11 X 1945; 4 X 1945 obchodził w miejscowym Domu Kultury jubileusz pięćdziesięciolecia. W 1945 został zaangażowany do Miejskich Teatrów Dramatycznych w Warszawie. Ostatni raz wystąpił 7 I 1948 w warsz. T. Rozmaitości w roli Milewskiego (Żabusia) na swym jubileuszu sześćdziesięciopięciolecia pracy scenicznej. Często występował w filmach polskich m.in. Czy Lucyna to dziewczyna? (1934), Rapsodia Bałtyku (1935)
Od 1904 był żonaty z Wandą z Chęcińskich.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973
aktor, reżyser, tancerz;
Właściwie Paweł Owerło . Był synem Pawła O. i Anny ze Zborowskich, bratem Anny O., Lucjana O. Od 1882 uczył się tańca w warsz. szkole baletowej, a równocześnie gry na skrzypcach w konserwatorium. Wcześnie zaczął występować w corps de ballet WTR i jako chórzysta w operach. 5 VII 1882 wystąpił jako statysta w operze „Carmen” na scenie warsz. T. Wielkiego. W 1889-92 był uczniem Klasy Dykcji i Deklamacji przy Warsz. Tow. Muzycznym. 13 X 1892 debiutował w WTR w roli Roberta de Rochemore (Stryj Sam). Przychylnie przyjęty przez prasę, został w tymże roku zaliczony w poczet zespołu dramatu WTR, choć równocześnie jeszcze przez pewien czas występował w corps de ballet. Posiadał doskonałe warunki zewnętrzne, toteż początkowo grywał amantów. A. Grzymała-Siedlecki pisał, że O. „żywy jak skra, wysoce przydatniejszym okazywał się za młodu w wszelkiego rodzaju i stanu łobuziakach, w spryciarzach, sługusach”. „W dojrzałości lat przeszedł na role charakterystyczne, miał ich kilkaset w spisie”. Grał m.in. Grzesia (Miód kasztelański), Fedyckiego (Ich czworo), Wicka (Wicek i Wacek), Franka (Aszantka), Chudogębę (Wieczór Trzech Króli), Ślaza (Lilla Weneda), Fikalskiego (Dom otwarty), Gustawa Heinke (Koncert). Od 1892 do 1924 stale występował w WTR, także po przejęciu ich przez Miasto, i przez długie lata był tam użytecznym aktorem. Jako aktora, a później także jako reżysera cechowała go duża staranność, pietyzm w stosunku do tekstu i obowiązkowość. W 1912 obchodził na scenie T. Wielkiego jubileusz dwudziestopięciolecia pracy artystycznej. W 1915-17 był jednym z członków zarządu zrzeszenia, które kierowało T. Rozmaitości (prowadził wtedy dział administracyjno-techniczny). Od 1924 był aktorem, reżyserem i tzw. „gospodarzem sceny” w warsz. T. Narodowym, tu też 2 VI 1927 obchodził jubileusz czterdziestolecia pracy scenicznej w roli Hrabiego de Plelon (Różyczka). W 1934 występował gościnnie w T. Letnim, a od sez. 1934/35 do II wojny świat. na scenach TKKT, najczęściej w T. Narodowym, gdzie był aktorem, reżyserem i sekretarzem. Do 1939 piastował funkcję przewodniczącego Związku Emerytów Teatralnych. Był też jednym z założycieli ZASP, a także jego skarbnikiem. W okresie dwudziestolecia napisał tom wspomnień teatr. „Z tamtej strony rampy” (Warszawa 1936, wyd. II Kraków 1957). W 1945 zorganizował t. w Kielcach i występował tam do 11 X 1945; 4 X 1945 obchodził w miejscowym Domu Kultury jubileusz pięćdziesięciolecia. W 1945 został zaangażowany do Miejskich Teatrów Dramatycznych w Warszawie. Ostatni raz wystąpił 7 I 1948 w warsz. T. Rozmaitości w roli Milewskiego (Żabusia) na swym jubileuszu sześćdziesięciopięciolecia pracy scenicznej. Często występował w filmach polskich m.in. Czy Lucyna to dziewczyna? (1934), Rapsodia Bałtyku (1935)
Od 1904 był żonaty z Wandą z Chęcińskich.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973
