tancerka;

Właściwie Olga Prorubnikow, zamężna Lipczyńska.

Była córką księgarza i wydawcy Włodzimierza Prorubnikowa i Joanny z domu Rosłan; żoną handlowca Michała Lipczyńskiego (ślub w listopadzie 1941 w Warszawie). Kształciła się od  1922 w szkole baletowej przy T. Wielkim w Warszawie , m.in. pod kier. M. Lucas i P. Zajlicha; tańczyła  już wtedy na tej scenie, np. w 1930 w Borucie i w Kupale. W 1932 uzyskała dyplom. Przyjęła pseud. Sławska i została solistką baletu warsz. Opery. W 1933 na I Międzynarodowym Konkursie Tańca Artyst. w Warszawie zdobyła złoty medal oraz nagrodę specjalną dla najlepszej pol, tancerki, w postaci srebrnej tacy, ufundowanej przez przewodniczącego jury R. de Maré, a H. Liński uznał ją za ,,największą rewelacje” i napisał: ,,młodziutka dyplomantka baletu opery warszawskiej wzbudziła ogólny podziw i zachwyt nie tylko swym wdziękiem i powabem zewnętrznym, ale przede wszystkim niepospolicie subtelnym wyczuciem stylu klasycznego, wzorową techniką i iście piórkową lekkością” (cyt. za B. Mamontowicz-Łojek). W 1934 uzyskała brązowy medal na kolejnym konkursie w Wiedniu. W 1935 awansowała na stanowisko primabaleriny T. Wielkiego, odniosła też sukces na Wielkim Festiwalu Tańca w 1937 w Sopocie. Na scenie warsz. tańczyła w baletach: Pan Twardowski, Bajka S. Moniuszki, Wesele w Ojcowie, Dziadek do orzechów (partię Śnieżki) i Coppelia, w której dublując B. Karczmarewicz w partii Swanildy, zdaniem Lińskiego, odniosła „sukces artystyczny zupełny”. Była jedną z trzech tancerek, występujących w partiach solowych podczas warsz. recitalu S. Lifara w T. Wielkim (26 II 1935). Tańczyła też w wielu scenach baletowych w operach i operetkach; w Fauście, wg Lińskiego była „czarująco uroczą, niezrównaną Aspazją” w Nocy Walpurgi i ,,zdumiewała zacięciem w solo mazurowym” ze Strasznego dworu. Występowała też w warsz. t. rewiowych i kabaretach, np. w sez. 1932/33 w Morskim Oku w rewii Brawo ! Bis, a potem w międzynarodowej rewii tanecznej w Warszawie. W styczniu 1934 wzięła udział w koncercie na rzecz bezrobotnych, który odbył się w t. Wielka Rewia. W czerwcu 1936 występowała w Gejszy na scenie t. Wielka Operetka. W tymże roku została wysłana przez Min. Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego na występy towarzyszące olimpiadzie w Berlinie . Zdobyła tam pierścień olimpijski i dyplom, a dzięki stypendium ministerialnemu mogła doskonalić swój taniec w berlińskiej szkole  E. Eduardowej i taniec wyzwolony pod kier. A. Doring . Szczególne sukcesy przyniosły wykonywane przez nią układy taneczne do muzyki F. Chopina. Budziła zachwyt krytyków, np. H. Liński pisał: ,, Jej taniec był ucztą najbardziej doborową. Nie tańczyła właściwie, lecz jakby unosiła się  nad sceną niby tchnienie wietrzyku”, stwierdził też, że cykl  Chopiniana , czyli walc, preludium i mazurek ,,ma już swoją złotą kartę w dziejach tańca polskiego”. Czasopismo „Świat” przyznało Sławskiej tytuł ,,Królowej Mody na rok 1936″ Według J. Korolewicz-Waydowej, była jedną z najpiękniejszych tancerek, ,,tak zjawiskowej budowy, tak przepysznych linii ciała, że trudno było od niej oczy oderwać” W sez. 1937/38 została primabaleriną Pol. Baletu Reprezentacyjnego, w którym tańczyła pod kier. B. Niżyńskiej, a w sez. 1938/39 L. Wójcikowskiego, m.in. w Koncercie e-moll Chopina (Solistka), Pieśni o ziemi naszej (wg W. Stana ,,odniosła tu pełny i zasłużony triumf w partii Narzeczonej„), w Apollu i dziewczynie (jako Bachantka i Sportsmenka) oraz w Weselu na wsi, gdzie jej solowy kujawiak, wg recenzenta ,,Kuriera Polskiego”, ,,był perełką wdzięku i gracji” (cyt. za Mamontowicz- Łojek). Z Baletem Reprezentacyjnym występowała m.in. w Paryżu (zdobyła Grand Prix w dziedzinie sztuki tańca na Międzynarodowej Wystawie Techniki i Sztuki w 1937), w Londynie, na Lazurowym Wybrzeżu, w Brukseli, Luksemburgu, Berlinie i 42. miastach niem., w Kopenhadze, Kownie, potem na Wystawie Światowej w Nowym Jorku (1939). W 1937 powstał film pt. Trzy etiudy Chopina będący m.in. ekranizacją Etiudy c-moll w jej wykonaniu (w reż. S. Wohla i E. Cękalskiego), nagrodzony w tymże roku na Biennale w Wenecji i Powszechnej Wystawie w Paryżu.

W sierpniu 1939 wróciła do Warszawy i ,,wraz z wybuchem wojny ta niekwestionowana gwiazda baletu zakończyła swą wykonawczą karierę” (J. Pudełek). Zamieszkała w Błotach-Zatrzebiu, potem w Tomaszowie Mazowieckim. Po wojnie, w 1945, organizowała na Wybrzeżu zespoły artyst. w Domach Kultury, a od 1946, jak wspominała J. Jarzynówna-Sobczak, brała udział w pracach organizacyjnych i programowych związanych z przekształceniem jej Szkoły Tańca Artyst. w gdańską Szkołę Baletową (1950),  zaś po upaństwowieniu placówki została tu pedagogiem tańca klasycznego. W 1951 przeniosła się do Poznania, powołana na stanowisko kier. artyst. i wicedyr. organizującej się tu Szkoły Baletowej i funkcje te pełniła przez 20 lat. Uczyła też przez wiele lat tańca klasycznego. Szkoła, dzięki niej, zyskała znakomitą opinię. Należała do grona najbardziej zasłużonych pedagogów baletu w Polsce. Współpracowała, bądź wyjeżdżała jako stypendystka, do szkół baletowych w Moskwie (1954), Londynie (1956, 1959), Dreźnie (1960) i Leningradzie (1961). W 1960 wystawiła z uczniami w pozn. Operze II akt Wieszczki lalek. Po prem. Sylfid w wykonaniu absolwentek pozn. szkoły (1965), T. Wysocka stwierdziła, że ,,ten poznański wieczór baletowy był także triumfem Sławskiej, która tak mądrze, fachowo i konsekwentnie prowadzi szkołę”. Na emeryturę przeszła 31 VIII 1970. W 1991, podczas jubileuszu 40-lecia działalności pozn. szkoły, nadano tej placówce jej imię. Była autorką przekładu pracy A. Waganowej: Zasady tańca klasycznego (Kraków 1952)

 

Źródło : Słownik Biograficzny Teatru Polskiego t.III 1910-2000 M-Ż Warszawa 2017