śpiewaczka, aktorka;

Właściwie Józefina Olesińska 1v. Bakiel 2v.Zdanowicz. Była córką artysty malarza Stanisława Ole­sińskiego i Marianny z Grochulskich, żoną najpierw -> Hermana Bakiela (ślub ok. 1917), a następnie aktora i reżysera Wacława Zdanowicza. Ukończyła szkołę śred­nią w Częstochowie; nast. uczyła się śpiewu u E. Heintzego w Warszawie. Na scenie używała naj­częściej pseud. Bolska; po II wojnie świat. wystę­powała też jako Bolska-Zdanowiczowa. Debiutowała w 1917 w Częstochowie w T. Paryskim pod dyr. R. Betchera w rolach operetkowych, m.in. jako Maroszi (Manewry jesienne); w lipcu t.r. była z ze­społem artystów warszawskich w Płocku. Od 1918 stale występowała w Warszawie w t. rewiowych, kabaretach oraz na scenach operetkowych. W pier­wszej poł. 1918 występowała w t. Marywil, w czerwcu w t. Argus, a od sierpnia t.r. do lutego 1919 w t. Sfinks, gdzie zdobyła popularność jako pieśniarka; od 28 II do sierpnia 1919 w t. Miraż, od września t.r. i nast. w sez. 1919/20 i 1920/21 w t. Qui Pro Quo. W lutym 1922 została zaanga­żowana do T. Nowości, gdzie pierwszy raz wystą­piła 19 V t.r. w roli Księżnej (Szał miłości). W sez. 1922/23 znowu występowała w Qui Pro Quo, ale na scenę warsz. operetki wracała później jeszcze kilkakrotnie. W 1924 występowała m.in. w kaba­recie Stańczyk (styczeń), 1927 w t. Nietoperz (luty -lipiec), 1929 w ogrodzie Bagatela (czerwiec), T. Nowości (wrzesień), t. Chochlik (październik-gru­dzień), 1930 w repertuarze operetkowym w kinie Znicz, 1931 w kinoteatrze Hollywood oraz w ogro­dzie Bagatela. Z zespołami artystów rewiowych wy­jeżdżała często z Warszawy na występy do innych miast, np. w 1924 występowała w Kaliszu, Łodzi, Kutnie, Toruniu, Włocławku, Płocku, Poznaniu, So­snowcu, Kielcach, Radomiu, Lublinie, Białymstoku, Suwałkach i Grodnie, a w październiku 1928 m.in. w Rzeszowie. W sierpniu 1931, wraz z W. Zdanowiczem wyjechała do USA na zaproszenie Po­lonii amer., zaangażowana przez dyr. teatru Market Place w Cleveland jako primadonna operetkowa. Od września 1931 do 1933 występowała w rolach operetkowych i dram. w Cleveland, Detroit, Chi­cago, Buffalo, Milwaukee, Nowym Jorku (w Domu Pol. i w High School), Filadelfii, Chester, Camden i Bostonie; towarzyszyły jej amat. i półzaw. zespoły polonijne; we własnym repertuarze występowała na wielu koncertach w kinoteatrach i pol. parafiach. Po powrocie do kraju występowała m.in. w czerwcu 1933 z artystami rewiowymi w Płocku, od paź­dziernika do końca grudnia t.r. w t. Mucha w Warszawie, wiosną 1934 znowu w Płocku; wystę­powała też w t. warsz.; Ananas, Nowy Ananas, Mignon. W 1937-38 z zespołem gwiazd rewii i operetki występowała na tournee w wielu miastach. Przez kilka lat, aż do 1939, brała udział w progra­mach estradowych „Czołówki kulturalno-oświato­wej” Naczelnej Dyrekcji Lasów Państw. (zespół ten pod kier. Zdanowicza odwiedzał nadleśnictwa i tar­taki w całej Polsce). Okres okupacji niem. spędziła w Warszawie; przez pewien czas występowała w jawnym t. Złoty Ul; po powstaniu warsz. została wywieziona do obozu pracy w Niemczech. Po woj­nie, w pierwszej poł. 1945 występowała w T. Wiel­kim w Częstochowie i z częścią zespołu często­chowskiego w objazdach, nast. w T. Żołnierskim I Korpusu Pancernego w Gliwicach pod kier. Zdanowicza. W sez. 1945/46 występowała w T. Miej­skim w Opolu. Od 1946 była stale we Wrocławiu; od sez. 1946/47 do końca 1948/49 występowała w T. Dolnośląskim, od sez. 1949/50 do końca 1956 w T. Młodego Widza, a od 1 I 1957 do 1 IX 1964 w T. Rozmaitości. Na scenie Rozmaitości obchodziła 3 V 1958 jubileusz czterdziestolecia pracy artyst. w roli Panny Małgorzaty (Ciotunia); w roli tej występowała nast. w objeździe po miastach Dolnego Śląska. W 1965 zamieszkała w Schronisku Artystów Weteranów Scen Pol. w Skolimowie. Była znaną primadonna teatrzyków warsz. w okresie międzywojennym. Dzięki dobremu głosowi, urodzie, wdziękowi i talentowi aktorskiemu, sukcesy odno­siła zarówno śpiewając piosenki w kabaretach i rewiach, jak i występując w wodewilach i operet­kach. L. Sempoliński wspominając jej występy w 1918 w teatrzyku Sfinks pisał, że na tle zespołu „błyszczała młodziutka gwiazdeczka pierwszej wiel­kości, obdarzona pięknymi warunkami, o sarnich oczach i pięknym, aksamitnym głosie – Niuta Boi­ska”. Wkrótce stała się muzą Sfinksa; dla niej A. Włast „pisał co tydzień sentymentalne piosenki, które stawały się w jej wykonaniu szlagierami śpiewanymi przez całą Warszawę”, jak m.in. słynny Puchowy śniegu tren. Do najlepszych ról operetko­wych B. należały: Jutta (Dziewczę z Holandii), Irena (Gorąca krew), Żona (Łóżeczko), Angela (Hrabia Luksemburg), Fedora (Księżna cyrkówka), Alice (Księżniczka dolarów), oraz tytułowe w Pięknej Dianie, Pięknej Helenie, Cnotliwej Zuzannie. Po II wojnie świat. grała w repertuarze dramatycz­nym. Ceniona była przede wszystkim jako aktorka charakterystyczna w komediach; miała także dobre role w repertuarze poważniejszym, np. Millerową (Intryga i miłość). Najważniejsze role powojenne, to: Orgonowa (Damy i huzary), Żegocina (Pan Da­mazy), Baronowa Wurtz (Azais), Pani Mącka (Żoł­nierz królowej Madagaskaru), Kasztelanowa (Ma­zepa), Łechcińska (Rozbitki), Ciocia Madzia (Wo­dewil warszawski), Puchalska (Imieniny pana dyre­ktora).