śpiewak;

Był synem Stanisława M. i Justyny z Kopczyńskich, bratem kompozytora Tadeusza M., mężem Broni­sławy Hardeckiej, następnie Bubaski Januskovic. Uczył matematyki i fizyki w lwow. szkole realnej, a potem w IV gimnazjum. Jego niezwykle mocny i piękny tenorowy głos zwrócił uwagę znawców. Podjął na­ukę śpiewu we Lwowie, nast. w Krakowie u A. Bandrowskiego (1908-09) i w 1909 wystąpił w Filhar­monii Warszawskiej. Uzyskawszy stypendia rządu galicyjskiego i austr. min. oświaty, a także pomoc M. Battistiniego, dalej kształcił się we Włoszech i Paryżu (tu m.in. u Jana Reszke). We wrześniu 1911 wystąpił na koncercie w Antwerpii, śpiewał m.in. Krakowiaka S. Moniuszki. Jego debiut scen. odbył się prawdopodobnie w lwow. T. Miejskim 12 V 1912 w partii Radamesa w Aidzie. Po kilkakrotnych występach w tym teatrze wrócił do Francji i w operze paryskiej 30 VIII 1912 zaśpiewał z powo­dzeniem partię Samsona (Samson i Dalila), a w 1913 odnosił tu sukcesy jako Radames w Aidzie. Miejscowa prasa z uznaniem podkreślała siłę, czy­stość i melodyjność jego głosu, nazywając go śpiewakiem-wirtuozem („Przegląd Muzyczny” 1913). Ze sceną paryską związany był trzyletnim kontra­ktem. W styczniu 1914 gościnnie śpiewał partię tyt. w Tannhauserze w T. Miejskim we Lwowie. Według recenzenta „Gazety Lwowskiej” miał „wiel­ki” głos, który jednak zbytnio forsował, słabiej pre­zentowały się jego muzykalność i słuch, a ponadto na scenie wykazywał „brak swobody w ruchach i niepewność”. Ponadto występował na scenach Gra­zu, Wiednia (Hofoper), Bukaresztu (Opera Króle­wska). Po zakończeniu wojny przyjechał do kraju. W kwietniu i maju 1919 wystąpił w swych słynnych partiach Lohengrina (Lohengrin), Radamesa (Aida) i Eleazara (Żydówka) w operze warsz., a w sierpniu został zaangażowany do zespołu tego teatru, w któ­rym pozostał do 1921. W sierpniu, wrześniu i paź­dzierniku t. r. na scenie lwow. śpiewał Radamesa i Eleazara; w 1921-22 kilkakrotnie w Poznaniu, prócz partii wymienionych – Cania (Pajace), Cavaradossiego (Tosca), Manrica (Trubadur), a także na recitalach (11 XII 1921 i 20 I 1922) w Bydgoszczy. W 1921-23 dawał koncerty w sali Starego T. w Krakowie. „Dziennik Ludowy” w 1921 odnotował jego sukcesy zagraniczne, m.in. w Londynie, cytując pochlebne rec. tamtejszej prasy („taki śpiewak to prawdziwa rzadkość, łączy on fenomenalny głos o nieposzlakowanej czystości i znakomitej technice z wysoką kulturą muzyczną”). Potem mieszkał w Ju­gosławii i prawdopodobnie tam zmarł. Wielkie, bo­haterskie partie wykonywał z blaskiem i siłą, ce­chowała go muzykalność i kultura interpretacji, sły­nął z efektownego brzmienia w najwyższym reje­strze tenorowej skali.

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994