Data urodzenia:
1873-09-29 Warszawa
Data śmierci:
1960-12-22 Skolimów
aktorka;
Właściwie Laura Aleksandra Wilczyńska , zamężna Osmólska. Była córką Adolfa Wilczyńskiego i Pauliny z Marchwińskich. Początkowo występowała w przedstawieniach amatorskich Towarzystwa Miłośników Sceny w Warszawie. W czerwcu 1901 pod nazwiskiem Dunin-Wilczyńska debiutowała w Warszawskich Teatrach Rządowych w dramacie Sfinks, a 27 maja 1902 w roli Róży (Barkarola). W 1902–09 pod nazwiskiem Dunin występowała w teatrze łódzkim, a 1902–12 w Teatrze Małym w Warszawie. Grywała w tym czasie role liryczne, a niekiedy także dramatyczne. Dzięki korzystnym warunkom zewnętrznym, naturalnemu wdziękowi i talentowi zyskała uznanie w takich rolach jak: Nina (Ahaswer), Helena (Wujaszek Wania), Wiwia (Profesja pani Warren). Od 1910 często wyjeżdżała na występy gościnne, m.in. w 1910 występowała przez dłuższy czas we Lwowie, a w 1911 w Łodzi. W 1912 została zaangażowana przez Arnolda Szyfmana i wzięła udział w zorganizowanym przed otwarciem Teatru Polskiego objeździe miast rosyjskich, a od stycznia 1913 do 1918 należała do zespołu Teatru Polskiego w Warszawie. „W rolach liryczno-dramatycznych przyniosła czysty szlachetny ton, głęboką uczuciowość i nieposzlakowaną dykcję” (Jan Lorentowicz). Grała tu m.in. role Porcji (Juliusz Cezar), Harfiarki (Wyzwolenie), Marii (Warszawianka). W 1918–21 występowała w Teatrze Rozmaitości, a latem 1920 brała udział w objeździe prowincji ze sztuką Instynkt, którą sama reżyserowała. W 1921–23 należała do zespołu Teatru Polskiego i Małego. Później nie miała stałego engagement, brała udział w imprezach objazdowych i występowała gościnnie, m.in. w Toruniu (1925). Była już wtedy żoną lekarza Osmólskiego i na scenie używała podwójnego nazwiska Dunin-Osmólska. Grała także w filmach, m.in. Bohaterstwo polskiego skauta (1920). W 1929 występowała jeszcze w Teatrze Nowym w Warszawie, a w 1932 w Teatrze Małym. Grała wówczas m.in. Matkę (Adwokat i róże). Później ustąpiła ze sceny. W sezonie 1946/47 przez krótki czas należała do zespołu Teatru Kameralnego w Łodzi; grała tu Panią Baines (Major Barbara). Od 1948 mieszkała w Schronisku Artystów Weteranów Scen Polskich w Skolimowie.
aktorka;
Właściwie Laura Aleksandra Wilczyńska , zamężna Osmólska. Była córką Adolfa Wilczyńskiego i Pauliny z Marchwińskich. Początkowo występowała w przedstawieniach amatorskich Towarzystwa Miłośników Sceny w Warszawie. W czerwcu 1901 pod nazwiskiem Dunin-Wilczyńska debiutowała w Warszawskich Teatrach Rządowych w dramacie Sfinks, a 27 maja 1902 w roli Róży (Barkarola). W 1902–09 pod nazwiskiem Dunin występowała w teatrze łódzkim, a 1902–12 w Teatrze Małym w Warszawie. Grywała w tym czasie role liryczne, a niekiedy także dramatyczne. Dzięki korzystnym warunkom zewnętrznym, naturalnemu wdziękowi i talentowi zyskała uznanie w takich rolach jak: Nina (Ahaswer), Helena (Wujaszek Wania), Wiwia (Profesja pani Warren). Od 1910 często wyjeżdżała na występy gościnne, m.in. w 1910 występowała przez dłuższy czas we Lwowie, a w 1911 w Łodzi. W 1912 została zaangażowana przez Arnolda Szyfmana i wzięła udział w zorganizowanym przed otwarciem Teatru Polskiego objeździe miast rosyjskich, a od stycznia 1913 do 1918 należała do zespołu Teatru Polskiego w Warszawie. „W rolach liryczno-dramatycznych przyniosła czysty szlachetny ton, głęboką uczuciowość i nieposzlakowaną dykcję” (Jan Lorentowicz). Grała tu m.in. role Porcji (Juliusz Cezar), Harfiarki (Wyzwolenie), Marii (Warszawianka). W 1918–21 występowała w Teatrze Rozmaitości, a latem 1920 brała udział w objeździe prowincji ze sztuką Instynkt, którą sama reżyserowała. W 1921–23 należała do zespołu Teatru Polskiego i Małego. Później nie miała stałego engagement, brała udział w imprezach objazdowych i występowała gościnnie, m.in. w Toruniu (1925). Była już wtedy żoną lekarza Osmólskiego i na scenie używała podwójnego nazwiska Dunin-Osmólska. Grała także w filmach, m.in. Bohaterstwo polskiego skauta (1920). W 1929 występowała jeszcze w Teatrze Nowym w Warszawie, a w 1932 w Teatrze Małym. Grała wówczas m.in. Matkę (Adwokat i róże). Później ustąpiła ze sceny. W sezonie 1946/47 przez krótki czas należała do zespołu Teatru Kameralnego w Łodzi; grała tu Panią Baines (Major Barbara). Od 1948 mieszkała w Schronisku Artystów Weteranów Scen Polskich w Skolimowie.
