śpiewak;

Pseud. Casimiro de Walden, Dewalden. Był synem Karola Cz. i Amelii z Łossanów (Łosanów), bratem śpiewaczki Marii Antoniny Czekotowskiej, mężem śpie­waczki Marii Magdaleny z Szymańskich, pseud. Bojar-Przemieniecka  (ślub 17 V 1931 w Poznaniu). W 1918 ukończył szkołę realną w Jekaterynosławiu. W 1920 przyjechał do Polski i jako ochotnik wstąpił do Wojska Polskiego. Od listopada t.r. studiował na Politechnice Warsz.; studia porzucił w 1922, aby rozpocząć naukę śpiewu u M. Sankowskiej w warsz. konserwatorium. W przedstawieniach orga­nizowanych przez konserwatorium śpiewał Kaspra (Wolny strzelec), Papagena (Czarodziejski flet). W 1927 uzyskał dyplom i dzięki stypendium Min. Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego wy­jechał do Włoch. Uczył się u A. Bonciego i G. An­selmiego w Mediolanie i Rapallo. Pod pseud. Ca­simiro de Walden i Dewalden występował także w radiu i na koncertach w Mediolanie i Genui. W 1929 wrócił do kraju. We wrześniu 1929 debiutował partią Janusza (Halka) w T. Wielkim w Poznaniu i został zaangażowany na dwa sezony. Śpiewał par­tie barytonowe i basowe w operach i operetkach; do najważniejszych należały: Król Alfons (Fawo­ryta) i Kyoto (Iris); inne to: Stanisław (Verbum nobile), Silvio (Pajace), Fra Melitone (Moc prze­znaczenia), Książę Waldstein (Casanova), Lieben­berg (Hrabina Marica). W 1931 wyjechał do Turcji i przez pięć lat uczył śpiewu w konserwatorium w Ankarze, a także występował na estradzie i w radiu; był solistą śpiewakiem Orkiestry Symfonicznej pre­zydenta Turcji M. Kemala Paszy (Ataturka); do „Ilustrowanego Kuriera Codziennego” nadsyłał ko­respondencje o życiu muz. Turcji. Po powrocie do kraju, w 1936-39 występował w T. Wielkim w Warszawie; wyróżnił się szczególnie w partii Kling­sora (Parsifal). Brał także udział w koncertach ra­diowych i filharmonicznych, występował na pro­wincji. Wystąpił w ekranizacji Strasznego dworu (grał i śpiewał Zbigniewa). Podczas okupacji niem. występował w kawiarniach warsz. z orkiestrą Z. Latoszewskiego. Dawał także pryw. lekcje śpiewu. Po powstaniu warsz. wyjechał do Krakowa; potem przebywał w Zakopanem, gdzie w pocz. 1945 brał udział w organizowaniu Tymczasowego Związku Zaw. Pracowników Kultury i Sztuki a także pier­wszych koncertów. Jesienią 1945 z grupą muzyków został delegowany na Wybrzeże. Wraz z żoną wy­stępował na estradach Trójmiasta. Do sierpnia 1950 był dyr. zorganizowanej przez siebie szkoły muz. w Gdyni (1945-47 miejska, potem średnia pań­stwowa). Od października 1949 należał do kierow­nictwa artyst. i pedag. Studia Operowego na Wy­brzeżu. Przygotował solistów do prem. Eugeniusza Oniegina (28 VI 1950), inaugurującej działalność Opery Bałtyckiej. W 1950-52 był kier. wokalnym tej Opery. W 1951-53 prowadził klasę śpiewu solowego w PWSM w Sopocie, gdzie w roku akademickim 1951/52 był dziekanem Wydz. Wo­kalnego. Jednocześnie występował na koncertach symfonicznych w wielu miastach, gościnnie na sce­nach operowych Poznania (6 i 10 IV 1952 jako Escamillo w Carmen i Janusz w Halce) i Wrocławia oraz w radiu. W sez. 1953/54 i 1954/55 należał do zespołu Opery w Warszawie; po raz ostatni wystąpił 16 IV 1955 w partii Scarpii (Tosca). W Warszawie od 1953 był pedagogiem wokalistą i kier. sekcji wokalnej w Średniej Szkole Muz. im. Kurpińskiego, a od 1961 docentem w PWSM. Jego uczniami byli m.in. A. Bartoszyńska, R. Tarasewicz A. Rollinger i J. Sybilski. Tłumaczył z języków wł., franc. i ros. teksty pieśni, kantat i oratoriów, opracował przekłady librett operowych, m.in. Madame Butterfly, Cyganerii, Eugeniusza Oniegina, Borysa Godunowa, Carmen (z W. Bregay), Toski (z B. Ostromęckim). Był działaczem SPATiF-u i SPAM-u.

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994