Właściwie Wiktoria Kawecka, zamężna Wielogłowska Była córką śpiewaka Wincentego (Wiktora) K. Uczyła się śpie­wu u B. Dowiakowskiej i H. Majeranowskiej. Debiuto­wała 14 II 1893 w WTR w partii Wilmy (Wesoła dwój­ka) i od 29 II została zaangażowana do zespołu farsy i operetki. Początkowo grała niewielkie rólki, ale szybko zwróciła na siebie uwagę doskonałymi warunkami ze­wnętrznymi (zgrabna i szczupła blondynka, z dużymi, niebieskimi oczyma) i pięknym, dźwięcznym głosem sopranowym. W 1894 śpiewała pierwszą większą partię Nelli (Sztygar), w 1896 zyskała powodzenie w operetce Dziesięć cór na wydaniu, w 1897 odniosła sukcesy w partii Kleopatry (Czarodziej znad Nilu) oraz w Pannie kadet i Modelce. W tym czasie zdobyła tytuł primadonny operetki warszawskiej. W 1898 śpiewała partie Fiametty (Boccaccio), Mimozy (Gejsza), Galatei (Piękna Galatea). Od 1901 śpiewała w T. Nowości w partiach operetkowych: Heleny (Weronika), Violetty (Piękność z Nowego Jorku), Zazy (Zaza), Mary (Milionowa narze­czona), Loli (Słodka dziewczyna), Eurydyki (Orfeusz w piekle), Lili (Diva), Księżnej Gerolstein (Wielka Księżna Gerolstein), Baronowej Rizzi (Manewry jesien­ne), Franzi (Czar walca), Jany (Rozwódka), Hanny (Wesoła wdówka), w partii tyt. w Hrabinie Maricy oraz w uznanej za jedną z jej najlepszych partii Krysi (Krysia leśniczanka).
Przez wiele lat wyjeżdżała co roku latem na dwumie­sięczne tournee po Rosji, występując z dużym powo­dzeniem w Petersburgu, Kijowie, Odessie (m.in. w 1905, 1906, 1909). W 1906 występowała też gościnnie w Ło­dzi, Wilnie, w 1908 w warsz. t. Bagatela, w 1909 w ros. operetce w Wilnie. Mimo wielkiej popularności pozycja jej została zachwiana przez zaangażowanie do operetki warsz. Lucyny Messal, która przewyższała K. pod względem aktorskim. Toteż w 1910 opuściła warsz. T. Nowości i przeniosła się na stałe do Rosji, gdzie wy­stępowała w t. Cristal Palace w Petersburgu, a także gościnnie w Moskwie, Kijowie, Odessie, Charkowie. W Rosji osiągała ogromne sukcesy i duże zarobki; śpie­wała w języku pol., ros., włos. i franc.; nagrywała tutaj płyty. W 1913 (od maja) występowała w Londynie. Do Warszawy przyjeżdżała sporadycznie, na występy w operze, operetce i na koncerty, m.in. w 1914 na koncer­cie w Filharmonii śpiewała pieśni F. Chopina i S. Nie­wiadomskiego, a w maju 1915 wystąpiła w T. Wielkim w partii Gildy (Rigoletto). W 1918 powróciła do War­szawy. Chciała tu założyć własny t. operetkowy, ale plan ten nie powiódł się i w 1919-21 występowała w T. Nowości. Od 25 V 1921 do marca 1922 finansowa­ła operetkowy T. Wodewil w Warszawie pod dyr. J. Boczkowskiego. Tu także śpiewała, m.in. w Wesołej wdówce i Damie w gronostajach. W następnych latach występowała prawie wyłącznie gościnnie, nie wiążąc się dłużej z żadną sceną. W 1922 odwiedziła Lwów (maj), Poznań, Toruń, Bydgoszcz, Lublin, Łódź (listopad) i Rygę, w 1923 śpiewała w operetce w Bukareszcie (marzec, kwiecień), od 27 IV tego roku występowała w T. Nowym w Warszawie w partii Rozalindy (Zemsta nietoperza), od czerwca w Wilnie, m.in. w partii Nory (Kapłanka ognia), a w sierpniu na koncercie w Ciecho­cinku. W 1924-25 występowała w T. Wielkim w Wil­nie. W lutym 1925 wyjechała do Nicei, gdzie śpiewała w miejscowej operetce, a następnie powróciła do Wilna i występowała tam od kwietnia do lipca tego roku w T. Wielkim i T. Letnim. Wtedy też zamierzała objąć dyrekcję opery i operetki w „Lutni” w Wilnie, ale nie uzyskała koncesji. W 1925 występowała jeszcze w Poz­naniu, Bydgoszczy i Grudziądzu, od lutego 1926 w T. Niewiarowskiej w Warszawie, m.in. śpiewając partie Mi­mozy (Gejsza) i Zoriki (Cygańska miłość), następnie w lecie we Włocławku i Bydgoszczy, a od października 1926 ponownie w T. Niewiarowskiej w partii tyt. w Księżniczce Ilicy. W 1927 występowała w Toruniu i Lwowie, w 1928 znowu we Lwowie. W ostatnich la­tach życia śpiewała również na wielu koncertach w Warszawie, m.in. w gmachu cyrku. Jej głos, piękny sopran, o dużym rejestrze, wspaniałej barwie, czystości, sile i nośności, przy tym znakomicie wyszkolony, a także duży wdzięk osobisty, sprawiły, że stała się jedną z najsławniejszych pol. śpiewaczek operet­kowych i ulubienicą publiczności warsz., która ochrzciła artystkę mianem „słowika warszawskiego”. Na scenie (a także i w życiu prywatnym) była zawsze niesłychanie elegancka, toteż stała się dyktatorką mody; słynna była jej kolekcja brylantów. Komponowano dla niej liczne piosenki, jako wstawki do operetek, w których wystę­powała. Umiała pięknie gwizdać i często popisywała się tym w operetkach, sama akompaniując sobie na forte­pianie, co było zawsze entuzjastycznie przyjmowane przez publiczność. W późniejszych latach korpulentna, unikała tańczenia na scenie, wykonując tylko walce. Była członkiem zasłużonym ZASP. Mężem jej był Bo­lesław Wielogłowski.

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973