Data urodzenia:
1911-02-22 Kraków
Data śmierci:
00/00/1941 ZSRR
aktor,reżyser,scenograf;
Właściwie Juliusz Ignacy Balicki. Był synem nauczyciela gimn. i publicysty Antoniego Euzebiusza B. i Zofii z Mniszków, bratem krytyka i dyr. teatru Stanisława Witolda B. Ukończył gimn. im. Kochanowskiego w Krakowie i w 1929-32 studiował w ASP w Krakowie, m.in. pod kierunkiem K. Frycza. Jako uczeń brał udział w przedstawieniach amatorskich, później należał do Akademickiego Koła Miłośników Dramatu Klasycznego. Jego projekty scenografii Cjankali zostały w 1932 usunięte z wystawy prac studenckich jako „komunistyczne”. Oskarżony o przynależność do tajnych organizacji, został w grudniu 1932 postawiony przed sądem, ale uniewinniono go. Gry aktorskiej uczył się u J. Sosnowskiego i J. Osterwy. Debiutował 26 XI 1932 w T. im. Słowackiego w Krakowie w roli Wojtka (Wesele). W sez. 1933/34 występował w T. Polskim w Katowicach, 1934/35 w T. Miejskim w Bydgoszczy, 1935/ 1936 w T. Kameralnym w Częstochowie, 1936/37 w T. Nowym w Poznaniu (tu zaczął reżyserować), 1937/38 w T. Miejskim w Kaliszu, 1938/39 w T. Miejskich w Wilnie. We wrześniu 1939 brał udział w obronie Warszawy, następnie przedostał się do Lwowa, gdzie został zaangażowany do Państwowego Polskiego T. Dramatycznego. Zanim zaczął występować został w 1940 pod niesłusznymi zarzutami aresztowany i wywieziony ze Lwowa.
Miał dobre warunki zewnętrzne, uważany był za jednego ze zdolniejszych aktorów swego pokolenia. Grał m.in. takie role jak: Wernyhora (Wesele), Strasz (Rozbitki), Wielki Książę (Kordian), Baptysta (Poskromienie złośnicy), Oset (Róża), Masham (Szklanka wody), Cześnik (Zemsta), Konrad (Wyzwolenie), Don Alvaro (Sędzia z Zalamei), Beton (Gałązka rozmarynu). Jako reżyser wystawił m.in. Różę (1936, Poznań, we własnym opracowaniu tekstu i scenografii) i Moralność pani Dulskiej (1937, Kalisz).
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973
aktor,reżyser,scenograf;
Właściwie Juliusz Ignacy Balicki. Był synem nauczyciela gimn. i publicysty Antoniego Euzebiusza B. i Zofii z Mniszków, bratem krytyka i dyr. teatru Stanisława Witolda B. Ukończył gimn. im. Kochanowskiego w Krakowie i w 1929-32 studiował w ASP w Krakowie, m.in. pod kierunkiem K. Frycza. Jako uczeń brał udział w przedstawieniach amatorskich, później należał do Akademickiego Koła Miłośników Dramatu Klasycznego. Jego projekty scenografii Cjankali zostały w 1932 usunięte z wystawy prac studenckich jako „komunistyczne”. Oskarżony o przynależność do tajnych organizacji, został w grudniu 1932 postawiony przed sądem, ale uniewinniono go. Gry aktorskiej uczył się u J. Sosnowskiego i J. Osterwy. Debiutował 26 XI 1932 w T. im. Słowackiego w Krakowie w roli Wojtka (Wesele). W sez. 1933/34 występował w T. Polskim w Katowicach, 1934/35 w T. Miejskim w Bydgoszczy, 1935/ 1936 w T. Kameralnym w Częstochowie, 1936/37 w T. Nowym w Poznaniu (tu zaczął reżyserować), 1937/38 w T. Miejskim w Kaliszu, 1938/39 w T. Miejskich w Wilnie. We wrześniu 1939 brał udział w obronie Warszawy, następnie przedostał się do Lwowa, gdzie został zaangażowany do Państwowego Polskiego T. Dramatycznego. Zanim zaczął występować został w 1940 pod niesłusznymi zarzutami aresztowany i wywieziony ze Lwowa.
Miał dobre warunki zewnętrzne, uważany był za jednego ze zdolniejszych aktorów swego pokolenia. Grał m.in. takie role jak: Wernyhora (Wesele), Strasz (Rozbitki), Wielki Książę (Kordian), Baptysta (Poskromienie złośnicy), Oset (Róża), Masham (Szklanka wody), Cześnik (Zemsta), Konrad (Wyzwolenie), Don Alvaro (Sędzia z Zalamei), Beton (Gałązka rozmarynu). Jako reżyser wystawił m.in. Różę (1936, Poznań, we własnym opracowaniu tekstu i scenografii) i Moralność pani Dulskiej (1937, Kalisz).
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973
