aktor, reżyser, kierownik artyst. teatru;
Właściwie Janusz Stanisław Popławski pseud. Jan Bolesta, Marian Olszewski. Był synem Stanisława P., urzędnika kolejowego, i Teodozji, mężem Maryli Karwowskiej, później Janiny z Mikulskich (ślub w 1953). Do szkoły uczęszczał w Sandomierzu. W 1914 wyjechał z rodziną do Rosji, gimn. ukończył w Sumach w gub. charkowskiej. W 1918 wrócił do Polski i podjął pracę urzędnika w dyrekcji kolei w Radomiu. W 1919-20 odbywał służbę wojskową, w 1921 zamieszkał w Warszawie i do 1923 pracował jako urzędnik cywilny w wojsku. Jednocześnie uczył się śpiewu w szkole operowej S. Boguckiego i aktorstwa w Szkole Dramatycznej. W 1923-27 był urzędnikiem w centrali PKO w Warszawie. W 1925 wznowił kształcenie wokalne i zdał egzamin eksternistyczny ZASP-u. Zaangażowany do T. Wielkiego w Warszawie od 1 IX 1927, występował w nim do wybuchu II wojny światowej. Śpiewał partie tenorowe, pocz. niewielkie (np. Góral w Halce), a w 1. trzydziestych pierwszoplanowe takie, jak: Szujski (Borys Godunow, 1932), Leński (Eugeniusz Oniegin, 1932), Nadir (Poławiacze pereł, 1936), Almaviva (Cyrulik sewilski), Kawaler de Grieux (Manon), Leopold (Żydówka, 1937); występował też w wystawianych w T. Wielkim operetkach, np. jako: Caramello (Noc w Wenecji, 1932), Hrabia Lavalette (Napoleon i Teresina, 1932). Gdy w marcu 1938 w T. Wielkim powstała Spółdzielnia Pracy Artystów i Pracowników, został wybrany prezesem jej rady nadzorczej. Występował gościnnie w Poznaniu (1928), Lwowie (1935, 1937, 1938, 1939), Krakowie (1937, 1938); w kwietniu 1939 z zespołem T. Wołowskiego pn. Opera i Operetka Warszawska był m.in. w Kielcach. Wyjeżdżał też za granicę: w sez. 1934/35 śpiewał partię Jontka w Halce granej w USA (Filadelfia, Boston, Chicago, Detroit, Brooklyn), a w 1937 dawał koncerty na Łotwie. Brał udział w radiowych wykonaniach operetek (np. Taniec szczęścia), próbował reżyserii (Noc w Wenecji w T. Nowości, 1932). Grał role artystów-śpiewaków w pol. filmach Profesor Wilczur i Płomienne serca. Podczas okupacji niem. śpiewał w jawnym T. Miasta Warszawy. W 1946 występował jako Almaviva (Cyrulik sewilski) na Scenie Muzyczno-Operowej Miejskich T. Dramatycznych w Warszawie. W 1946-48 śpiewał, najczęściej w duecie z żoną M. Karwowską, na koncertach muzyki popularnej i imprezach estradowych na terenie całego kraju, a także w radiu i cieszył się wtedy dużą popularnością. Nagrywał też płyty z muzyką rozrywkową używał wtedy pseud. Jan Bolesta (przed wojną) i Marian Olszewski (1. czterdzieste). W 1948 należał do inicjatorów utworzenia spółdzielczego Ludowego T. Muzycznego i brał udział w operetkowych przedstawieniach tego teatru na plenerowej scenie przy ul. Polnej 26. W 1948-52 był w zespole T. Nowego w Warszawie, śpiewał m.in. partię Alfreda (Zemsta nietoperza). Od 1 VIII do 30 XI 1952 pracował w T. Wybrzeże, w 1953 w T. Domu Wojska Pol. w Warszawie. Potem przeniósł się do Gliwic. W okresie od 1 XI 1953 do 15 I 1955 sprawował funkcję kier. artyst. Operetki Śląskiej nast. krótko kier. wokalnego, a do końca sez. 1967/68 pozostawał w tym teatrze jako śpiewak i aktor. Miał dość lekki, tenorowy głos o promiennej barwie, ujmujący uśmiech i korzystne warunki scen. amanta. Długo zachowywał dobrą prezencję, jednak lepszym był śpiewakiem niż aktorem. W późniejszym okresie wykonywał gł. partie operetkowe, m.in. takie, jak: Mac Allmers (Biała wilczyca, 1959), Kasztelan (Nowy Don Kiszot, 1960), Paul Barriere (Can-Can, 1961), Rawkins (Tęcza Finiana, 1963), Poseł włoski (Farfurka królowej Bony, 1964), Bakkenskill (Rozwódka, 1964), Barbaruccio (Noc w Wenecji, 1965), Gubernator (Gasparone, 1966), Bagrat (Keto i Kote, 1967).
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994