Właściwie Bronisława Janikowska, zamężna Lenk. Była córką Bronisława Janikowskiego i Antoniny z Morawskich, garderobianej i statystki w t. krak., żoną Mariana Lenka (ślub 1910). W T. Miejskim w Krakowie występowała już jako dziecko, np. zagrała Isię w premierze We­sela (1901). Do zespołu t. krak. należała do końca sez. 1908/09. W sez. 1909/10 grała w Sosnowcu, w 1910 w t. płockim i z zespołem tego t. we Włocławku. W 1911 występowała w T. Nowości w Krakowie, 1912-14 w T. Polskim w Poznaniu (w maju i czerwcu 1913 z częścią tego zespołu, pod kier. J. Langego, w Berlinie w Central Theater). W czasie I wojny świat, pracowała jako pielęgniarka w jednym z krak. szpitali. Od 1919 (z przerwą wojenną 1939-45) do końca życia związana była z T. im. Słowackiego w Krakowie, gdzie była też suflerką. Grała pocz. role naiwnych, jak np. Klara (Śluby panieńskie), Elżunia (Grochowy wieniec), Zosia (Szlakiem legionów) oraz amantek – Liza (Mąż z loterii), potem dram. i charakterystyczne, np. Czepcowa (Wesele, 1946), Matka (Balladyna, 1950). B. Dąbrowski pisał o niej jako o znakomitej suflerce, która „chyba najwięcej wieczorów spędziła na tej scenie i najwięcej pięknych słów uratowała z dramaturgii polskiej i światowej”.

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994