aktorka;
Właściwie Irena Bronisława Horecka, z Honesów, zamężna Loevy, także Magdalena Troszczyńska. Była córką Zygmunta Honesa i Emilii (wg S. Łozy) lub Magdaleny (wg ankiety SPATiF-u) z Reynelów. Nazwiska Magdalena Troszczyńska używała w czasie okupacji niemieckiej. Ukończyła szkołę średnią w Warszawie. W 1921 debiutowała w warsz. T. Dramatycznym i grała tu w sez. 1921/22. Potem należała do zespołu objazdowego (lato 1922), m.in. w Płocku i Brześciu, T. Miejskiego w Lublinie (sez. 1922/23), T. Bagatela w Krakowie (w sez. 1923/24 grała m.in. Irmę w Jabłuszku, Beatę w Chimerach, Krysię w Hajduczku). Na sez. 1924/25 została zaangażowana do T. im. W. Bogusławskiego w Warszawie, gdzie grała „delikatnie i patetycznie” Hermionę (Opowieść zimowa) i Tinę (Kniaź Patiomkin); w lecie 1925 występowała w T. Szkarłatna Maska. Od sez. 1925/26 do 1930/31 była aktorką w T. Miejskim w Łodzi. W lecie 1931 brała udział w objeździe pn. Rewia Artystów Scen Warszawskich (występy m.in. w Białymstoku). Do najwybitniejszych jej ról w tym okresie należały: tyt. w Mirli Efros i Balladynie, Percy (Percy Zwierzątkowskaja), Hipolita {Sen nocy letniej), Judyta (Ksiądz Marek), Matka (Niespodzianka). W sez. 1931/32 wróciła do Warszawy i w T. Ateneum grała Wiktorię (Bunt w domu poprawczym), w lecie 1932 występowała w kabarecie Banda, potem w T. Artystów i w kabarecie Femina, 1933 i 1934 T. Kameralnym. W 1935 i 1936 występowała gościnnie w Kaliszu, Lwowie i Poznaniu, w sez. 1936/37 ponownie w T. Miejskim w Łodzi (grała tyt. rolę w Elżbiecie królowej Anglii), w 1938 w warsz. T. Ateneum. W 1944 znalazła się w Lublinie; pocz. występowała w Zrzeszeniu Aktorskim (m.in. Księżniczka w Uciekła mi przepióreczka), potem do 1946 w T. Wojska Polskiego, także w Łodzi. Od 1946 do 1949 występowała w T. Kameralnym w Łodzi, (w sez. 1945/46 i 1947/48 także w T. Syrena). Od 1949 do końca życia grała w T. Współczesnym w Warszawie (w okresie połączonej dyr., I XI 1954 – do końca sez. 1956/57, także na scenie T. Narodowego). W sez. 1949/50 wystąpiła gościnnie w Opolu jako Jagna (Placówka). Do najwybitniejszych jej ról w okresie powojennym należały: Gospodyni (Wesele, 1945), Amanda (Szklana menażeria, 1947), Akulina Iwanowna (Mieszczanie, 1951), Wdowa (Ich czworo, 1952), Pani Latter (Pensja pani Latter, 1954), Elżbieta (Maria Stuart F. Schillera, 1955), Phoebe (Music-hall, 1958), Betty Dulfeet (Kariera Artura Ui, 1962), Marfa (Potęga ciemności, 1971). Jako Elżbieta była wg A. Grodzickiego „sztywna i oschła, jakby zastygła w swej odpychającej surowości. W jej ustach słowa brzmiały nieskazitelną czystością. Miały jakąś głuchą monotonność odpowiadającą charakterowi tej postaci”. O Pani Latter J. Kott pisał, że w roli tej H. „pokazała bardzo bogaty i bardzo świadomy warsztat realistyczny. Miała pewność gestu i rzadkie wyczucie stylu epoki”, a K. Beylin podkreślała jej „piękną i skupioną grę”. O roli w Music-hallu L. Jabłonkówna napisała: „…zagrała z ogromnym pogłębieniem i szlachetnością środków wyrazu. Jej Phoebe jest w swoim prostactwie, histeryczności i alkoholizmie dziwnie świeża i pozbawiona trywialności”, „Uderza dyscyplina aktorska i umiejętność dozowania napięć i akcentów emocjonalnych”. Miała dobre warunki zewnętrzne – przystojna o pięknych, wyrazistych oczach i charakterystycznym lekko schrypniętym głosie. Występowała w filmach polskich.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994