śpiewak (tenor), pedagog;
Pseud. Gorczyński. Był synem Stanisława Dygasa i Konstancji z Kostanowiczów. Po ukończeniu gimnazjum studiował weterynarię. Jednocześnie śpiewał w chórach kościelnych oraz uczył się śpiewu w konserwatorium warszawskim u Józefa Szczepkowskiego. 29 października 1903 wystąpił pierwszy raz na koncercie. 15 stycznia 1905 debiutował w Warszawskich Teatrach Rządowych pod pseudonimem Gorczyński w barytonowej partii Walentego (Faust). Następnie kontynuował studia pod kierunkiem Witolda Aleksandrowicza i za jego radą przeszedł z partii barytonowych na tenorowe. 10 maja 1905 debiutował ponownie w WTR pod nazwiskiem Dygas w tenorowej partii Jontka (Halka) i wkrótce został zaangażowany do zespołu opery. W październiku 1907 występował gościnnie w teatrze lwowskim. Następnie wyjechał do Włoch, gdzie śpiewał w Padwie, Turynie, Genui, Mediolanie, Neapolu, Rzymie i innych miastach oraz kontynuował studia pod kierunkiem Giovanniego Battisty Lampertiego. W 1910 występował w Madrycie oraz w Montevideo, Rio de Janeiro i Buenos Aires. Co roku przyjeżdżał na występy gościnne do Warszawy: w kwietniu 1908, w maju 1909, w grudniu 1910, w maju 1911. W 1911–14 występował stale w Teatrze Wielkim w Warszawie; wyjeżdżał jedynie na występy gościnne m.in. do Petersburga (1913). W 1914–18 występował w Moskwie (najpierw w prywatnej operze Zimina, a potem w Teatrze Wielkim), a także w Kijowie, Kiszyniowie, Kisłowodsku, Mińsku Litewskim, Homlu i Bobrujsku. Brał też wielokrotnie udział w polskich koncertach i imprezach dobroczynnych. W 1918 wrócił do kraju i do 1937 stale należał do zespołu opery warszawskiej. Często wyjeżdżał na gościnne występy do innych miast polskich, m.in. do Lwowa (1919, 1926, 1929), Krakowa (1920, 1927, 1931, 1933), Poznania i Katowic. W 1924 występował w Stanach Zjednoczonych (Nowy Jork, Chicago, Detroit), w 1927 w Rumunii, w 1928 w Jugosławii. Poza występami w operze śpiewał też niekiedy w teatrzykach, m.in. w teatrze Banda (1931), w teatrze Stara Banda (1935). 17 maja 1930 w Teatrze Wielkim w Warszawie obchodził jubileusz dwudziestopięciolecia pracy śpiewając partię tytułową w Konradzie Wallenrodzie). Choroba zmusiła go do opuszczenia sceny. Ostatni raz wystąpił w Teatrze Wielkim 31 marca 1937 w partii Eleazara (Żydówka). Na scenie warszawskiej śpiewał w sumie czterdzieści dwie partie. Podczas II wojny światowej występował początkowo w kawiarniach w Warszawie, następnie przeniósł się do Lublina, gdzie udzielał lekcji śpiewu. W 1945 powrócił do Warszawy i prowadził klasę śpiewu w Wyższej Szkole Muzycznej. Po raz ostatni wystąpił 15 kwietnia 1947 w sali Romy na jubileuszu czterdziestolecia swej pracy artystycznej. Był tenorem bohaterskim o znakomicie postawionym głosie, wyróżniał się dobrą dykcją i wyrazistą grą. Zdaniem Włodzimierza Dybczyńskiego głos jego brzmiał „przepięknie we wszystkich rejestrach”, sięgając górnego C, „wysoko, okrągło, jędrnie w pianach i forte”. Szczególnie ceniony był jako wykonawca partii w operach Wagnera, jak np. Tristan (Tristan i Izolda), Zygmunt (Walkiria), partie tytułowe w Lohengrinie, Tannhäuserze, Parsifalu. Inne ważniejsze partie: Kazimierz (Hrabina), Stefan (Straszny dwór), Kirkor (Goplana), Herman (Dama pikowa), Radames (Aida), Canio (Pajace), Don Jose (Carmen), Herod (Salome), Cavaradossi (Tosca). Znany ze swej działalności społecznej, należał do Polskiej Partii Socjalistycznej. Od 1927 był członkiem zasłużonym ZASP, a w 1930–32 jego prezesem.
Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1765–1965, PWN, Warszawa 1973.