aktor;

Był synem Alek­sandra D. i Pauliny z domu Maczernis. Uczył się w Petersburgu, gdzie ukończył gimn. i szkołę realną Pol. Macierzy Szkolnej. Po przyjeździe do kraju, w 1921 w Warszawie krótko uczęszczał na Kursy Wokalno-Dram. H. J. Hryniewieckiej, a od 1924 był słuchaczem Oddziału Dram. przy Państw. Kon­serwatorium Muz., który ukończył w 1926. W sez. 1926/27 zaczął występować w Warszawie w T. im. Fredry, gdzie grał m.in. Janka (Chata za wsią J.K. Galasiewicza i Z. Mellerowej). Od marca 1927 oraz w sez. 1927/28 i 1928/29 występował w Często­chowie w T. Rozmaitości (nast. pn. T. Miejski Rozmaitości), a latem 1928 z zespołem częstocho­wskim w Kaliszu. W sez. 1929/30 grał w T. Pol­skim w Katowicach, m.in. Stacha (Złota Czaszka), Liapkina-Tiapkina (Rewizor), Natana (Sędziowie); nast. był w zespole objazdowym K. Adwentowicza. W 1930-31 występował w T. Jaskółka w Warsza­wie, m.in. w roli Frania (Szczęście Frania). W lutym i marcu 1932 należał do zespołu T. Polskiego w Gdyni pod dyr. S. Czapelskiego i z teatrem tym był m.in. w Gdańsku (grał Andersona – Roxy), a od kwietnia t.r. i w sez. 1932/33 do zespołu warsz. T. Narodowego, gdzie grał m.in. Staszka (Wesele). W sez. 1933/34 i 1934/35 w zespole T. Miejskiego w Łodzi grał duże role: Stefka Lebarmecide’a (Stefek), Dziada (Sędziowie), Raskolnikowa (Zbrodnia i kara), Sielskiego (W małym domku); w lipcu 1934 występował w łódź. T. Letnim. Po powrocie do Warszawy od jesieni 1935 występował w T. Ma­lickiej, od stycznia 1936 w T. Kameralnym w Ma­turze, od czerwca t.r. znowu w T. Malickiej w roli Praeda (Profesja pani Warren). Od czerwca 1937 i w sez. 1937/38 ponownie był w T. Kameralnym, grał m.in. Bartnickiego (Żabusia). W marcu 1936 oraz w kwietniu i maju 1937 brał udział w przed­stawieniach Warsztatu Teatr. PIST-u; grał m.in. Pa­na Achillesa (Cud św. Antoniego). Od 1936 wystę­pował b. często jako aktor i lektor w słuchowiskach i audycjach rozgłośni warsz. PR, a od 1938 po­święcił się wyłącznie pracy radiowej jako aktor, lektor i reżyser. Przed samym wybuchem II wojny świat. został zaangażowany do T. Ateneum, do przedstawienia Żeglarza, ale wkrótce próby zostały przez wojnę przerwane. We wrześniu 1939 brał udział w audycjach radiowych nadawanych dla warsz. frontu oraz w koncertach organizowanych w szpitalach żołnierskich. W okresie okupacji niem. w teatrze nie występował. Był organizatorem akcji samopomocy koleżeńskiej dla aktorów, m.in. od października 1939 zorganizował i prowadził w War­szawie z ramienia ZASP-u tanią kuchnię (przetrwała do powstania). W marcu 1941 w związku ze sprawą I. Syma został aresztowany i od 6 IV t.r. wywieziony wraz z S. Jaraczem i L. Schillerem do Oświęcimia; występował tu w monologach przed więźniami. Po wyjściu z obozu pracował jako goniec w Dyrekcji Kolei, później prowadził kolonie dla dzieci kolejarzy pol. w Świdrze. W 1942-43 występował w tajnym t. Szopka, zorganizowanym przez J. Strachockiego dla dzieci Grochowa. Po powstaniu warsz. przebywał w Kielcach, skąd został wezwany do Lublina, gdzie powierzono mu reaktywowanie i zorganizowanie działu teatr. PR. W okresie od 5 II 1945 do 1 IX 1948 i 15 VII 1949-31 I 1950 był głównym re­żyserem, a od 1 I 1947 do 1948 także kier. Teatru PR w Warszawie. W 1951 dorywczo występował w warsz. Operze w roli Wojciecha Bogusławskiego w Hrabinie (insc. L. Schillera). W sez. 1951/52 grat w T. Nowej Warszawy, 1952/53 krótko w T. Polskim, 1953/54 i do końca 1954 znowu w T. Nowej Warszawy, od 1 I 1955 do 30 VI 1957 w T. Domu Wojska Pol., w sez. 1959/60 w T. Pol­skim, 1960/61-1970/71 w T. Ateneum. Od 1 I 1970 był na emeryturze, ale jeszcze później dogrywał. Równocześnie występował i reżyserował w radiu. Był b. zasłużony dla Teatru PR; pozostawił duży dorobek reżyserski w dziedzinie słuchowisk i au­dycji lit. (ponad dwieście nagrań); po wojnie reży­serował m.in. Zwycięstwo Sokratesa (sam wykony­wał główną rolę), Graczy, Martwe dusze, oraz po­pularną powieść radiową W Jezioranach. Byt aktorem zdolnym i inteligentnym. Przed II woj­ną świat. wybijał się w rolach wymagających po­głębienia psychiki bohatera, często w sztukach o pro­blematyce współczesnej; po wojnie niewykorzystany, grywał już tylko niewielkie role, z których ważniejsze to: Pustelnik (Balladyna, 1954), Żyd (Wesele, 1955), Malotka (Samotność, 1956), Charley (Śmierć komi­wojażera, 1960), William Howard (Ustępliwy kocha­nek, 1961), Agamemnon (Krucjata, 1962), Stolarz (Andorra, 1962), Don Christoval (Martwa królowa, 1964), Riabcow (Zmierzch, 1967). W okresie mię­dzywojennym i po wojnie grał w kilkunastu filmach; byt dobrym wykonawcą ról drugoplanowych i epizodów.W okresie mię­dzywojennym i po wojnie grał w kilkunastu filmach; byt dobrym wykonawcą ról drugoplanowych i epizodów; 1938 – Dziewczyna szuka miłości, Florian, Sygnały, Wrzos; 1939 – Doktor Murek; 1949 – Za wami pójdą inni; 1954 – Celuloza; 1955 – Kariera, Pokolenie; 1958 – Kalosze szczęścia, Wolne miasto; 1959 – Lotna, Rancho Texas; 1961 – Rzeczywistość; 1962 – Wyrok; 1964 – Echo; 1965 – Barbara i Jan, Głos ma prokurator, Podziemny front; 1966 – Faraon