aktor;
Był synem Mikołaja i Florentyny K., mężem śpiewaczki Kazimiery Kalinowskiej. W 1926 ukończył Kursy Wo-kalno-Dram. H.J. Hryniewieckiej. Na sez. 1926/27 został zaangażowany do T. Miejskiego w Płocku. W sez. 1927/28 występował w T. Polskim w Warszawie (grał wyłącznie epizody), w 1928 – w Lotnym T. Niezależnym, w sez. 1929/30-31/32 być może w T. Narodowym (w tych latach na scenach warsz. grał także Juliusz K. i przypisywanie poszczególnych ról jednemu z nich na podstawie notatek prasowych, nie podających inicjału imienia, jest b. trudne lub wręcz niemożliwe). W 1932-33 należał do kierowanego przez I. Solską zespołu T. im. Żeromskiego na Żoliborzu. Występował gościnnie w zespołach objazdowych, m.in. w Kaliszu (1929), Aleksandrowie Kujawskim (1930), Płocku (1933). W sez. 1933/34 i 1934/35 grał w T. Miejskim w Bydgoszczy, 1935/36 i 1936/37 w T. Miejskich w Łodzi, 1937/38 w T. Miejskich we Lwowie, 1938/39 w T. Polskim w Poznaniu. Na sez. 1939/40 został zaangażowany do T. Polskiego w Katowicach. W 1945 występował w warsz. Miejskich T. Dramatycznych, potem zaangażował się do T. Polskiego i pozostał tam do sez. 1954/55. W 1955 przeniósł się do T. Domu Wojska Pol. (później T. Dramatyczny) i występował tam do przejścia na emeryturę 31 VIII 1978 (z wyjątkiem sez. 1965/66, kiedy grał w T. Polskim). Jubileusz pięćdziesięciolecia pracy artyst. obchodził 16 XI 1973. Do najwybitniejszych jego ról należały: Petrucchio (Poskromienie złośnicy, 1936), Aleksy (Jegor Bułyczow i inni, 1936), Albin (Śluby panieńskie, 1945), Felek ( Przeprowadzka, 1945), Dyapanazy (W małym domku, 1959), Horacy (Uczta morderców, 1960), Logik (Nosorożec, 1961), tyt. we Franku V (1961), Pandarus (Troilus i Kressyda, 1965), Rolicz (Pamiątkowa fotografia, 1967), Woźny (Rzeźnia S. Mrożka, 1975), Pandulf („Ślub, 1974). Był użytecznym aktorem charakterystycznym, często postacie swoje zabarwiał delikatnym komizmem. Najlepsze swoje role zagrał w T. Dramatycznym. Chwalono go za postacie podstarzałych i wytwornych lowelasów, pechowych amantów, nieudolnych urzędników. O Dyapanazym pisano, że „uosabiał wytworność mieszkańców małego dworku” („Express Wieczorny”), o Franku V, że „miał swoją wielką rolę”, był „znakomicie żałosny, prawie ludzki w swej rozpaczy z powodu fatalnej sytuacji banku” („Sztandar Młodych”), o Horacym, że „wyrazistą mimiką dopełniał charakterystyki pechowego amanta i mistycznego amatora totolotka” („Życie Warszawy”). Grał także w filmach.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994