aktorka;
Właściwie Regina, Stefania Bachnerówna, zamężna Ludkiewicz (działała 1900-1923). Była żoną porucznika marynarki Bronisława Ludkiewicza (ślub w czerwcu 1922 w Grudziądzu). W 1900 ukończyła Klasę Dram. przy Warsz. Tow. Muz. i w tymże roku zaczęła występować jako deklamatorka na koncertach w Sochaczewie (listopad) i Warszawie (listopad i grudzień 1900, kwiecień 1901). Debiutowała 2 III 1902 w roli Mani (Wieczna bajka) w T. Ludowym w Warszawie i pozostała na tej scenie do lipca 1903. Nadal występowała na koncertach. W stałych zespołach grała m.in. w Łodzi, w T. Małym w Warszawie (sez. 1909/10 i 1910/11) i T. Polskim w Łodzi (sez. 1912/13 i 1913/14). Od 1 VII 1915 zaangażowana została do warsz. T. Polskiego i pierwszy raz wystąpiła 13 VII t.r. w roli Pani Closieres (Marsz weselny); grała tu do końca sez. 1917/18. W 1920 gościnnie występowała w t. Miraż w Warszawie. W 1921 grała w pol. filmie Przestępcy. W sez. 1921/22 i 1922/23 była aktorką T. Miejskiego w Grudziądzu. Obdarzona była dobrymi warunkami zewnętrznymi oraz „ślicznym, lirycznym głosem i wzorową dykcją” (J. Czempiński); odznaczała się też elegancją i wdziękiem. Zdaniem J. Lorentowicza w grze wykazywała „znaczne poczucie miary i dobrego smaku”. Tenże krytyk chwalił ją przede wszystkim w rolach komediowych, w których była zabawna, finezyjnie prowadziła dialog, a elementy groteskowe wydobywała dyskretnie, np. jako Stefa Staniewska (Wolna kobieta). Na scenie T. Ludowego grała m.in. takie role, jak: Helena (Złodziejka), Magda (Krzywoprzysieżca), Leja (Pieśniarze), w warsz. T. Polskim, m.in.: Reginę (Manekin), Hrabinę (Laleczka z saskiej porcelany), Ludmiłę (Dzieci Waniuszyna).
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994
aktorka;
Właściwie Regina, Stefania Bachnerówna, zamężna Ludkiewicz (działała 1900-1923). Była żoną porucznika marynarki Bronisława Ludkiewicza (ślub w czerwcu 1922 w Grudziądzu). W 1900 ukończyła Klasę Dram. przy Warsz. Tow. Muz. i w tymże roku zaczęła występować jako deklamatorka na koncertach w Sochaczewie (listopad) i Warszawie (listopad i grudzień 1900, kwiecień 1901). Debiutowała 2 III 1902 w roli Mani (Wieczna bajka) w T. Ludowym w Warszawie i pozostała na tej scenie do lipca 1903. Nadal występowała na koncertach. W stałych zespołach grała m.in. w Łodzi, w T. Małym w Warszawie (sez. 1909/10 i 1910/11) i T. Polskim w Łodzi (sez. 1912/13 i 1913/14). Od 1 VII 1915 zaangażowana została do warsz. T. Polskiego i pierwszy raz wystąpiła 13 VII t.r. w roli Pani Closieres (Marsz weselny); grała tu do końca sez. 1917/18. W 1920 gościnnie występowała w t. Miraż w Warszawie. W 1921 grała w pol. filmie Przestępcy. W sez. 1921/22 i 1922/23 była aktorką T. Miejskiego w Grudziądzu. Obdarzona była dobrymi warunkami zewnętrznymi oraz „ślicznym, lirycznym głosem i wzorową dykcją” (J. Czempiński); odznaczała się też elegancją i wdziękiem. Zdaniem J. Lorentowicza w grze wykazywała „znaczne poczucie miary i dobrego smaku”. Tenże krytyk chwalił ją przede wszystkim w rolach komediowych, w których była zabawna, finezyjnie prowadziła dialog, a elementy groteskowe wydobywała dyskretnie, np. jako Stefa Staniewska (Wolna kobieta). Na scenie T. Ludowego grała m.in. takie role, jak: Helena (Złodziejka), Magda (Krzywoprzysieżca), Leja (Pieśniarze), w warsz. T. Polskim, m.in.: Reginę (Manekin), Hrabinę (Laleczka z saskiej porcelany), Ludmiłę (Dzieci Waniuszyna).
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994