aktor, śpiewak , reżyser, dyrektor teatru;

Był synem Józefa K. i Heleny ze Żbikowskich; mężem najpierw aktorki  Janiny Kaczorowskiej z domu Wąsik (ślub prawdopodobnie w 1913), a potem Włoszki, śpiewaczki Ernestyny Rami. Wychowywał się i uczył we Lwowie, gdzie skończył sześć klas gimn. i zaliczył trzyletnie kursy inżynieryjne. W jednej z kilku wersji życiorysu podawał, że po ukończeniu Szkoły Aplikacyjnej przy WTR w Warszawie, debiutował w 1912 w T. im. Słowackiego w Krakowie, ale wiadomości tych nie można potwierdzić. Wiadomo natomiast, że we wrześniu 1911 należał do zespołu T. Kujawskiego we Włocławku pod kier. S. Zborowskiego i A. Wzorczykowskiego. Był aktorem śpiewającym i już w 1914 w Rzeszowie występował w operetkowym zespole A. Lelewicza, np. w Ewie i Romantycznej żonie. Od października do grudnia 1914 był w zespołach pol. w Rosji, najpierw u Krzyżanowskiego w Petersburgu, potem u J. Siekierzyńskiego w Moskwie. W 1915-16 występował w Warszawie na kilku scenach: w T. dla Wszystkich, T. Ludowym na Karowej, T. Powszechnym na Chłodnej, w teatrzyku Polskie Miniatury oraz variétés Marszałkowska 118 i Palais de Glace na Nowym Świecie. W sez. 1916/17 grał w T. Popularnym i w kabarecie Czarny Kot w Lublinie, od jesieni 1917 w Płocku u L. Szejera, a w 1918 z zespołem Krzyżanowskiego odbywał długie tournée po Rosji (m.in.: Kijów, Moskwa, Petersburg, Charków). W 1919 w Kielcach grał od stycznia do kwietnia pod kier. A. Millera w T. Polskim, od 1 do 14 V sam kierował tym teatrem, a w czerwcu występował tu w t. Corso, po czym wyjechał do Warszawy. W pocz. lipca 1919 występował w Kaliszu w T. Letnim w Ogródku Warsz., a we wrześniu i październiku t.r. w T. Miejskim. Na sez. 1919/20 zaangażował się do T.Polskiego pod dyr. H. Czarneckiego w Sosnowcu, w kwietniu 1920 był z zespołem T. Wołowskiego w Kielcach, później znowu (zapewne do końca 1921) u Czarneckiego w Sosnowcu i brał udział w spektaklach podczas akcji plebiscytowej na Śląsku. W pierwszej poł. 1922 występował na scenach Krakowa: w T. Bagatela (w styczniu) i T. Nowości (w operetkach: od stycznia do marca w Urszuli, w maju jako Wielki Książę w Szale miłości), a latem t.r. w Krynicy u H. Cudnowskiego. W sez. 1922/23 i 1923/24 był w zespole krak. operetki Nowości pod kier. T. Pilarskiego, z którym występował m.in. w Kielcach, Przemyślu, Stanisławowie, Tarnowie, a w sez. 1923/24 w T. Miejskim w Bydgoszczy, gdzie zaczął też reżyserować (Manewry jesienne, 1924). od wiosny do jesieni 1924 nadal występował w objeździe z operetką Pilarskiego (m.in. w Przemyślu, Łodzi, Piotrkowie, Brześciu nad Bugiem), a sam np. w popisach estradowych w t. w  ogrodzie ,,Bagatela” w Warszawie. Na sez. 1924/25 zaangażował się do T. Miejskiego w Grudziądzu, gdzie reżyserował większość wystawianych operetek, a wystąpił np. w: Dziewczęciu z Holandii, Wesołej wdówce (jako Niegus), Najpiękniejszej z kobiet (Książę Joachim), Róży Stambułu (Frydolin), Dzwonach z Corneville (Wójt); pobyt K. w Grudziądzu przerwało bankructwo teatru w styczniu 1925. Wiosną 1925 (od marca) wziął udział w dużym objeździe zespołu pn. Zrzeszenie Artystów Krak. i Warsz., m.in. w Piotrkowie, Częstochowie, Radomiu, Kielcach, Białymstoku, Grodnie, Brześciu nad Bugiem i w większych miastach Kresów Wschodnich, Małopolski, Wielkopolski, Pomorza; grano ,,najnowsze komedie i farsy”, wśród nich Pierścień z szafirem, Znaleziono nagą kobietę oraz operetkę Hrabina Marica, a K. w tym zespole był też reżyserem. Od marca 1926, jako reżyser i kier. zespołu operetkowego, brał udział w kolejnym objeździe (Siedlce, Łomża, Piotrków, Częstochowa, Będzin, Sosnowiec, Kielce, Radom). W czerwcu t.r. grał rolę tyt. w Baronie Kimmlu w Krakowie w T. Operetka Nowości i gościnnie w T. Nowości w Warszawie, gdzie wystąpił też w Księżnej cyrkówce, a w lipcu w Tańcu szczęścia. W sez. 1926/27 występował w Krakowie w zespole T. Popularnego Nowości i w 1927 był z nim w objeździe z operetką Adieu, Mimi, m.in. w Lublinie, Zamościu, Chełmie, Kowlu, Równem, Łucku, Brodach, Tarnopolu. W sez. 1927/28 starał się, bez powodzenia o dyr. T. Miejskiego w Sosnowcu i ostatecznie został tu do końca 1927 jako aktor. Od 7 I do 5 II 1928 w Kaliszu, był kier. i reżyserem w kinoteatrze ,,Stylowym” (wystawiał m.in. rewie: Puśćmy się..!, Pod kołderką, Tylko za gotówkę), a w czerwcu t.r. prowadził tu też w sali Stow. Rzemieślników Chrześcijan kabaret z rewią. Potem zorganizował i w 1928-30 prowadził, objazdowy zespół rewiowy, zwany Rewią Poznańską (m.in. 24-25 VIII 1929 reklamował w Poznaniu Powszechną Wystawę Krajową: PeWuKę). Zespół ten pod jego kier. występował w ponad 60 . miastach, m.in. w 1928: w Krakowie, Kielcach (5 VII, 8 IX), Przemyślu (2 IX, 1 XII), Tarnowie (3 IX), Radomiu (29-30 XI), Stanisławowie (grudzień); w 1929: w Płocku ( 2, 3, 9 III), Częstochowie (29 VII), Sandomierzu, latem też we Lwowie i Wilnie (tu: 24 i 25 VIII t.r. w T. Polskim), w Kaliszu (16, 17 XI); w 1930: w Tarnowie (marzec, kwiecień), Płocku (28 i 29 V), Radomiu i Kielcach (czerwiec), Sandomierzu (26 VII), Częstochowie (3 IX). Prezentował w tych miastach takie rewie, jak: 100 pięknych dziewcząt, Siadaj pan !, Idź pan spać, Czy Anna jest panna?, Abram, ja ci zagram, Coś dla każdego. W grudniu 1930 występował w przedstawieniach rewiowych w Radomiu, w 1931 prowadził zespół pn. Rewia Krakowska, np, w Kaliszu (24 III) i Stanisławowie (3 X). W 1932 przeniósł się na dłużej do Lwowa. Kierował tu we wrześniu i październiku 1932, zespołem Zrzeszenia Artystów Krak. w kinorewii ,,Colosseum” na Słonecznej (11 premier, m.in.: Kiedy Ksawera chce kawalera, Grunt się nie przejmować), a w maju i wrześniu 1933 Rewią Krakowską w kinie ,,Stylowym” (obchodził wtedy jubileusz 25-lecia pracy). Występował też z różnymi zespołami artystów operetkowych, np. w Płocku ( 7 i 8 IV 1934), a w Kaliszu (także w kwietniu 1934) w kinoteatrze ,,Oaza” w szopce politycznej Szachy pana Marszałka i w rewiach Gwiżdżemy na kryzys, Kiedy dziewczynki idą spać. Grywał  w Powszechnym T. Żołnierza we Lwowie, np. w lutym 1937 w Damach i huzarach i w Księżniczce Czardasza, bawił publiczność na tzw. ,,wieczorach”, np. w 1937 w Kielcach. Organizował też, przeważnie niewielkie, doraźne objazdowe zespoły pod różnymi nazwami jak: Lwowski T. Rewii i Operetki  (Płock: 8 i 9 IX 1934), T. Rewii i Operetki Lwowskiej (Kielce: Choć goło, ale wesoło, 26 XI 1936), Wesoła Lwowska Rewia (Stanisławów: październik 1937), Rewia Lwowska (Kielce: Jak się bawi Lwów, 16 XI 1937), zespół rewiowy występujący 21-28 II 1938 w Krakowie, czy Wesoła Piątka, która wiosną i latem t.r. dawała rewie Co wolno wojewodzie i Przy zamkniętych drzwiach w Krakowie, Poznaniu oraz podczas długiego objazdu na Wileńszczyźnie.

Po wybuchu II wojny światowej i po 17 IX 1939, znalazł się pod okupacją sowiecką we Lwowie, gdzie występował w tzw. Amatorskiej Operetce, np. w Księżniczce czardasza. Aresztowany, był więziony w obozach pracy w ZSRR, m.in. w okolicach Orenburga. Po tzw. układzie Sikorski-Majski, jesienią 1941 dotarł do Buzułuku, gdzie formowała się Armia Polska pod dowództwem gen. W. Andersa. Już w końcu września 1941 odbyło się w Tockoje, zorganizowane przez K., pierwsze polskie przedstawienie rewiowe dla żołnierzy. Wraz z Armią Pol. w 1942 opuścił ZSRR i przeszedł cały jej szlak przez Iran, Palestynę, Egipt, Włochy, aż do Wielkiej Brytanii. Przez cały czas występował w imprezach i koncertach, organizowanych dla żołnierzy Armii Pol. przez teatr. czołówki; brał też np. udział 1 XII 1942 w ,,wieczorze humoru i arii operetkowych” w T. Żołnierskim Domu Uzdrowieńców pod kier. J. Bzowskiego. Od 1943 występował w przedstawieniach T. Dramatycznego 2 Korpusu i grał np. Rotmistrza (Damy i huzary, 1943), Arganta (Szelmostwa Skapena, 1944), Organistę (Wesele na Górnym Śląsku, 1944), Woźnego (Gdzie diabeł nie może, 1945). W październiku 1945 utworzył we Włoszech Czołówkę Koncertową 2 Korpusu; był jej kierownikiem i reżyserem, wystawiał rewiowe składanki, które cieszyły się dużym powodzeniem. W 1946 z T. Dramatycznym 2 Korpusu przybył do Wielkiej Brytanii. W 1947 w Anglii należał do zespołu Mała Rewia F. Konarskiego, ale jeszcze w tym samym roku wrócił do Polski.

W sez. 1947/48 grał najpierw w T. Miejskim w Sosnowcu i reżyserował tu farsę Koniec świata (11 X 1947), a w kwietniu 1948 w T. Miejskim w Rzeszowie wystawił Rozkoszną dziewczynę. Próbował przedwojennymi sposobami organizować objazdowe zespoły operetkowe, ale bez powodzenia. W 1948 zaangażowała się do T. Komedii Muz. ,,Lutnia” w Łodzi i grał tu do końca sez. 1950/51. W sez. 1951/52 był w dwóch teatrach: w T. im. Węgierki w Białymstoku i w T. Muzycznym w Lublinie, od 1952/53 do 30 IV 1955 występował w Operetce Śląskiej w Gliwicach, w 1955/56 w T. im. Fredry w Gnieźnie, od 1 VII 1956 do 30 IV 1957 w Operetce Pozn., a w 1956/57 także w Pozn. Komedii Muzycznej. W sez. 1958/59 osiadł w Szczecinie, zaangażował się do Operetki (potem T. Muzycznego) i na tej scenie pozostał do końca 1969/70, tj. do emerytury; tu też 19 III 1962 obchodził jubileusz 50-lecia pracy artyst., i z tej okazji wystąpił jako Hrabia Carnero w Baronie cygańskim. W l. powojennych zagrał m.in. w Sosnowcu: Kłosa (Koniec świata, 1947); Rzeszowie: Feliksa (Rozkoszna dziewczyna, 1948); w Łodzi: Menelaosa (Piękna Helena) i Aleksego (Cnotliwa Zuzanna) – 1948 oraz George`a Stana (Swobodny wiatr, 1950); w Białymstoku: Caramanchela (Zielony Gil, 1951); w Lublinie: Styxa (Orfeusz w piekle, 1952); w Gliwicach: Tschölla (Domek trzech dziewcząt; 13 V 1953 obchodził w tej roli 40-lecie pracy), Feriego (Księżniczka czardasza) i Tomasza (Swobodny wiatr)- 1954; w Gnieźnie: Petkowa (Żołnierz i bohater, 1956); w Poznaniu: Barona Mirko Zetę (Wesoła wdówka, 1956), von Loebena (Krysia leśniczanka, 1957); w Szczecinie: Bonzę (Wiktoria i jej huzar, 1958), Filipa (Bal w operze, 1959), Oberżystę (Zamek na Czorsztynie, 1961), Priczicza (Wesoła wdówka, 1964), von Scharnagla (Ptasznik z Tyrolu, 1966), Czeka (Hrabina Marica, 1967), Inspicjenta (Nitouche, 1968). Ostatni raz wystąpił 15 XI 1970 w roli Sternika Kaiki (Inez).

W l. międzywojennych był na tzw. prowincji b. popularnym aktorem operetki, rewii i kabaretu. Według H. Szletyńskiego: ,,Wzrostu wysokiego, szczupły i długonogi, o wąskiej, banalnej twarzy, posiadał siłę komiczną żywiołową i niezwyczajną, giętkość, kawałek ujmującego głosu, muzykalność, pyszne utanecznienie”, był utalentowany, ale ,,całkowicie zeszmirzony”: ,,bawił i nade wszystko śmieszył widownię swoją jaskrawą sztuką jako piosenkarz (gdy trzeba było, to i romantyczno-liryczny), monologista, kuplecista,, konferansjer, tancerz charakterystyczny i komiczny”; L. Sempoliński dodawał: ,,Kaczorowski był niesłychanie ciekawym typem w ówczesnym światku teatralnym. Niepozbawiony zdolności aktorskich i vis comica szarżował, ile się dało i na scenie i w życiu. W zasadzie aktor operetkowy, przerzucał się stosownie do okoliczności i potrzeby z operetki do rewii”. Gdy prowadził zespoły dawał ,,składniki o charakterze rewiowym, niekiedy włączając skromny wodewil lub małą operetkę” (Szletyński). Jego sposoby na przyciągnięcie publiczności, stosowane zwłaszcza w objeździe, przeszły do legendy i teatr. anegdoty, np. gdy określenia ,, Król humoru” w jakiejś miejscowości użył inny aktor,  wtedy K. na swoich afiszach pisał o sobie: ,, Cesarz humoru”, ,,Mikado śmiechu” lub: ,,Napoleon radości”, ,,Papież wesołości”.

Źródło : Słownik Biograficzny Teatru Polskiego t.III 1910-2000 A-Ł Warszawa 2017