aktor, piosenkarz, śpiewak operetkowy ;

Pocho­dził ze słynnego pol. rodu teatr.; był synem Stani­sława Boguckiego i Róży z Rapackich, wnukiem Wincentego Rapackiego-ojca, mężem aktorki i śpiewaczki Janiny Pauliny Godlewskiej (ślub 27 VI 1933 w Warsza­wie). W 1917 grał rolę dziecinną w filmie pol. Tajemnica Alei Ujazdowskich. W 1920, po czterech klasach warsz. Gimn. im. Reja, wstąpił do Korpusu Kadetów w Lublinie, gdzie uzyskał maturę. Nastę­pnie ukończył Szkołę Podchorążych Kawalerii w Grudziądzu i został zawodowym oficerem Wojska Pol.; służył w 7 Pułku Ułanów w Mińsku Mazo­wieckim; brał udział w zawodach hippicznych. W 1929 ze względu na zły stan zdrowia został z wojska zwolniony. W tymże roku zaczął występo­wać w przedstawieniach dla dzieci organizowanych na scenie T. Polskiego w Warszawie przez H. Małkowskiego. Zaangażował się do T. Polskiego jako statysta i 20 IV 1930 debiutował tu w małej rólce Służącego (Volpone); do końca sez. 1929/30 grał epizody. W maju 1930 zdał eksternistyczny egzamin aktorski ZASP-u. W sez. 1930/31-1932/33 nadal grał niewielkie role dram. w T. Polskim; w sez. 1931/32 występował także w t. Banda oraz z tym teatrem gościnnie w Łodzi. W Bandzie rozpoczął karierę piosenkarza i odtąd występował nie tylko jako aktor dram., ale również śpiewał w komediach muz., operetkach, na scenach rewiowych i kabare­towych Warszawy. Od 16 do 24 IX 1933 wystę­pował z zespołem warsz. T. Nowa Komedia pod dyr. S. Jaracza w T. Miejskim w Łodzi w roli Wacka (Firma). W sez. 1933/34 grał nadal w Nowej Komedii, m.in. Starostę (Rodzina), a jesienią 1934 tamże w Wielkiej szopce politycznej. Od stycznia 1935 występował w T. na Kredytowej w To lubią kobiety, od czerwca 1935 w Wielkiej Rewii w Przy­godzie w Grand Hotelu, od sierpnia 1935 w T. Letnim w Szczęśliwym pechu, a od października do grudnia 1935 w Operetce na Chłodnej, m.in. w Księżniczce czardasza. Od 22 I 1936 występował gościnnie w Instytucie Reduty w roli Tomka (Nie­wierny Tomek), od lipca 1936 w T. Letnim w komedii muz. Podwójna buchalteria; w paździer­niku t.r. brał udział w Weselu w reż. J. Osterwy, oprac. przez Studium Radiowe Instytutu Reduty w PR, a od listopada t.r. grał w T. 13 Rzędów. Od lutego 1937 występował w T. Ateneum w roli Do­ktora (Ludzie na krze); od 22 VII do 15 VIII t.r. był z tym teatrem na występach w Krakowie. W sez. 1937/38 i 1938/39 występował w warsz. t. Małe Qui Pro Quo. Po wybuchu II wojny świat. najpierw przebywał we Lwowie, gdzie w pocz. 1940 występował w t. rewiowym w sali kina „Sty­lowe” w Filharmonii, później wrócił do Warszawy. W teatrze nie występował; brał udział w pracach tajnych teatr. zespołów studyjnych, przygotowują­cych m.in. Męża i żonę (reż. S. Daczyńskiego); występował też jako piosenkarz w pol. kawiarniach. Powstanie przeżył w Warszawie. W styczniu 1945 w Lublinie zaangażował się do zespołu T. Wojska Pol., z którym w tymże miesiącu przybył do Łodzi; tu uczestniczył w porankach poetyckich organizo­wanych przez teatr, a 14 IV 1945 brał udział w prem. Dożywocia (grał Birbanckiego). W sez. 1945/46 i 1946/47 nadal występował w Łodzi w T. Wojska Pol. oraz w jego filii T. Powszechnym TUR. Po powrocie do Warszawy był kolejno: w sez. 1947/48-1949/50 w T. Nowym, od sez. 1950/51 do 28 II 1954 w T. Polskim, od 1 I 1954 do 1955 w T. Nowej Warszawy, w 1955-57 w T. Młodej War­szawy, od 1957 do końca sez. 1968/69 w T. Kla­sycznym i na jego drugiej scenie T. Rozmaitości. Od sez. 1969/70 do lipca 1978 występował w T. Na­rodowym i na jego drugiej scenie w T. Małym. Od 22 VII 1955 i nast. w sez. 1955/56 grał gościnnie Pana Młodego (Wesele) z zespołem T. Domu Wojska Pol., na nowej scenie tego teatru w Pałacu Kultury i Nauki. W sez. 1958/59 w T. Powszechnym w Łodzi gościnnie opracował wokalnie piosenki do Królowej przedmieścia. Po II wojnie świat. nadal występował jako piosenkarz na estradzie. Odznaczał się dobrymi warunkami scen., wdziękiem ruchu i gestu, swobodą, humorem, a przede wszyst­kim b. charakterystycznym, pięknie modulowanym, ciepłym głosem i doskonałą dykcją. Pięknie mówił wiersz w komediach Fredry. Sukcesy odnosił w rolach komediowych, które prowadził bez szarży, z lekkością i humorem; najważniejsze, prócz wy­mienionych, to w Łodzi: Ludomir (Pan Jowialski, 1945), Papkin (Zemsta, 1946), Gustaw (Śluby pa­nieńskie, 1947) i Koczkariew (Ożenek, 1947; nast. T. Polski w Warszawie, 1952); a w Warszawie w T. Nowym: Hrabia Almaviva (Wesele Figara, 1947) i Fikalski (Dom otwarty, 1948), w T. Polskim: Zagoriecki (Mądremu biada, 1951) i Starski (Lalka wg B. Prusa, 1952), w T. Klasycznym i Rozmai­tości: Tolo (Skiz, 1957), Janusz (Pan Jowialski, 1960), Alfons (Kalendarz starych mężów, 1965) i Radost (Śluby panieńskie, 1966), w T. Małym: Wi­ktor (Zabawa w koty, 1973). O jego Papkinie tak pisał E. Csato: „W interpretacji Boguckiego godnym podkreślenia jest właśnie zupełny brak szarży; opra­cowawszy bardzo starannie wszystkie szczegóły roli, artysta sam bawi się swoją figurą i narzuca ten stosunek widowni”.
Największą popularność i uznanie zdobył jako pio­senkarz estradowy i radiowy, specjalista od piosenek lirycznych, ale traktowanych z humorem lub żartobliwym dystansem. Zwany „polskim Chevalierem”, był świetnym wykonawcą m.in. takich przedwojennych przebojów, jak: „Nie będziesz ty, to będzie inna”, „A mnie jest szkoda lata”; a po wojnie szcze­gólnie wielu tzw. warszawskich piosenek, np. „A tu jest Warszawa”, „Warszawska piosenka”. Był dosko­nale znany radiosłuchaczom całej Polski ze względu na swój b. radiofoniczny głos. Śpiewał, recytował i występował w licznych audycjach i Teatrze PR już przed II wojną świat.; po wojnie stale współ­pracował z warsz. rozgłośnią PR, m.in. przez wiele lat prowadził audycje dla dzieci (był laureatem na­grody państw. za twórczość dla dzieci i młodzieży). W 1. trzydziestych grał w ponad dziesięciu filmach pol.; po wojnie drobne role w kilkunastu filmach kinowych i telewizyjnych. Był członkiem zasłużo­nym SPATiF-ZASP.

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994