Właściwie Walentyna Glinka, zamężna Borkowska. Podawała nieprawdziwy rok urodzenia: 1918. Była córką malarza i litografa Wincentego Glinki i Stanistawy z Wójcików; żoną tancerza i choreografa Witolda Borkowskiego (ślub 25 XII 1972 w Warszawie), matką tancerza i aktora Mariana Glinki (1943-2008). W Warszawie ukończyła Gimn. Z. Sierpińskiej i Szkołę Baletową przy T. Wielkim; była uczennicą M. Sznarowskiej i P. Zajlicha. Wraz z grupą tancerzy warsz. baletu 11 VI 1933 wystąpiła w Krakowie na dziedzińcu Wawelu w operze Pan Tadeusz, wystawionej pt. Ostatni zajazd na Litwie. W dniach 7-10 IX 1934 wzięła udział w programie pol. tańców ludowych na Wszechsłowiańskim Festiwalu Tanecznym w Lublanie. Od sez. 1934/35 była solistką baletu warsz. T. Wielkiego. W swym repertuarze miała m.in.: taniec Etiopki (Aida), tańce: Fryne, Pięknej Heleny i Aspazji w Nocy Walpurgi (Faust), Królika (Wieszczka lalek), Królowej Wschodu (Pan Twardowski). Występowała też w scenach baletowych w Niemej z Portici, Strasznym dworze i w przedstawieniach operetkowych T. Wielkiego, m.in. w kankanie z galopem w Hrabim Luxemburgu; w tańcach o charakterze rewiowym w Rose Marie; budziła zachwyt H. Lińskiego jako Przyjaciółka w Symfonii milości, czyli Domku trzech dziewcząt: ,,nadbiegająca jak sarenka, ucieleśniona przez Glinkównę, zwinną, zgrabną i powiewną w ślicznym obrazku tanecznym”. W 1936 została zaangażowana do Baletu Polskiego Parnella; występowała z nim podczas Olimpiady w Berlinie i na tournée po krajach europejskich. W 1937-39 była solistką, potem pierwszą solistką Pol. Baletu Reprezentacyjnego, z którym występowała we Francji, Niemczech, Anglii, Włoszech i USA. Tańczyła Panią Twardowską i Diablicę (Baśń krakowska), Dziewczynę (Bajka S. Moniuszki), Młodą wdowę (Czarodziejska milość), Dziewczynę (Powrót), Bachantkę (Apollo i dziewczyna) oraz Góralkę (Wesele w Ojcowie; też pt. Wesele na wsi), w której wg ,,Kuriera Polskiego”: ,,zdołała nawet w małym tańcu drużb zaznaczyć swój wielki kunszt taneczny”; była ,,giętka i elastyczna, smukła i porywająca” (Liński); także prasa zach. chwaliła G., ,,ślicznie tańcząca” i ,,pełną temperamentu”.W czasie II wojny świat. i okupacji niem. tańczyła, najczęściej w duecie z T. Wolińskim, w jawnych t. warsz.: variété Kometa, Niebieski Motyl, Maska, Nowości i kabaretach: Bagatela i Kameleon. Po powstaniu została wywieziona do obozu w Pruszkowie, ale wkrótce przedostała się do Krakowa, gdzie w listopadzie i grudniu 1944 występowała w jawnym Krak. T. Powszechnym (Codziennie o piątej, Wieszczka lalek), a wiosną 1945 w duecie z W. Borkowskim w ,,Gospodzie Aktorów”. Na scenie T. im. Słowackiego zatańczyła partię Nimfy w scenach baletowych w Hrabinie (choreografia F. Parnella), inaug. w tymże t. powojenną działalność krak. Opery (prem: 10 VII 1945). Jesienią 1945, ze zorganizowanym na nowo w Krakowie Baletem Parnella, udała się na tournée po ok. 60. miastach Ziem Zachodnich. Po rozwiazaniu zespołu w 1947, od 1 X t.r. do 1 1X 1949 byla primabaleriną Opery Katowickiej w Bytomiu, gdzie ,spośród czołowych wykonawców premierowej obsady Pana Twardowskiego (1948), jej kreacja Królowej Wschodu spotkała się ze ,,szczególnym uznaniem”, zanotował T. Kijonka. Tańczyła tu również swe popisowe, przedwojenne partie w Fauście, a także Dziwożonę (Swantewit, 1949). Po powrocie do Warszawy, od sez. 1949/50 była znów solistką stołecznej Opery, potem T. Wielkiego. Na scenie warsz. nadal występowała z powodzeniem we wznowieniach Fausta, a także jako: Najpiękniejsza, Królowa podziemi i Królowa Wschodu (Pan Twardowski, 1951) oraz Panna Młoda (Harnasie, 1952), o której pisał A.M. Swinarski: ,,Glinkówna, która lubiła duży gest, mocne efekty i zwięzłe skróty psychologiczne – najlepsza była w scenach dramatycznych”. Potem tańczyła m.in.: Partyzantkę (Suita hiszpańska, 1953), Cygankę (Coppelia, 1953), Julię (Romeo i Julia, 1954). Po tej ostatniej prem. T. Wysocka zauważyła: ,,od lat nie widzieliśmy tej doskonałej tancerki w repertuarze klasycznym i przyzwyczajono się uważać ją raczej za tancerkę charakterystyczną. Tymczasem właściwe byłoby zakwalifikowanie Glinkówny do typu tancerek dramatycznych. Jej Julia posiada taką wybuchowość uczuć, taki ładunek bólu, że dosłownie porwała widownię”, ,,ma cudowne, wyraziste ręce, którymi potrafi wypowiedzieć całą gamę nurtujących ją uczuć”. Z uznaniem pisała też o Odylii (Jezioro łabędzie, 1956); ,,wysoce artystyczna w konsekwentnym przeprowadzeniu roli, interesująca w każdym ruchu, geście, spojrzeniu”. Później tańczyła Samotną Kobietę (Zaczarowana oberża, 1962), solowe tańce w scenach baletowych w Traviacie, Halce oraz Strasznym dworze (1963; także na otwarciu T. Wielkiego 20 XI 1965); w mazurze, w pierwszej parze z Z. Kilińskim, ,,dała prawdziwy pokaz brawurowej i bardzo pięknej interpretacji polskiego tańca” (J. Macierakowski). W 1964, stworzyła arcyzabawną postać Królowej w Mandragorze (M. Komorowska). Dnia 22 VIl 1973 obchodziła jubileusz 25-lecia pracy artystycznej. W 1974 brała udział jako asystentka swego męża, w wystawieniu Pana Twardowskiego w Hawanie. Przez wiele lat uczyła w warsz. Szkole Baletowej; wychowała kilka pokoleń tancerzy. W 1977 przeszta na emeryturę. Po śmierci męża w 1996 zamieszkala w Domu Artystów Weteranów Scen Polskich w Skolimowie.

Źródło : Słownik Biograficzny Teatru Polskiego t.III 1910-2000 A-Ł Warszawa 2017