Romanowski Antoni

Antoni Romnowski (fot. N.A.C)
Romanowski Antoni
Data urodzenia:
1882-12-21 Warszawa
Data śmierci:
1972-07-25 Bukareszt

tancerz, choreograf.

Był synem Antoniego R., pracownika warsz. fabryki instrumentów muz. Gliera. Uczył się w warsz. szko­le baletowej (1893-99). W 1897 zaczął tańczyć w corps de ballet WTR. W 1899, po ukończeniu szko­ły, wyjechał do Rosji i tańczył w teatrach w Tyflisie (1899-1900, 1909), Jekatierynosławiu, Irkucku, Jekatierynburgu, Ufie, Kazaniu (1901), Saratowie (1901), Niżnym Nowgorodzie, Astrachaniu, Baku, Omsku, Charkowie (1902-03), Kijowie, Moskwie. Solistą został w wieku lat dwudziestu. W sez. 1905/06 tańczył w zespole T. Niżyńskiego; w tym okresie zajął się też choreografią. W 1912-14 współpraco­wał z zespołem A. Pawłowej. W lutym 1914 wy­stępował, wraz z aktorami pol. w Kijowie, w pro­gramach kabaretowych. W 1914-18 służył w wojsku rosyjskim. Do Polski wrócił w 1920 i wystąpił gościnnie w Poznaniu. Od września 1921 do 1924 był solistą i choreografem w Operze poznańskiej. W tych latach występował równocześnie w innych miastach: w Warszawie w t. Nietoperz (sez. 1921/22) i Stańczyk (1923/24), w Krakowie (1922, 1923), w Kijowie i Charkowie (1922, 1923). Latem 1922 był na tournee, jako partner E. Dobieckiej, w Wied­niu i Pradze. W 1924 przyjechał po raz pierwszy do Rumunii z pol. zespołem baletowym i wystę­pował, obok Dobieckiej i W. Gnatowskiej, w Eforii nad Morzem Czarnym. W 1925 został solistą i choreografem baletu Opery Narodowej w Bukare­szcie i pracował tam do 1928. W 1930 i 1931 występował w T. Wielkim we Lwowie, w 1930 w Belgradzie. W 1931 zaproszono go ponownie do Bukaresztu i w operze bukareszteńskiej pozostał do 1935. Po rocznym pobycie w Warszawie, wrócił do Bukaresztu, podjął pracę w tamtejszym konser­watorium muz., a po dwóch latach w pryw. szkole baletowej. W 1947 wrócił do pracy w bukareszteń­skiej Operze Narodowej, w której pozostał do końca życia. Był tu cenionym solistą, choreografem, przez pewien czas kierował szkołą baletową. W operze bukareszteńskiej jedną z sal nazwano jego imieniem. Tańczył główne role w ok. dwudziestu baletach, np. taniec solo w Chopinianie, Złotego Niewolnika (Szeherezada), Gireja (Fontanna Bachczysaraju) i tańce solowe w ok. pięćdziesięciu operach. Opra­cował choreografię wielu baletów, np. Żart Amora, Postój kawalerii, Pietruszka, Iris, Fontanna Bach­czysaraju.

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994


Źródła:
1)

tancerz, choreograf.

Był synem Antoniego R., pracownika warsz. fabryki instrumentów muz. Gliera. Uczył się w warsz. szko­le baletowej (1893-99). W 1897 zaczął tańczyć w corps de ballet WTR. W 1899, po ukończeniu szko­ły, wyjechał do Rosji i tańczył w teatrach w Tyflisie (1899-1900, 1909), Jekatierynosławiu, Irkucku, Jekatierynburgu, Ufie, Kazaniu (1901), Saratowie (1901), Niżnym Nowgorodzie, Astrachaniu, Baku, Omsku, Charkowie (1902-03), Kijowie, Moskwie. Solistą został w wieku lat dwudziestu. W sez. 1905/06 tańczył w zespole T. Niżyńskiego; w tym okresie zajął się też choreografią. W 1912-14 współpraco­wał z zespołem A. Pawłowej. W lutym 1914 wy­stępował, wraz z aktorami pol. w Kijowie, w pro­gramach kabaretowych. W 1914-18 służył w wojsku rosyjskim. Do Polski wrócił w 1920 i wystąpił gościnnie w Poznaniu. Od września 1921 do 1924 był solistą i choreografem w Operze poznańskiej. W tych latach występował równocześnie w innych miastach: w Warszawie w t. Nietoperz (sez. 1921/22) i Stańczyk (1923/24), w Krakowie (1922, 1923), w Kijowie i Charkowie (1922, 1923). Latem 1922 był na tournee, jako partner E. Dobieckiej, w Wied­niu i Pradze. W 1924 przyjechał po raz pierwszy do Rumunii z pol. zespołem baletowym i wystę­pował, obok Dobieckiej i W. Gnatowskiej, w Eforii nad Morzem Czarnym. W 1925 został solistą i choreografem baletu Opery Narodowej w Bukare­szcie i pracował tam do 1928. W 1930 i 1931 występował w T. Wielkim we Lwowie, w 1930 w Belgradzie. W 1931 zaproszono go ponownie do Bukaresztu i w operze bukareszteńskiej pozostał do 1935. Po rocznym pobycie w Warszawie, wrócił do Bukaresztu, podjął pracę w tamtejszym konser­watorium muz., a po dwóch latach w pryw. szkole baletowej. W 1947 wrócił do pracy w bukareszteń­skiej Operze Narodowej, w której pozostał do końca życia. Był tu cenionym solistą, choreografem, przez pewien czas kierował szkołą baletową. W operze bukareszteńskiej jedną z sal nazwano jego imieniem. Tańczył główne role w ok. dwudziestu baletach, np. taniec solo w Chopinianie, Złotego Niewolnika (Szeherezada), Gireja (Fontanna Bachczysaraju) i tańce solowe w ok. pięćdziesięciu operach. Opra­cował choreografię wielu baletów, np. Żart Amora, Postój kawalerii, Pietruszka, Iris, Fontanna Bach­czysaraju.

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *