Data urodzenia:
1894-01-21 Lwów
Data śmierci:
1974-08-02 Warszawa
aktor;
Był synem aktora Stanisława Hierowskiego i Izabeli z Pillerów, mężem aktorki Janiny Niemirycz. Po ukończeniu szkoły średniej rozpoczął na wydz. filoz. uniw. lwow. studia przerwane po trzech latach. Aktorstwa uczył się u R. Żelazowskiego i od 1916 występował w t. lwowskim. W 1917 odbywał służbę wojskową. W sez. 1918/19 należał do zespołu T. Plebiscytowego w Cieszynie, w 1919 powrócił do Lwowa i występował w T. Miejskim do 1925. Przeniósł się nast. do T. Polskiego w Warszawie i grał tam do końca sez. 1928/29, m.in. Karola Windsora (Lojalność) i Montana (Otello). Od sez. 1929/30 do 1934/35 występował w T. im. Słowackiego w Krakowie. „Niezastąpiony w rolach salonowych amantów”, grał w tym okresie m.in. Czesława (Przyjaciele), Romeczka (Maman do wzięcia), Franka Oryana (Człowiek, który zmienił nazwisko), Hoora (Rywale), Antoniego (Pan Damazy), Tibora (Niebieski lis), Jacka Wheelera (Jutro pogoda), Rudolfa (Mayerling), Leonarda (Krąg interesów), Waldemara (Fortepian), Edmunda (Damy i huzary), Żelskiego (Dom otwarty), Kleanta (Skąpiec), Albina (Śluby panieńskie), Norberta (Zalotnicy niebiescy), Ludwika XV (Madame Dubarry). W sez. 1935/36 i 1936/37 występował w T. Miejskim (nast. T. Polskim) w Łodzi, 1937/38 w T. Miejskich w Wilnie, 1938/39-1940/41 i 1944/45 w Pol. T. Dramatycznym we Lwowie. Grał m.in. Roberta Corbetta (Szesnastolatka), Chopina (Lato w Nohant), Charmidesa (Stare wino szumi), Orsina (Wieczór Trzech Króli), Ben Jochaja (Uriel Akosta), Dziennikarza (Wesele). W 1945 z zespołem Pol. T. Dramatycznego ze Lwowa przyjechał do Katowic i występował w T. Śląskim im. Wyspiańskiego do przejścia na emeryturę w 1970. „Warunki zewnętrzne predestynowały go zawsze do grania ról reprezentacyjnych. Piękna twarz o rzeźbionych rysach, znakomita, do końca życia, czupryna, przyprószona ostatnio bielą, wytworna, smukła sylwetka i autentyczny talent aktorski – słowem natura obdarzyła Romana Hierowskiego wszelkimi warunkami na czołowego scenicznego amanta”. „Powściągliwy, opanowany, o precyzyjnym warsztacie aktorskim reprezentował najwyższy poziom aktorstwa, pozwalającego tworzyć postacie pełne psychologicznej prawdy”. („Trybuna Robotnicza” 1974). W T. Śląskim grał m.in. Twardosza (Dożywocie), Wielkiego Inkwizytora (Don Carlos), Wojewodę (Mazepa), Lekarza (Maskarada), Biskupa (Święta Joanna B. Shawa), Doktora (Pierwszy dzień wolności). Występował także w filmach polskich.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994
aktor;
Był synem aktora Stanisława Hierowskiego i Izabeli z Pillerów, mężem aktorki Janiny Niemirycz. Po ukończeniu szkoły średniej rozpoczął na wydz. filoz. uniw. lwow. studia przerwane po trzech latach. Aktorstwa uczył się u R. Żelazowskiego i od 1916 występował w t. lwowskim. W 1917 odbywał służbę wojskową. W sez. 1918/19 należał do zespołu T. Plebiscytowego w Cieszynie, w 1919 powrócił do Lwowa i występował w T. Miejskim do 1925. Przeniósł się nast. do T. Polskiego w Warszawie i grał tam do końca sez. 1928/29, m.in. Karola Windsora (Lojalność) i Montana (Otello). Od sez. 1929/30 do 1934/35 występował w T. im. Słowackiego w Krakowie. „Niezastąpiony w rolach salonowych amantów”, grał w tym okresie m.in. Czesława (Przyjaciele), Romeczka (Maman do wzięcia), Franka Oryana (Człowiek, który zmienił nazwisko), Hoora (Rywale), Antoniego (Pan Damazy), Tibora (Niebieski lis), Jacka Wheelera (Jutro pogoda), Rudolfa (Mayerling), Leonarda (Krąg interesów), Waldemara (Fortepian), Edmunda (Damy i huzary), Żelskiego (Dom otwarty), Kleanta (Skąpiec), Albina (Śluby panieńskie), Norberta (Zalotnicy niebiescy), Ludwika XV (Madame Dubarry). W sez. 1935/36 i 1936/37 występował w T. Miejskim (nast. T. Polskim) w Łodzi, 1937/38 w T. Miejskich w Wilnie, 1938/39-1940/41 i 1944/45 w Pol. T. Dramatycznym we Lwowie. Grał m.in. Roberta Corbetta (Szesnastolatka), Chopina (Lato w Nohant), Charmidesa (Stare wino szumi), Orsina (Wieczór Trzech Króli), Ben Jochaja (Uriel Akosta), Dziennikarza (Wesele). W 1945 z zespołem Pol. T. Dramatycznego ze Lwowa przyjechał do Katowic i występował w T. Śląskim im. Wyspiańskiego do przejścia na emeryturę w 1970. „Warunki zewnętrzne predestynowały go zawsze do grania ról reprezentacyjnych. Piękna twarz o rzeźbionych rysach, znakomita, do końca życia, czupryna, przyprószona ostatnio bielą, wytworna, smukła sylwetka i autentyczny talent aktorski – słowem natura obdarzyła Romana Hierowskiego wszelkimi warunkami na czołowego scenicznego amanta”. „Powściągliwy, opanowany, o precyzyjnym warsztacie aktorskim reprezentował najwyższy poziom aktorstwa, pozwalającego tworzyć postacie pełne psychologicznej prawdy”. („Trybuna Robotnicza” 1974). W T. Śląskim grał m.in. Twardosza (Dożywocie), Wielkiego Inkwizytora (Don Carlos), Wojewodę (Mazepa), Lekarza (Maskarada), Biskupa (Święta Joanna B. Shawa), Doktora (Pierwszy dzień wolności). Występował także w filmach polskich.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994
