aktorka.

Właściwie Wanda Teofila Barszczewska. Była córką nauczy­ciela szkół warsz. Jana B. i Zuzanny z Sumińskich. Początkowo pracowała jako nauczycielka, ucząc się jednocześnie gry aktorskiej pod kier. W. Rapackiego. 4 III 1884 wystąpiła na amatorskim przedstawieniu Warsz. Tow. Dobroczynności. Debiutowała 4 X 1884 w t. krak. w roli Antoniny (W gościnie, czyli Reif-Reiflingen), została zaangażowana i występowała do 1887. Po powrocie do Warszawy debiutowała 20 IX 1887 w T. Rozmaitości w roli Panny Letelier (Rodzina Fourchambault) i została zaangażowana do zespołu dramatu WTR, w którym pozostała do przejścia na emeryturę 1 VII 1914. Na scenie warsz. T. Wielkiego obchodziła 30 IV 1909 jubileusz dwudziestopięciolecia pracy grając rolę Lukrecji (Beatryks Cenci). Po przejściu na emerytu­rę występowała tylko sporadycznie, m.in. w 1915 grała w T. Rozmaitości rolę Demeter (Noc listopadowa), w 1919 w T. Polskim Wolumnię (Koriolan), w 1930 w tym samym t. swą ostatnią rolę Celiny Bełskiej (Dom kobiet). Udzielała też lekcji deklamacji i zajmowała sie tłumaczeniem z franc. sztuk, jak np. „Szczęście małżeńskie”.
Już po pierwszym sez. jej występów w Krakowie S. Koźmian pisał, że „prócz rysów scenicznych, których nie ma„, posiada „wszystkie warunki na tragiczną artystkę w rodzaju pani Rakiewiczowej: postawę, głos śliczny, szczególniej w niskich tonach, namiętną intonację, inte­ligencję”. Mimo to zarówno w Krakowie jak w War­szawie B. przez długi czas obsadzana była przede wszystkim w salonowych komediach i melodramatach, które przeważały w ówczesnym repertuarze, w takich rolach jak: Zofia Le Dieu (Chamillac), Kamila (Arty­kuł 264), Lola (Nasi najserdeczniejsi), Atenais (Właści­ciel kuźnic). A. Grzymała-Siedlecki ubolewał, że w ko­mediach nie znajdował pełnego zastosowania ani „spiż altowego jej głosu, ani bezkonkurencyjna umiejętność mówienia, ani jej zdolność odczuwania wielkiej poezji”. Okazje wystąpienia w roli dramatycznej liczniejsze sta­ły się dopiero po 1905, w związku z szerszym wprowa­dzaniem na sceny WTR wielkiego repertuaru. Wtedy też B. odnosiła największe swe sukcesy. O roli Pani Alving (Upiory) pisał K. Adwentowicz: „była wspa­niała w tragicznym wyrazie bólu i cierpienia, pełna dramatyzmu”, a Grzymała-Siedlecki nazwał jej recy­tację w Nocy listopadowej „nadmową”. Ogólną ocenę jej gry dał Wł. Bogusławski: „inteligencja wsparta wy­kształceniem towarzyszy artystce sumiennej, pracowi­tej, świadomej zawsze, czego chce, i jakimi środkami artystycznymi da się osiągnąć cel zamierzony„. Prócz wymienionych ważniejsze jej role: Gertruda (Hamlet), Gonerila (Król Lear), Małgorzata (Ryszard III), Celia (Jak wam się podoba), Monna Vanna (Monna Vanna), Tea (Hedda Gabler), Pani Borkman (John Gabriel Borkman), Młynarka (Zaczarowane koło). Matka (Klą­twa), Makryna (Śnieg).

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973