śpiewaczka;
Właściwie Aleksandra Parachoniak, także A. Lubicz-Szczepanowiczowa. Była córką Iwana Parachoniaka, urzędnika kolejowego. Zaczęła kształcić głos we Lwowie, m.in. u M. Kozłowskiej, nast. w konserwatorium warsz. u A. Myszugi (1912-14). Po wybuchu I wojny świat. wróciła do Lwowa i nadal uczyła się śpiewu u Cz. Zaremby. Debiutowała w 1917 w T. Miejskim w operetce Sztygar, w 1921-25 była solistką opery i operetki lwow., często obsadzaną w partiach pierwszoplanowych takich, jak: Oskar (Bal maskowy, 1922), Małgorzata (Faust, 1923), tyt. w Królowej tanga, Zuzanna (Tajemnica Zuzanny, 1924); z zespołem lwow. występowała gościnnie w Krakowie (lato 1924). W styczniu 1925 miała (jako Lubicz-Szczepanowiczowa) koncerty zorganizowane przez Pomorskie Tow. Muzyczne m.in. w Toruniu. Tam na sez. 1925/26 zaangażowała się do Opery Pomorskiej; w sez. 1926/27 była solistką zespołu operowego T. Polskiego w Katowicach (z tym teatrem w Krakowie w lipcu 1927). W listopadzie 1926 występowała gościnnie w Operze Pomorskiej w Toruniu, w lipcu 1927 w operze pozn., gdzie w sez. 1927/28 należała do zespołu. W 1928-31 była czołową śpiewaczką zespołu opery teatru w Katowicach (regularne występy w Morawskiej Ostrawie i Opolu). W 1932 wróciła do Lwowa. Dawała recitale pieśni, śpiewała w radiu, na koncertach dobroczynnych, wyjeżdżała na występy do Bydgoszczy (1934) i Katowic (1937). W 1939-41 i od 1944 była solistką ukr. T. Opery i Baletu we Lwowie, brała udział w koncertach, pięknie wykonywała ukr. pieśni ludowe. Zmarła przed przygotowywaną we Lwowie uroczystością jubileuszu osiemdziesiątych piątych urodzin.
Obdarzona była urodą, dobrą dykcją, wrodzoną muzykalnością, wdziękiem i zdolnościami aktorskimi; dysponowała sopranem liryczno-dramatycznym, o dużej skali i szlachetnej barwie. Uznanie zdobyła jako Halka: „Trafne ujęcie roli wykazuje u wykonawczyni doprawdy niepospolite zdolności aktorskie. Miły sopran pani Lubicz, zwłaszcza w częściach przepojonych liryzmem, wywoływał wrażenie bezpośredniości”. O partii Małgorzaty (Faust) pisano: „głos brzmiał wszędzie czysto i wdzięcznie, frazowanie było muzycznie uzasadnione, linia melodyjna starannie utrzymana dzięki umiejętnemu kunsztowi oddechu” (oba cyt. z „Ruchu Muzycznego” 1977 nr 19). Jako Elżbieta (Tannhauser) „w sposób naprawdę doskonały potrafiła połączyć świetną wokalistykę, nieprzeciętny talent dramatyczny i idealną wprost physique du role” (W. Sandelewski). Miała w swym repertuarze około czterdziestu partii operowych, m.in. takie jak: Marzenka (Sprzedana narzeczona), Małgosia (Jaś i Małgosia), Hrabina (Wesele Figara), Micaela (Carmen), Aida (tyt.), Nedda (Pajace), Cho-cho-san (Madame But-terfly), Jolanta (tyt.), Agata (Wolny strzelec), Antonia (Opowieści Hoffmanna). Podobała się w operetkach, np. jako Jum-Jum (Mikado), Rozalinda (Zemsta nietoperza). Po 1939 śpiewała m.in. główne partie w operach ukr., jak Oksanę (Zaporożec za Dunajem), Natalkę (Natałka Połtawka) i ros., np. Tatianę (Eugeniusz Oniegin).
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994