Data urodzenia:
1897-04-01 Monasterzyska k. Lwowa
Data śmierci:
1970-11-22 Milanówek
śpiewaczka;
Właściwie Celina Nahlik, zamężna Petry. Była córką Karola N., pułkownika, i Barbary z Tarczyńskich, żoną Juliusza Petry, dyr. rozgłośni lwow. PR (ślub w 1942). We Lwowie ukończyła gimn. i wydz. filol. Uniw. Jana Kazimierza, w Wiedniu studia wokalne pod kier. prof. Franka i kurs wymowy u L. Trunk. Należała do chóru opery lwow.; 26 VI 1920 odbył się na scenie lwow. jej debiut w tyt. partii Toski, przyjęty dość krytycznie. Zaangażowana, śpiewała na tej scenie do 1927 ważne partie sopranowe, takie jak: Senta (Holender tułacz), Maria (Warszawianka), Siebel (Faust), Marta (Niziny), Małgosia (Jaś i Małgosia), tyt. w Aidzie, Elza (Lohengrin), Liza (Dama pikowa), Zyglinda (Walkiria). Recenzent „Dziennika Ludowego” napisał: „Głos Nahlikówny brzmi bardzo dobrze w operach wagnerowskich, a muzykalna interpretacja oraz wyrazista gra sceniczna cechują ją jako doskonałą artystkę”. Gościnnie występowała m.in. w operze pozn.: Santuzza w Rycerskości wieśniaczej i Tosca; w operze warsz.: Tosca; była laureatką Konkursu Śpiewaczego w Lublinie (1922). We wczesnym okresie kariery dawała koncerty w Krakowie, Wiedniu, Wilnie, Lwowie (np. Brangena w estradowym wykonaniu Tristana i Izoldy, 1923) i Tarnopolu. Na scenie charakteryzowała ją inteligencja i kultura muzyczna. Według Cz. Halskiego odznaczała się „doskonałą dykcją, przyjemnym głosem, ściągłą choć nie chudą twarzą, wyrazistymi oczami”; „była dość wysoka, zgrabna, niestety szpecił ją duży biust, jak u wszystkich dawniejszych sopranów operowych”; „miała też duże skłonności do tycia”. W 1927 została spikerką w nowo powstałej lwow. rozgłośni radiowej. Przygotowywała tam audycje cykliczne o wybitnych wokalistach, reportaże muz., pogadanki, gł. na temat pieśni, a w 1936 – płytę na dziesięciolecie pol. radiofonii. Podczas okupacji niem. w jej lwow. mieszkaniu przy ul. Zyblikiewicza 18 odbywały się niedzielne wieczory muz.-lit., stanowiące jakby tajną kontynuację działalności rozgłośni. Wspólnie z mężem organizowała też koncerty pol. w lwow. kościołach: bernardynów, św. Elżbiety, św. Łazarza i katedrze ormiańskiej. Niekiedy sama również tam śpiewała. Po 1945 przyjechała wraz z mężem do Katowic, potem do Warszawy. W 1947-51 pracowała w rozgłośni PR we Wrocławiu, w red. audycji dla Polaków za granicą. Następnie zamieszkała w Milanówku pod Warszawą.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994
śpiewaczka;
Właściwie Celina Nahlik, zamężna Petry. Była córką Karola N., pułkownika, i Barbary z Tarczyńskich, żoną Juliusza Petry, dyr. rozgłośni lwow. PR (ślub w 1942). We Lwowie ukończyła gimn. i wydz. filol. Uniw. Jana Kazimierza, w Wiedniu studia wokalne pod kier. prof. Franka i kurs wymowy u L. Trunk. Należała do chóru opery lwow.; 26 VI 1920 odbył się na scenie lwow. jej debiut w tyt. partii Toski, przyjęty dość krytycznie. Zaangażowana, śpiewała na tej scenie do 1927 ważne partie sopranowe, takie jak: Senta (Holender tułacz), Maria (Warszawianka), Siebel (Faust), Marta (Niziny), Małgosia (Jaś i Małgosia), tyt. w Aidzie, Elza (Lohengrin), Liza (Dama pikowa), Zyglinda (Walkiria). Recenzent „Dziennika Ludowego” napisał: „Głos Nahlikówny brzmi bardzo dobrze w operach wagnerowskich, a muzykalna interpretacja oraz wyrazista gra sceniczna cechują ją jako doskonałą artystkę”. Gościnnie występowała m.in. w operze pozn.: Santuzza w Rycerskości wieśniaczej i Tosca; w operze warsz.: Tosca; była laureatką Konkursu Śpiewaczego w Lublinie (1922). We wczesnym okresie kariery dawała koncerty w Krakowie, Wiedniu, Wilnie, Lwowie (np. Brangena w estradowym wykonaniu Tristana i Izoldy, 1923) i Tarnopolu. Na scenie charakteryzowała ją inteligencja i kultura muzyczna. Według Cz. Halskiego odznaczała się „doskonałą dykcją, przyjemnym głosem, ściągłą choć nie chudą twarzą, wyrazistymi oczami”; „była dość wysoka, zgrabna, niestety szpecił ją duży biust, jak u wszystkich dawniejszych sopranów operowych”; „miała też duże skłonności do tycia”. W 1927 została spikerką w nowo powstałej lwow. rozgłośni radiowej. Przygotowywała tam audycje cykliczne o wybitnych wokalistach, reportaże muz., pogadanki, gł. na temat pieśni, a w 1936 – płytę na dziesięciolecie pol. radiofonii. Podczas okupacji niem. w jej lwow. mieszkaniu przy ul. Zyblikiewicza 18 odbywały się niedzielne wieczory muz.-lit., stanowiące jakby tajną kontynuację działalności rozgłośni. Wspólnie z mężem organizowała też koncerty pol. w lwow. kościołach: bernardynów, św. Elżbiety, św. Łazarza i katedrze ormiańskiej. Niekiedy sama również tam śpiewała. Po 1945 przyjechała wraz z mężem do Katowic, potem do Warszawy. W 1947-51 pracowała w rozgłośni PR we Wrocławiu, w red. audycji dla Polaków za granicą. Następnie zamieszkała w Milanówku pod Warszawą.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994