aktor;
Właściwie Franciszek Antoni Buratowski. Był synem kotlarza Franciszka B. i Michaliny z Raczyńskich, mężem aktorki Ireny Żuromskiej. Uczył się w Krakowie, najpierw w szkole handlowej (1922-26), potem w Miejskiej Szkole Dram. (1926-28) a także prywatnie u W. Siemaszkowej. Występy rozpoczął w t. amatorskich w Krakowie, jeszcze w okresie gdy nie uczęszczał do szkoły dramatycznej. W 1929 zdał egzamin aktorski ZASP-u, ale już od 1928 brał udział w przedstawieniach w t. krak.: Miejskim im. Słowackiego i T. Nowości przy ul. Rajskiej. W 1931-36 był w zespole Objazdowego T. Ziemi Krakowskiej; występował z nim w Krakowie i innych miastach, m.in. w 1933-34 w Rzeszowie. W 1936-37 grat w Katowicach, 1937-39 w Stanisławowie. Podczas okupacji niem. pracował dorywczo, m.in. jako administrator domów; w 1942-43 z zespołem T. Objazdowego Generalnego Gubernatorstwa występował w sztuce Kwarantanna. Po wojnie grał kolejno: w sez. 1945/46 w T. Woj. Kieleckiego w Kielcach, 1946/47 w T. „Studio” MO w Warszawie, 1947/48 w T. Ziemi Pomorskiej w Toruniu, 1948/49 w T. Dolnośląskim we Wrocławiu, 1949/50 – 1952/53 w T. Polskim w Bielsku-Białej i Cieszynie, 1953/54 w T. Śląskim w Katowicach, 1954/55 w T. Ziemi Pomorskiej w Toruniu, 1955/56 w T. Zagłębia w Sosnowcu, 1956/57-1957/58 w T. Ludowym w Nowej Hucie, od 1958/59 do poł. 1961/62 w T. Ziemi Opolskiej w Opolu; w trakcie sez. 1961/62 przeniósł się do T. im. Siemaszkowej w Rzeszowie i w zespole tym pozostał do 31 XII 1975. Jedną z ostatnich swych ról – Floriana Gzymsika (Romans z wodewilu) zagrał 15 XI 1975 w Rzeszowie, w uroczystym swoim i żony przedstawieniu benefisowym. Od 1 I 1976 przeszedł na emeryturę, ale do końca sez. 1975/76 zagrał jeszcze dwie nowe role: Rukosujewa (Anegdoty prowincjonalne) i Ojca (Dwa teatry).
Występy zaczynał jako aktor operetkowy i wodewilowy; miał też na swym koncie wiele ról amantów, m.in. Percineta (Romantyczni). Po II wojnie świat. grał przede wszystkim różnorodne role charakterystyczne, prezentując, szczególnie w okresie występów na scenach Opola i Rzeszowa, aktorstwo dojrzałe, kameralne i pełne ciepła. „Wszystko, co bierze na warsztat, roztapia w naturalnej dobroci, rozświetla spokojem własnego wnętrza” – pisała o nim w „Nowinach” K. Świerczewska. Najważniejsze role B. grane w Toruniu, to: Morwicz (Wilki w nocy), Żelski (Dom otwarty), Britannus (Cezar i Kleopatra); w Bielsku: Lisiewicz (Pan Geldhab), Napoleon (Kościuszko w Berville); w Sosnowcu: Bobczyński (Rewizor); w Opolu: Wodziński (Lato w Nohant), Bill (Jutro pogoda), Mąż (Ich czworo), Willy Loman (Śmierć komiwojażera). W Rzeszowie zagrał szereg b. dobrych ról, ważniejsze to: Sędzia Durejko (Pierścień wielkiej damy), Gonzalo (Burza), Kowal (Kowal, pieniądze i gwiazdy), Sforka (Horsztyński) – „tragiczny i opętany”, „kwintesencja smutku żałośliwego”, Czebutykin (Trzy siostry) – „przerażająco śmieszny – w ludzkim, nie monstrualnym wymiarze”, Wuj Eugeniusz (Tango), Kalmita (Chłopcy) – skupiony, ściszony, „postać niesłychanie sympatyczna, niezaradna, udręczona życiem”, Błochin (Opowieści starego Arbatu) – „uosobienie życzliwości, przyjaźni i mądrości”, Hołysz i Stary Aktor (Wyzwolenie) oraz Dulski (Moralność pani Dulskiej). (Wszystkie cyt. z książki K. Świerczewskiej „Teatr jaki był”).
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994