aktorka; śpiewaczka;

Właściwie Klara Kałczanka, pseud. Korowicz, także Korowicz – Kałczanka lub Kałczanka – Korowicz. Była córka Wojciecha Kałki i Franciszki z Wiśniewskich. W 1921 zamieszkała z rodzicami w Bydgoszczy, gdzie w 1930 ukończyła Żeńską Szkołę Wydziałową typu gimnazjalnego; jako uczennica statystowała w chórze, w muz. przedstawieniach bydg. T. Miejskiego. Po ukończeniu nauki, odbyła roczną praktykę biurową w kancelarii adwokackiej. Brała lekcje śpiewu u J. Gorzechowskiej i lekcje gry aktorskiej oraz deklamacji u reżyserów T. Miejskiego, J. Andrzejewskiego i S. Dąbrowskiego. Pod nazwiskiem Kałczanka w sez. 1933/34 – 1935/36 w T. Miejskim w Bydgoszczy była adeptką dramatu i operetki. Aktorski egzamin ZASP-u zdała w 1935 w Warszawie. W sez. 1936/37 zaangażowała się do T. Ziemi Pomorskiej w Toruniu i z t. toruńskim w maju 1937 grała gościnnie w Gdańsku w Maturze. Przyjęła w tym czasie pseud. Korowicz i odtąd albo występowała pod tym nazwiskiem, albo używała podwójnego: Kałczanka – Korowicz, lub częściej (szczególnie po wojnie): Korowicz – Kałczanka. Na sez. 1937/38 i 1938/39 wróciła do T. Miejskiego w Bydgoszczy. W Toruniu i Bydgoszczy występowała w rolach amantek w operetkach i wodewilach, np. jako: Gigolette (Jacht miłości, 1936), Hrabina Wesołowska (Skalmierzanki, 1936), Jacobina (Cnotliwa Zuzanna, 1939), Krysia (Krysia leśniczanka, 1939), grała też role w repertuarze komediowym, np. Olę (Mysz kościelna, 1937). Lata II wojny świat. i okupacji niem. spędziła w Bydgoszczy pracując jako pomoc biurowa w fabryce G. Stehra. W lutym 1945 ochotniczo wstąpiła do t. frontowego 1 Dywizji Piechoty im. Kościuszki i śpiewała jako solistka z orkiestrą J. Cajmera. Z teatrem tym przeszła szlak bojowy do Berlina w st. kaprala doczekała demobilizacji i na sez. 1945/46, rozkazem wojskowym, została skierowana do T. Dramatycznego Marynarki Wojennej (też: Domu Marynarza) w Gdyni. Przed końcem sezonu wróciła do Bydgoszczy i podjęła dwuletnią naukę śpiewu u F. Krysiewiczowej. W tym czasie często śpiewała przed mikrofonami Rozgłośni Pomorskiej Pol. Radia w Bydgoszczy. Od 16 XII 1948 do 1 V 1949, zaangażowana specjalnie do roli Jadwigi Ochotnickiej w muz. wersji Klubu kawalerów, była aktorką T. Ziemi Pomorskiej w Toruniu. Od 1 IX 1949 do 30 V 1950 grała w T. im. Jaracza w Olsztynie, gdzie m.in powtórzyła rolę Ochotnickiej. Do Bydgoszczy wróciła 1 VI 1950 i tu w T. Ziemi Pomorskiej w Bydgoszczy i Toruniu, a potem T. Polskim, pozostała na etacie do 1 IX 1971, kiedy odeszła na emeryturę. Do końca sez. 1973/74 nadal z tym t. współpracowała.

Była ulubienicą przede wszystkim bydgoskiej, ale także toruńskiej publiczności. Niewysoka, w młodości szczupła, potem kurpulentna i raczej niezgraba, na scenie ogrywała swoje warunki zewnętrzne z wielkim poczuciem humoru, pokazywała temperament, swoisty wdzięk, żywiołowość, ale także, np. w roli Krystyny Linde (Dom lalki, 1955), skupienie i liryzm. Jej twarz miała pogodny, sympatyczny wyraz, w dużych oczach malowało się pewne zdziwienie, które często łączyła z szelmowskim uśmiechem, co dodawało jej wiele uroku. Sopranowy głos w śpiewie brzmiał dźwięcznie; w partiach mówionych był ostry, stanowczy, dodawał wiarygodności postaciom, co wraz z jej dużą bezpośredniością w podawaniu tekstu, czynił bliskimi codzienności role żon mających ,,na głowie cały dom„, zabieganych matek, zaaferowanych sąsiadek, ciotek, babek. Nie stroniła od mocnych środków wyrazu, nigdy nie przekraczała granicy dobrego smaku. Ostrość rysunku psychologicznego postaci często wzbogacała odcieniem groteski, co z aprobatą podkreślali recenzenci, gdy grała takie role, jak: Cristina (Długonogie kłamstwo, 1956), Daumowa (Panna Maliczewska, 1959), Pani Pouchard (Lato Rittnera, 1960), Matka ( Obrona genów, 1964), Urszula Stechło (W małym dworku, 1968; wg. W. Fillera ,,zadzierżysta, o pomysłowo obmyślanej gestyce”). Trafnie dobierała środki wyrazu grając ,,drobnomieszczańskie kołtunki”, np. Żonę (Ich czworo, 1953), Helenę (Rekin i syrena, 1956; wg E. Barwicza ,,cudownie i nadzwyczaj prawdziwe głupia”) Panią Sirelli (Tak jest, jak wam się wydaje, 1958), Teklę (Wysoka ściana, 1961). Umiejętności wokalne K. były wykorzystywane przez wszystkie lata jej pracy. W Złotych niedolach (1950), obsadzona była w roli Holihops przede wszystkim po to, by zaśpiewać walca Straussa. Później w przedstawieniach muz. śpiewała w takich rolach jak: Celia Peachum (Opera za trzy grosze, 1962), Weronika (Porwanie Sabinek, 1963), Balcerka (Breweryje czartowskie, 1964), Aurora (Panie prezesowa, 1965), Katarzyna (Romans z wodewilu, 1972). Wśród jej ważnych ról warto wymienić też: Klarę (Śluby panieńskie, 1950), Juliasiewiczową (Moralność pani Dulskiej, 1951), Mirandolinę (Oberżystka, 1951), Panią Lilusię (Dwa tygodnie w ,,Raju”, 1952), Podstolinę (Zemsta, 1956), Jerachę (Dziewiąty sprawiedliwy, 1963), Fiokłę (Ożenek, 1964), Szambelanową (Pan Jowialski, 1966), Babcię (W czepku urodzona, 1967), Dziurdziulińska (Klub kawalerów, 1969), Dulską (Moralność pani Dulskiej, 1968).

Źródło : Słownik Biograficzny Teatru Polskiego t.III 1910-2000 A-Ł Warszawa 2017