aktorka;

Właściwie Felicja Florentyna Pichor,  zamężna Śliwicka. Była córką aktorów Stefana Pichora i Marii z Konopków, żoną aktora i reżysera Józefa Śliwickiego Wg nekrologu „Kuriera Warszawskiego” urodziła się w 1876, jest to jednak data mało prawdopodobna, ponieważ już jesienią 1888 zaangażowała się do t. łódz. i występowała tam do sez. 1890/91. W lecie 1891 występowała w warsz. t. ogr. Belle Vue, następnie z zespołem Ł. Kościeleckiego w Petersburgu, w lecie 1892 w warsz. t. ogr. Belle Vue, w sez. 1892/93 w zespole K. Kamińskiego w Petersburgu, latem 1895 w warsz. t. ogr. Wodewil. Od 9 stycznia 1897 została zaangażowana do zespołu WTR, gdzie występowała (gł. na scenie T. Rozmaitości) do 1924. 31 lipca 1923 wyszła za znanego aktora i reżysera Józefa Śliwickiego. W lipcu 1925 wyjechała z małym zespołem aktorów do Francji i uczestniczyła w przedstawieniach i koncertach dla miejscowej Polonii. W czerwcu 1926 występowała gościnnie w Białymstoku. Od 1 września 1926 przeszła na emeryturę. Występowała jednak jeszcze sporadycznie na scenie T. Narodowego (ostatnia rola 12 kwietnia 1927 Księżna Delfina – Farys). W początkowym okresie swojej kariery grała gł. amantki liryczne i role naiwne „wykazując w nich prawdziwą zdolność”. Zaangażowana do T. Rozmaitości przez wiele lat grała role drugo-, a nawet trzeciorzędne, nie ujawniające w pełni jej talentu. Sukces osiągnęła dopiero w czasie rządów Zrzeszenia, podczas I wojny światowej. A. Grzymała-Siedlecki wspominał, że „nikt tak jak ona nie potrafił się wczuć w ducha ludzi prostych”. W nekrologu zamieszczonym w „Scenie Polskiej” pisano, że „miała niezwykły dar tworzenia postaci naturalnych, szczerych bez przymieszki najmniejszej afektacji czy maniery”. Miała dużo wdzięku, „wzrost słuszny – pisał P. Owerłło – postać nadzwyczaj zgrabna. Była ciemną szatynką o wyrazistym oku. Głos miała donośny, dykcję świetną”. Do najbardziej znanych ról P. należały: Fruzia (Damy i huzary), Zuzia (Oj, młody, młody), Justysia (Mąż i żona), Maria (Nasi zięciowie), Klara (Szaławiła), Józia (Dziewiczy wieczór), Szwaczka (Ich czworo), Michasiowa (Panna Maliczewska), Helena (Trybuni), Eliza (Nieuczciwi), Rena (Kobieta bez skazy), Irena Siergiejewna (Ludzie tymczasowi). Ostatnią jej wielką rolą była Pani Dobrójska (Śluby panieńskie). T. Boy w recenzji nazwał ją „najlepszą chyba Panią Dobrójska, jaką pamiętam”. Była członkiem zasłużonym ZASP. Występowała także często w filmach polskich.

Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1765–1965, PWN Warszawa 1973