Data urodzenia:
1885-07-07 Warszawa
Data śmierci:
1945-11-14 Łódź
aktorka,reżyser, pedagog;
Właściwie Jadwiga Turowicz. Była córką Bronisława T. i Józefy ze Spiesbachów. Debiutowała w maju 1903 w t. Victoria w Łodzi. W 1904 ukończyła klasę dramatyczną przy warsz. Tow. Muzycznym. W 1905 występowała w zespole J. Puchniewskiego w Sosnowcu, potem w Lublinie, w sez. 1906/07 w t. pozn., w sez. 1907/08 w Łodzi. 25 IX 1907 debiutowała w WTR w roli Maryjki (Sobótki); nie została jednak zaangażowana i w 1908-10 występowała znowu w Poznaniu, w 1910-16 W T. im. Słowackiego w Krakowie, w 1917- 19 w krak. T. Powszechnym, w 1919-21 w T. Praskim w Warszawie, w 1921-23 w T. im. Bogusławskiego, w sez. 1923/24 reżyserowała w Lublinie, w sez. 1924/25 była pomocnikiem reżysera w T. Polskim w Warszawie, a w 1925 reżyserem w pol. t. emigracyjnym we Francji. W sez. 1925/26 i 1926/27 należała jako reżyser i aktorka do zespołu warsz. T. Odrodzonego, w sez. 1927/28 występowała w T. Praskim, poczem ze względu na postępującą chorobę serca ustąpiła ze sceny (występowała jeszcze w sez. 1937/38 w pol. zespole objazdowym we Francji).
Miała b. dobre warunki zewnętrzne, ,,Będzie z niej wielka tragiczka – pisał recenzent ,,Kuriera Warszawskiego” oceniając ją w roli Balladyny – ma po temu wszystko: postać, twarz, oczy, temperament, żywiołową moc w wymowie, gest, pozę, głos drgający głębokim uczuciem”. Występowała często w wielkim repertuarze romantycznym, grała m. in. Laurę (Kordian), Marylę (Dziady), Judytę (Ksiądz Marek), Gwinonę (Lilla Weneda). Z innych bardziej znanych ról T. można wyliczyć: Azę (Chata za wsią), Rowenę (Złoty wiek rycerstwa), Krasawicę (Bolesław Śmiały). Po ustąpieniu ze sceny poświęciła się pracy pedagogicznej. Od 1924 wykładała w Szkole Dramatycznej a od 1932 w PIST. Pracę tę kontynuowała także w czasie okupacji w podziemnym PIST. „Teatr był naprawdę, dosłownie sprawą jej życia i z całą pasją swej gorącej natury żądała, aby stał się również sprawą życia każdego z jej uczniów” – napisała we wspomnieniu pośmiertnym L. Jabłonkówna. Oprócz pracy pedag. współpracowała z pismem ,,Teatr Ludowy” J. Cierniaka, pisywała artykuły i wykładała na kursach dla instruktorów ruchu amatorskiego. Po zakończeniu II wojny świat. została przez Ministerstwo Kultury i Sztuki powołana na stanowisko wizytatora szkół teatralnych.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973
aktorka,reżyser, pedagog;
Właściwie Jadwiga Turowicz. Była córką Bronisława T. i Józefy ze Spiesbachów. Debiutowała w maju 1903 w t. Victoria w Łodzi. W 1904 ukończyła klasę dramatyczną przy warsz. Tow. Muzycznym. W 1905 występowała w zespole J. Puchniewskiego w Sosnowcu, potem w Lublinie, w sez. 1906/07 w t. pozn., w sez. 1907/08 w Łodzi. 25 IX 1907 debiutowała w WTR w roli Maryjki (Sobótki); nie została jednak zaangażowana i w 1908-10 występowała znowu w Poznaniu, w 1910-16 W T. im. Słowackiego w Krakowie, w 1917- 19 w krak. T. Powszechnym, w 1919-21 w T. Praskim w Warszawie, w 1921-23 w T. im. Bogusławskiego, w sez. 1923/24 reżyserowała w Lublinie, w sez. 1924/25 była pomocnikiem reżysera w T. Polskim w Warszawie, a w 1925 reżyserem w pol. t. emigracyjnym we Francji. W sez. 1925/26 i 1926/27 należała jako reżyser i aktorka do zespołu warsz. T. Odrodzonego, w sez. 1927/28 występowała w T. Praskim, poczem ze względu na postępującą chorobę serca ustąpiła ze sceny (występowała jeszcze w sez. 1937/38 w pol. zespole objazdowym we Francji).
Miała b. dobre warunki zewnętrzne, ,,Będzie z niej wielka tragiczka – pisał recenzent ,,Kuriera Warszawskiego” oceniając ją w roli Balladyny – ma po temu wszystko: postać, twarz, oczy, temperament, żywiołową moc w wymowie, gest, pozę, głos drgający głębokim uczuciem”. Występowała często w wielkim repertuarze romantycznym, grała m. in. Laurę (Kordian), Marylę (Dziady), Judytę (Ksiądz Marek), Gwinonę (Lilla Weneda). Z innych bardziej znanych ról T. można wyliczyć: Azę (Chata za wsią), Rowenę (Złoty wiek rycerstwa), Krasawicę (Bolesław Śmiały). Po ustąpieniu ze sceny poświęciła się pracy pedagogicznej. Od 1924 wykładała w Szkole Dramatycznej a od 1932 w PIST. Pracę tę kontynuowała także w czasie okupacji w podziemnym PIST. „Teatr był naprawdę, dosłownie sprawą jej życia i z całą pasją swej gorącej natury żądała, aby stał się również sprawą życia każdego z jej uczniów” – napisała we wspomnieniu pośmiertnym L. Jabłonkówna. Oprócz pracy pedag. współpracowała z pismem ,,Teatr Ludowy” J. Cierniaka, pisywała artykuły i wykładała na kursach dla instruktorów ruchu amatorskiego. Po zakończeniu II wojny świat. została przez Ministerstwo Kultury i Sztuki powołana na stanowisko wizytatora szkół teatralnych.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973