aktorka;

Właściwie Zofia Ślaska – Feldman, także błędnie Z. Śląska, zamężna Feldman. Była córką Bolesława Ś. i Heleny Kapaon; drugą żoną scenografa Jerzego Feldmana. Kształciła się w Warszawie, gdzie ukończyła gimn. humanistyczne, a w 1927 Oddział Dram. przy Konserwatorium Muzycznym. W sez. 1927/28 grała w T. Letnim w Warszawie, np. Małgorzatę Turner (Szkoła wdzięku) i w Drugiej młodości. Od lutego do kwietnia 1928 brała udział w objazdach w zespole S. Jaracza ze Szczęściem Frania oraz Samsonem i Dalilą (grała Dagmarę), m.in w Gdańsku, Płocku, Kielcach, Częstochowie, Tarnowie, Rzeszowie, Stanisławowie, Lwowie. W sez. 1928/29 była aktorką T. Miejskich w Łodzi, a w sez. 1929/30 T. Polskiego i Małego w Warszawie, gdzie zagrała kilka małych ról: Colettę (Papa), Etelkę (Przygody dzielnego wojaka Szwejka), Panią Winton (Koniec pani Cheyney). W sez. 1930/31 występowała w t. Qui Pro Quo, np. w rewii Zjazd centrośmiechu: ,,Járosy przybrał sobie jako towarzyszkę zadań konferansjera, urodziwą panią Slaską, której właściwości psycho-fizyczne zostały bardzo zręcznie wyzyskane” (Boy). Z zespołem tego t. występowała w lipcu 1931 w T. Miejskich we Lwowie. W marcu 1932 brała udział w rewii t. Banda, a 3 XI t.r. w t. 8³º wystąpiła w operetce Pepina, która rozpoczynała działalność tej sceny. W sez. 1933/34 i 1934/35 należała do zespołu T. Miejskich we Lwowie, gdzie grała drugoplanowe role: Lorę (Waterloo), Rosamundę (Człowiek, który był Czwartkiem), Mademoiselle Oeuillet (Dziewczęta w mundurkach), Hiszowską (Panna Maliczewska), Zinę (Cudze dziecko), Maber Datur (Krzyk). Od sez. 1935/36 (wg własnej relacji), a na pewno w 1936/37, grała w T.Nowym w Poznaniu; po roli w Pięknej Izabeli K. Troczyński napisał: ,,niestety, nie umie mówić tak, jak to na nieszczęście trzeba na scenie”. W sez. 1936/37 występowała też w Kaliszu i T. Miejskim w Bydgoszczy (np. w Ludziach na krze), w 1937/38 znów w Kaliszu, a w 1938/39 w T. na Pohulance w Wilnie grała role: Hestii (Wyzwolenie), Sławy (Gałązka rozmarynu), Ireny Sorel (Mała Kitty i wielka polityka). W okresie przedwojennym zagrała w kilku filmach: Uwiedziona, Kobieta, która się śmieje (1931), Zabawka, Jego ekscelencja subiekt (1933), Jaśnie pan szofer (1935). Czas II wojny światowej i okupacji niemieckiej przeżyła w Warszawie; od 1940 do wybuchu powstania pracowała jako kelnerka w kawiarniach. W sierpniu 1945 była na liście organizowanego T. Nowej Warszawy, ale kiedy teatr nie powstał, na sez. 1945/46 zaangażowała się do T.Polskiego w Bielsku i Cieszynie, a w 1946/47 – 1948/49 była w zespole w T. Woj. Kieleckiego (od 1947/48 T. Miejski im. Żeromskiego) w Kielcach. W sez. 1949/50 była aktorką T. im. Jaracza w Olsztynie, a od 1 I do 31 XII 1951 T. Dramatycznych w Szczecinie. W 1952 i 1953 prawdopodobnie  nie występowała. Od 1954 do końca sez. 1957/58 znów grała w Bielsku-Białej i Cieszynie, a w 196/61 i 1961/62 w T. im. Siemaszkowej w Rzeszowie. Najlepszymi latami w jej pracy scen. były występy w t. kieleckim i bielskim. Grała wtedy role, także pierwszoplanowe, w ciekawym repertuarze: Tytanię (Sen nocy letniej), Żonę (Ich  czworo) – 1947; Ksantypę (Obrona Ksantypy), tyt. Candidę – 1948; Oliwię (Wieczór Trzech Króli, 1949), reżyserowała tu Sprawę Moniki i Roxy (1947); w Bielsku grała: Daumową (Panna Maliczewska, 1946), tyt. Marię Stuart Słowackiego, Janinę Grepeaux (Ostrożnie, świeżo malowane), Księżniczkę (Uciekła mi przepióreczka)- 1956, Radczynię (Wesele, 1957).

Ostatnie role w Rzeszowie to zagrane w 1961 : Pani Pearce (Pigmalion) i Pani Dobrójska (Śluby panieńskie).

Jej nazwisko czasem błędnie pisano jako Śląska; aktorka protestowała (np. w 1948) przeciw przyjęciu przez Aleksandrę Śląską takiego pseud. i nawet wystosowała w tej sprawie pismo do ZASP-u, a kiedy to nie skutkowało, groziła sprawą sądową.

Źródło : Słownik Biograficzny Teatru Polskiego t.III 1910-2000 M-Ż Warszawa 2016