tancerka;

Właściwie Bronisława Siemiradzka, 1° v. Janiewicz, 2° v Brabec.

Była żoną Romana Brabca. Tańca uczyła się w warsz. szkole baletowej, m.in. pod  kier. Piotra Zajlicha. W 1920-1928 jako uczennica występowała często na scenie Teatru Wielkiego  w tańcach zespołowych i przeznaczonych dla koryfejek, np. jako Rusałka w operze Goplana, Wiochna i Świtezianka w obrazie „Olkusz” oraz w tańcu gamelan w Panu Twardowskim  L.Różyckiego (obie role w sez. 1921/22), w Bajce L.M. Rogowskiego (1923), w Jeziorze łabędzim, Wieszczce lalek, Szeherazadzie. Zaangażowana od sez. 1928/29 do zespołu baletu T.Wielkiego, na scenie tej występowała d o końca sez. 1938/39. Uważana była za utalentowaną tancerkę. W 1934 awansowała na koryfejkę, a od 1938 była solistką i na tym stanowisku miała też pozostać w sez. 1939/40. Tańczyła m.in. Markietankę (Wieszczka lalek,1935), Krasawicę (Pan Twardowski,1938), Druhnę i Przyjaciółkę (Harnasie,1938), występowała w solowych tańcach „Obłęd” i „Motyw grecki” w Nocy w Walpurgi. Wykonywała solowe tańce w wielu operach i operetkach , m.in. w Hrabinie (jako Bachantka), Carmen, Strasznym dworze (mazur), Orfeuszu w piekle , Symfonii miłości, Krainie uśmiechu ( bardzo chwalona za wykonanie trudnego technicznie tańca chińskiego), Słońcu Meksyku, Cygańskiej miłości (czardasz i pas de trois).

W pierwszej poł. 1945 ( m.in. w lutym t.r.) występowała w Teatrze Artystów w Zakopanem. Później, przez pewien czas prowadziła w Warszawie własną szkołę baletową oraz amat. zespół baletowy, działający przy Państw. Komisji Planowania Gospodarczego. Wzięła udział 3 X 1947 w jubileuszu 50-lecia pracy artystycznej Piotra Zajlicha w sali Romy w Warszawie. W 1949 należała jeszcze do ZASPU-u.

Źródło : Słownik Biograficzny Teatru Polskiego t.III 1910-2000 M-Ż Warszawa 2016