aktorka, śpiewaczka;

Właściwie  Zofia Zabiełło, z domu Rajkin, zamężna Mazurkiewicz, także Borse. Była córką kapelmistrza woj­skowego Mikołaja Rajkina i Anastazji, żoną – Tadeusza Mazurkiewicza. Debiutowała 4 XII 1904 w T. Ludowym w Warszawie w Biednej dziewczy­nie; w zespole tym pozostała do końca sez. 1905/06. Od maja do września 1906 występowała w t. Renaissance, w 1907 w T. Małym (marzec; grała Melę w Moralności pani Dulskiej), T. Nowości (jesień) oraz w teatrze przy ul. Mokotowskiej 73 (grudzień). W 1908 uczyła się w warsz. Szkole Aplikacyjnej. Około 1909 wyjechała do Paryża, aby uczyć się śpiewu u J. Reszke, potem kształciła głos u A. Myszugi w Warszawie. Debiutowała 1 I 1910 w warsz. T. Wielkim partią Siebla (Faust). Po debiucie zo­stała zaangażowana i pozostała w tym zespole do 1919; śpiewała takie partie sopranowe, jak: Antonia i Violetta (Opowieści Hoffmanna), Musetta (Cyga­neria), Micaela (Carmen), Nedda (Pajace), Zuzia (Verbum nobile), Blonda (Uprowadzenie z seraju), Zofia (Halka). Eudoksja („Żydówka”). Równocześnie występowała na innych scenach WTR: w 1913-15 w T. Nowości śpiewała m.in. Janę (Rozwódka) i Saffi Baron cygański), w 1914 grała w T. Letnim. W 1919 występowała w kabaretach Czarny Kot i Qui Pro Quo (czerwiec-sierpień), po czym wyje­chała za granicę z mężem, który pracował w poselstwach pol. w Konstantynopolu i Sofii. Brała tam udział w koncertach, a w 1921 w operze w Sofii śpiewała po bułgarsku w Halce (spektakl przy­gotowany przez T. Mazurkiewicza). W 1923 wróciła do Warszawy, występowała w t. Stańczyk. W 1924 z grupą śpiewaków opery warsz. brała udział w objeździe obejmującym m.in. Bydgoszcz (luty), Ka­lisz (marzec), Płock (czerwiec). W sierpniu t.r. zaan­gażowała się do T. im. Bogusławskiego w War­szawie i zagrała tam Wandę w Skalmierzankach. W lutym 1925 z zespołem zrzeszenia artystów ope­rowych wyjechała w objazd po Kresach Wschod­nich. W maju 1926 występowała w warsz. t. El­dorado. W grudniu 1926 z zespołem Opery Pomor­skiej była w Słonimiu, wykonywała partię Racheli (Żydówka). Śpiewała niekiedy w radiu, np. w 1925 iw 1931 (w operetce Taniec szczęścia). Po II woj­nie świat. w związku z chorobą syna Józefa osied­liła się w Zakopanem. Pracowała tam jako urzęd­niczka w Związku Samopomocy Chłopskiej i jako ekspedientka w sklepie tekstylnym. Jej głos miał ciepłe, liryczne brzmienie. Cechowała ją „wybitna muzykalność, uroda, talent sceniczny, kunsztowne panowanie nad głosem” (L. Brodziński), a także elegancja i kultura. Wybornie interpretowała sty­lowe berżeretki. Artystka „zdecydowanie ciekawa, precyzyjnie dokładna, urodziwa, świetnie ujmują­ca każdą powierzoną sobie rolę i zawsze finezyj­nie kostiumowana” pisała o niej J. Korolewicz-Waydowa.

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994