Data urodzenia:
1897-08-01 Warszawa
Data śmierci:
1943-07-07 Wilno
aktor, reżyser;
Właściwie Karol Stefan Witold Wyrwicz – Wichrowski. Był synem Marcina W. i Cecylii z Simonów, mężem aktorki Danuty Lubowskiej. Po ukończeniu gimn. wstąpił na wydział elektryczny Politechniki Warsz., ale nie ukończył go i zaczął studia w Szkole Dramatycznej. Występował od 1920 w warsz. T. Rozmaitości i T. Letnim. W lecie 1921 zaangażował się do T. Polskiego i Powszechnego w Wilnie i do 1934 występował tam kolejno w T. Miejskich, w Reducie i znów w T. Miejskich, wyjeżdżając jedynie czasem na gościnne występy, m.in. do Grodna (1926) i warsz. t. Elizeum (1931). Początkowo używał nazwiska Wyrwicz, a od ok. 1924 Wyrwicz-Wichrowski. W 1927 ożenił się z aktorką Danutą Lubowską. W sez. 1934/35 występował w T. im. Słowackiego w Krakowie, w 1935/36 znów w Wilnie (gł. w T. Lutnia, a po wybuchu II wojny świat. w pol. T. Muzycznym). W 1936 był z zespołem t. wil. na występach w Krakowie. 11 V 1943 został aresztowany przez hitlerowców, a następnie rozstrzelany.
Był ulubieńcem publiczności wil., odnosił sukcesy przede wszystkim w rolach komediowych i w operetce. Grał m.in. role Bajdalskiego (Pan Damazy), Pagatowicza (Grube ryby), Malvolia (Wieczór Trzech Króli), Albina (Śluby panieńskie), Krasickiego (Wielki Fryderyk), Higginsa (Pigmalion), Dulskiego (Moralność pani Dulskiej), Osborne’a (Kres wędrówki). W operetkach występował m.in. w partiach Floridora (Nitouche), Menelausa (Piękna Helena). W t. wil. dość często reżyserował, gł. operetki i lekkie komedie, jak np. Miłość czuwa, ale także i sztuki jak: Pigmalion, Krakowiacy i Górale. Dawał też recitale piosenek, często występował w radiu.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 197
aktor, reżyser;
Właściwie Karol Stefan Witold Wyrwicz – Wichrowski. Był synem Marcina W. i Cecylii z Simonów, mężem aktorki Danuty Lubowskiej. Po ukończeniu gimn. wstąpił na wydział elektryczny Politechniki Warsz., ale nie ukończył go i zaczął studia w Szkole Dramatycznej. Występował od 1920 w warsz. T. Rozmaitości i T. Letnim. W lecie 1921 zaangażował się do T. Polskiego i Powszechnego w Wilnie i do 1934 występował tam kolejno w T. Miejskich, w Reducie i znów w T. Miejskich, wyjeżdżając jedynie czasem na gościnne występy, m.in. do Grodna (1926) i warsz. t. Elizeum (1931). Początkowo używał nazwiska Wyrwicz, a od ok. 1924 Wyrwicz-Wichrowski. W 1927 ożenił się z aktorką Danutą Lubowską. W sez. 1934/35 występował w T. im. Słowackiego w Krakowie, w 1935/36 znów w Wilnie (gł. w T. Lutnia, a po wybuchu II wojny świat. w pol. T. Muzycznym). W 1936 był z zespołem t. wil. na występach w Krakowie. 11 V 1943 został aresztowany przez hitlerowców, a następnie rozstrzelany.
Był ulubieńcem publiczności wil., odnosił sukcesy przede wszystkim w rolach komediowych i w operetce. Grał m.in. role Bajdalskiego (Pan Damazy), Pagatowicza (Grube ryby), Malvolia (Wieczór Trzech Króli), Albina (Śluby panieńskie), Krasickiego (Wielki Fryderyk), Higginsa (Pigmalion), Dulskiego (Moralność pani Dulskiej), Osborne’a (Kres wędrówki). W operetkach występował m.in. w partiach Floridora (Nitouche), Menelausa (Piękna Helena). W t. wil. dość często reżyserował, gł. operetki i lekkie komedie, jak np. Miłość czuwa, ale także i sztuki jak: Pigmalion, Krakowiacy i Górale. Dawał też recitale piosenek, często występował w radiu.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 197
