aktorka;

Właściwie Elżbieta, l v. Kleczeńska, 2° v. Koczanowicz. Była córką Jana W. i Rozalii z Kulków, żoną aktora Zbigniewa Koczanowicza. Uczęszczała we Lwowie do szkoły średniej, a w 1927-29 do studia dram. W. Siemaszkowej. W 1929 zdała egzamin ZASP-u. W sez. 1929/30, a być może wcześniej, jako uczennica, występowała w T. Miejskich we Lwowie, m.in. w Słomianych wdow­cach i Maman do wzięcia. Za prawdziwy debiut uważała rolę Ireny (Ponad śnieg bielszym się stanę) zagraną w sez. 1930/31 w T. Popularnym im. Bo­gusławskiego w Poznaniu pod dyr. W. Siemaszko­wej. W lipcu 1931 występowała w sztuce Mecenas Bolbec i jego mąż w T. Objazdowym ZASP-u w Białymstoku. W sez. 1931/32 była członkiem zrzeszenia aktorów prowadzonego przez W. Siemaszkową we Lwowie, m.in. w październiku 1931 grała Hankę (Moralność pani Dulskiej) w lwow. T. Roz­maitości. W sez. 1932/33 występowała w T. Nowym w Poznaniu. W listopadzie 1932 grała gościnnie Marię (Warszawianka) w T. Miejskim w Bydgosz­czy. We wrześniu 1933 brała udział w gościnnych występach R. Boelkego w T. Polskim w Poznaniu. W sez. 1933/34 i 1934/35 należała do zespołu T. Miejskiego w Bydgoszczy; 1935/36 i 1936/37 wy­stępowała w T. na Pohulance w Wilnie. W sez. 1937/38 była ponownie w T. Miejskim w Bydgosz­czy i T. Miejskim w Toruniu, a 1938/39 w T. Polskim w Poznaniu. Wysiedlona z Poznania po wejściu Niemców, lata okupacji niem. spędziła w Warszawie; była kelnerką w „Gospodzie Włóczę­gów”; wystąpiła w jednym programie jawnego t. Tombola. Od 1945 należała do zespołu T. m.st. Warszawy, od sez. 1945/46 Miejskich T. Dramaty­cznych, od 1949 T. Powszechnego, a od 1969 do emerytury (1976) T. Narodowego. Występowała też gościnnie w Opolu (sez. 1949/50), T. Ludowym (sez. 1952/53) i T. Współczesnym w Warszawie (1959) oraz w T. im. Węgierki w Białymstoku (sez. 1970/71). Występowała też w Teatrze TV. Jubileusz czterdziestu pięciu lat pracy aktorskiej obchodziła 14 VII 1973 w T. Narodowym. W sez. 1977/78 zagrała jeszcze w T. Narodowym niemą, dopisaną przez inscenizatora, postać Matki w Śnie srebrnym Salomei. Była aktorką o zacięciu charakterystycznym; obda­rzona dużym temperamentem scen. i dobrymi wa­runkami zewnętrznymi, o ładnej, wyrazistej twarzy, zwróciła uwagę recenzentów w pozn. T. Nowym, oceniana jako „talent bezsprzeczny” (Agata Renni – „Rozkosz uczciwości”); w „pierwszorzędnie posta­wionej Dziubie„ (Po prostu truteń) była „bez­względnie bohaterką wieczoru”. W 1. trzydziestych była cenioną aktorką scen prowincjonalnych, grającą z powodzeniem duże role, jak: tyt. w Pani preze­sowej, Natasza (Cudowny stop), Katarzyna (Poskro­mienie złośnicy), Kamilla (Żołnierz królowej Mada­gaskaru), Matylda (Panna Coctail), Żona (Ich czwo­ro). Po II wojnie świat. była aktorką w pełni doj­rzałą, o sprawnym warsztacie; w 1945 zagrała jeszcze Anielę w Ślubach panieńskich, a nast. m.in. Joannę (Wróg ludu), Gospodynię (Wesele, 1946 i 1963), Młynarkę (Zaczarowane koło), Agafię (Oże­nek), Elwirę (Mąż i żona), tyt. rolę w Czarującej szewcowej, Mamajewą (I koń się potknie). O roli Kolasowej (Awans W. Żółkiewskiej, 1951) pisałaA. Jakubiszyn: „stworzyła najwyrazistszą bodajże postać robotnicy na naszej scenie”, a S. Marczak-Oborski stwierdzał, że „wydobyła z postaci dużo humoru i utrzymała jej kształt realistyczny”. W 1. późniejszych grała m.in. Marcelinę (Wesele Figara), Respektową (Fantazy), Orgonową (Damy i huzary), Matkę Pana Młodego (Rzecz listopadowa), Kliminę (Wesele, 1974).

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994