śpiewaczka;
Właściwie Aleksandra Szafrańska , zamężna Ciepielowska. Była żoną oficera Jerzego Ciepielowskiego. Debiutowała 20 VI 1909 w Krakowie w partii Małgorzaty w Fauście, wystawionym w T. Miejskim podczas występów opery lwowskiej. W lipcu 1909 występowała, jako solistka, na koncertach Chóru Akademickiego Uniw. Jagiell. w czasie jego gościnnych występów w uzdrowiskach południowej Polski. W sez. 1909/10 należała zapewne do zespołu opery lwow. (latem 1910 ponownie występowała z nim w Krakowie), a w sez. 1910/11 do zespołu T. Polskiego w Poznaniu, gdzie śpiewała m.in. Hannę w Strasznym dworze i Neddę w Pajacach. Potem wyjechała prawdopodobnie do Paryża kształcić głos w szkole śpiewu J. Reszke. Po powrocie, występowała w Krakowie: w maju 1912 śpiewała z Chórem Akademickim Uniw. Jagiell., w maju 1913 na odczycie Z. Jachimeckiego poświęconym pieśni nowoczesnej, w sierpniu t.r. brała udział w gościnnych występach opery lwowskiej. W 1913-14 występowała w przedstawieniach operowych zespołu A. Lelewicza w Lublinie. Na pocz. 1914 przyjechała do Warszawy, wystąpiła w Filharmonii i T. Wielkim (w tyt. partii w Madame Butterfly), nast. śpiewała w T. Popularnym. W 1915-18, w miesiącach letnich, brała udział w przedstawieniach operowych w Krakowie, występowała także na koncertach, m.in. w Rzeszowie (7 X 1916). W sez. 1916/17 śpiewała w T. Ludowym w Krakowie, w styczniu 1917 wzięła udział w wieczorze muzyki śląskiej w Dąbrowie Górniczej. Od czerwca do sierpnia 1917 śpiewała w przedstawieniach Krak. Tow. Operowego, we wrześniu 1917 i kwietniu 1918 była gościnnie w Lublinie w zespole E. Rygiera. W sez. letnich 1918, 1919 i 1920 nadal występowała w przedstawieniach operowych w Krakowie, m.in. jako Lotta w Werterze, Helena w praprem. Doli (1919), w partii tyt. w Halce. Dawała też w Krakowie recitale wokalne, była cenioną solistką koncertów Tow. Oratoryjnego (np. w 1920 śpiewała w oratorium K. Garbusińskiego Siedem słów Chrystusa na krzyżu). W tym czasie przestała śpiewać partie sopranowe. W czerwcu 1920 zaśpiewała w T. Wielkim w Warszawie tyt. partię w Carmen. Zaangażowana od września 1920 do T. Wielkiego w Poznaniu, stała się wybitną wykonawczynią partii mezzosopranowych i altowych. Solistką tego teatru była do końca sez. 1925/26. Po ślubie w 1926, zamieszkała w Warszawie i występowała gościnnie m.in. w lipcu 1927 z zespołem operowym T. Polskiego z Katowic w Krakowie, w styczniu 1928 w T. Wielkim w Warszawie. W sez. 1929/30-1930/31 ponownie była zaangażowana w T. Wielkim w Poznaniu. Potem śpiewała już tylko gościnnie: w lipcu 1932 Carmen w T. Miejskim w Bydgoszczy, jesienią t.r. w T. Artystów w Warszawie w Krakowiakach i Góralach J.N. Kamińskiego; brała też udział w koncertach symfonicznych, dawała recitale pieśni. Po II wojnie świat. zamieszkała w Londynie, była właścicielką agencji Univocus.
Pisano o niej, że „posiada dźwięczny materiał głosowy o szerokim wolumenie mezzosopranowym, który ujęty jest w karby dobrej szkoły typu niemieckiego” („Muzyka” 1927). Walory brzmieniowe głosu ukazywała zwłaszcza w partiach wagnerowskich, z których w Poznaniu śpiewała Brunhildę (Walkiria, 1921), Ortrudę (Lohengrin, 1923), Erdę (Zygfryd, 1926). Ceniona była za wysoką kulturę wokalną, umiar i powściągliwość artyst., czasem zastrzeżenia budziło jej aktorstwo. Na scenie opery pozn. śpiewała takie partie, jak: Amneris (Aida), Olga (Eugeniusz Oniegin), Ulryka (Bal maskowy), Sowa (Widma), tyt. w Mignon, Azucena (Trubadur), Dalila (Samson i Dalila), Jadwiga (Straszny dwór).
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994