aktor, reżyser;
Właściwie Leszek Leon Stępowski. Był synem aktora, Leona Stępowskiego i Anny z Więcłowskich, mężem aktorek; Heleny Stępowskiej, Marii Malanowicz, następnie Barbary Stępowskiej. Ukończył szkołę realną i Szkołę Dram. przy Instytucie Muz. w Krakowie. W 1913 został zaangażowany do T. im. Słowackiego; 20 IX 1913 wystąpił pierwszy raz w roli epizodycznej w przedstawieniu dla dzieci, a 8 X t.r. zagrał Księdza (Sędziowie). W teatrze tym do 1916 grał role drugoplanowe. W sez. 1916/17 był w T. Polskim w Łodzi. W sez. letnich występował w zespołach objazdowych D. Baranowskiego, m.in. w Krynicy (1914, 1915), Tarnowie (1916, 1917), Zakopanem (1916) oraz A. Olędzkiego w Kielcach (1916). Potem grał w T. Ludowym w Krakowie (sez. 1917/18), Polskim w Poznaniu (1918-21; tu zaczął grać role pierwszoplanowe), Polskim w Warszawie (1921-24), Bagatela w Krakowie (sez. 1924/25), T. Miejskich we Lwowie (sez. 1925/26), T. Miejskim w Bydgoszczy (1926-29; tu również reżyserował). Pracował także w Gdańsku, gdzie z amat. zespołem przygotował przedstawienia: Uciekła mi przepióreczka (zagrał Przełęckiego; kwiecień 1927) i Złote runo (kwiecień 1928). Od 1929 do 1937 należał do zespołu T. Miejskich we Lwowie, z krótką przerwą na występy w T. Melodram w Warszawie (1931). W 1937-38 występował w T. Narodowym w Warszawie, w sez. 1938/39 w T. Reduta. Okres okupacji niem. spędził w Warszawie; brał udział w konspiracyjnych przedstawieniach Szopki J. Strachockiego i w wieczorach poetyckich organizowanych przez M. Wiercińską. Po wojnie występował w T. Polskim w Poznaniu (1945-49), a nast. w Krakowie: w Miejskich T. Dramatycznych (1949-54), w Starym T. (1954-59) i T. im. Słowackiego (1959-70). Jubileusz pięćdziesięciolecia pracy artyst. obchodził 7 II 1962 w T. im. Słowackiego w roli Maksymiliana Moora (Zbójcy). Dobre warunki zewnętrzne – był przystojny i szczupły – pozwoliły mu zarówno długo grać amantów, jak i wcześnie objąć role osób dostojnych i poważnych. Ważniejsze role przedwojenne: Albin (Śluby panieńskie), Wicek (Wicek i Wacek), Franio Pszczółkowski (Młody las), Konrad (Wyzwolenie), Parys (Piękna Helena), Horacy (Hamlet), Adolf (Dziady), Pan Młody (Wesele), Prezes (Wyzwolenie), Sieciech (Bolesław Śmiały), Don Diego (Cyd); po wojnie: Przełęcki (Uciekła mi przepióreczka), Poeta (Wesele), Harry Smith (Zagadnienie rosyjskie), Priam (Wojny trojańskiej nie będzie), Cecil (Elżbieta, królowa Anglii), Czartoryski (Noc listopadowa), Hrabia Fontana (Namiestnik). Reżyserował niewiele, gł. przed wojną, np. Kredowe koło (1928), Pan Geldhab (1928), Łatwiej przejść wielbłądowi (1929).
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994