aktor, reżyser.
Był bratem aktora Juliusza Ł., mężem aktorki Haliny Sokołowskiej-Łuszczewskiej (ślub w 1917). Debiutował w 1914 w T. Miejskim we Lwowie, w 1914 i 1915 grał w T. Ludowym w Krakowie, następnie w T. Polskim w Kijowie, skąd w 1918 powrócił do kraju. W 1918-21 występował w T. Polskim w Poznaniu, w pierwszej poł. 1919 w objazdowym zespole Marii Ursyn w Wielkopolsce; później na scenach stołecznych: w 1921-26 w T. Polskim i T. Małym, w 1927 w T. Ćwiklińskiej i Fertnera, w 1927-33 w T. Miejskich gł. na scenach T. Narodowego, Nowego i Letniego, w listopadzie 1933 krótko w T. Rozmaitości pod kier. T. Trzcińskiego, w 1934 w T. 8.30 (luty), 26 IV 1934 na jubileuszu trzydziestopięciolecia pracy scen. K. Adwentowicza w roli Zbigniewa (Mazepa), w sez. 1934/35 i 1935/36 w T. Polskim, od 1936 do 1939 w T. Narodowym, T. Nowym i T. Letnim. Dzięki doskonałym warunkom zewnętrznym (twarz o rysach regularnych, zgrabna, szczupła postać) grał z powodzeniem role amantów; wg J. Lorentowicza „bardzo wytworny w rolach amantów dramatycznych, posiadał ładną i miłą dykcję”. Najlepsze role: Książę Reichstadtu (Orlątko), Percinet (Romantyczni), Pierrot (Papierowy kochanek), Lizander (Sen nocy letniej), Orsino (Wieczór Trzech Króli), Damis (Świętoszek), Gaston (Dama kameliowa), Hrabia Neipperg (Madame Sans Gene), Krzesławski (Panienka z dancingu), Tadeusz Wilski (Mąż naszej panienki), Lubomir (Pan Geldhab), Hulatyński (Gęsi i gąski). W czasie okupacji niem. podczas II wojny świat. krótko występował w jawnym t. Niebieski Motyl w Warszawie; później pracował jako kelner w warsz. „Gastronomii”. Po wojnie występował w Krakowie (1945), Lublinie (1945-47), w Miejskich T. Dramatycznych w Warszawie (sez. 1947/48), w T. Wybrzeże (sez. 1948/49; tu także reżyserował, m.in. Srebrną szkatułkę). Od 1949 do zgonu należał do zespołu T. im. Jaracza w Łodzi; reżyserował tu m.in. Dom otwarty (1950), Zwykłego człowieka (1951), Ballady i romanse (1955). Po wojnie grał role charakterystyczne; ciekawsze: Chopin (Lato w Nohant), Rejent (Zemsta), Harpagon (Skąpiec), Książę Radosław (Pan Geldhab), a także ostatnia rola, świetnie zagrany Profesor Androsow (Człowiek z teką). W okresie międzywojennym występował w wielu filmach pol., m.in. Niewolnica miłości (1923), Iwonka (1925), Trędowata (1926), Pan Tadeusz (1928), Barbara Radziwiłłówna (1936)
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973