Data urodzenia:
1889-06-19 Warszawa
Data śmierci:
1959-03-10 Sopot
śpiewak, aktor;
Był synem Józefa i Doroty J. Śpiewu uczył się u J. Marso i I. Dygasa. 24 VII 1916 śpiewał w przedstawieniu urządzonym na scenie T. Polskiego w Warszawie partię Dziennikarza (Wesele K. Rostworowskiego), a 12 IX tego roku na tej samej scenie w przedstawieniu szkolnym partię Jontka (Halka). 10 XI 1916 wystąpił po raz pierwszy w warsz. T. Wielkim w partii Pana Damazego (Straszny dwór) i pozostał w zespole opery warsz. do 1931. Występował w tym okresie również w Krakowie: w lipcu i sierpniu 1919 z zespołem Krak. Tow. Operowego, a od 21 VII do 17 VIII 1925 z zespołem Opery Warszawskiej. Występował przede wszystkim w rolach charakterystycznych i był ceniony nie tylko ze względu na dużą muzykalność, ale i talent aktorski. Śpiewał partie tenorowe, z których najlepsze: Mime (Zygfryd), Szujski (Borys Godunow), Astrolog (Złoty kogucik), Hadżi (Lakme), Tomek (Sprzedana narzeczona), Pedrillo (Uprowadzenie z seraju), Rokita (Boruta), Franciszek (Opowieści Hoffmanna), Grabiec (Goplana), Czarownica (Jaś i Małgosia).
W 1931 zakończył karierę śpiewaka i przeszedł do t. dram. występując nadal w Warszawie – w sez. 1932/33 w T. Kameralnym, w 1933 w T. Letnim, a w 1934-36 na scenach TKKT, m.in. w T. Nowym i T. Narodowym. W 1937-39 pracował w Polskim Radiu. Po II wojnie świat. występował w sez. 1945/46 w T. Dramatycznym Województwa Gdańskiego w Sopocie, w sez. 1946/47 w T. Aktorów Województwa Gdańskiego w Gdyni, w sez. 1947/48 w T. im. Osterwy w Gorzowie Wielkopolskim, w 1948 w Gdańskim Zespole Artystycznym, a następnie od sez. 1948/49 do śmierci w T. Wybrzeże. Z powojennych jego ról należy wymienić m.in. Żewakina (Ożenek), Pierczychina (Mieszczanie), Gawryłę (Panna bez posagu), Filiberta (Osobliwe zdarzenie), Tomasza Savelli (Szkarłatne róże), Hansona (Zwykła sprawa), Orlińskiego (Maturzyści). Po II wojnie świat. wg opinii M. Szczepkowskiej „dał szereg udanych ról komediowych i farsowych, odznaczających się dużą siłą komiczną i szlachetnym umiarkowaniem w użyciu środków aktorskich”. Był zasłużonym pedagogiem – prowadził po II wojnie świat. klasę śpiewu solowego w PWSM w Sopocie.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973
śpiewak, aktor;
Był synem Józefa i Doroty J. Śpiewu uczył się u J. Marso i I. Dygasa. 24 VII 1916 śpiewał w przedstawieniu urządzonym na scenie T. Polskiego w Warszawie partię Dziennikarza (Wesele K. Rostworowskiego), a 12 IX tego roku na tej samej scenie w przedstawieniu szkolnym partię Jontka (Halka). 10 XI 1916 wystąpił po raz pierwszy w warsz. T. Wielkim w partii Pana Damazego (Straszny dwór) i pozostał w zespole opery warsz. do 1931. Występował w tym okresie również w Krakowie: w lipcu i sierpniu 1919 z zespołem Krak. Tow. Operowego, a od 21 VII do 17 VIII 1925 z zespołem Opery Warszawskiej. Występował przede wszystkim w rolach charakterystycznych i był ceniony nie tylko ze względu na dużą muzykalność, ale i talent aktorski. Śpiewał partie tenorowe, z których najlepsze: Mime (Zygfryd), Szujski (Borys Godunow), Astrolog (Złoty kogucik), Hadżi (Lakme), Tomek (Sprzedana narzeczona), Pedrillo (Uprowadzenie z seraju), Rokita (Boruta), Franciszek (Opowieści Hoffmanna), Grabiec (Goplana), Czarownica (Jaś i Małgosia).
W 1931 zakończył karierę śpiewaka i przeszedł do t. dram. występując nadal w Warszawie – w sez. 1932/33 w T. Kameralnym, w 1933 w T. Letnim, a w 1934-36 na scenach TKKT, m.in. w T. Nowym i T. Narodowym. W 1937-39 pracował w Polskim Radiu. Po II wojnie świat. występował w sez. 1945/46 w T. Dramatycznym Województwa Gdańskiego w Sopocie, w sez. 1946/47 w T. Aktorów Województwa Gdańskiego w Gdyni, w sez. 1947/48 w T. im. Osterwy w Gorzowie Wielkopolskim, w 1948 w Gdańskim Zespole Artystycznym, a następnie od sez. 1948/49 do śmierci w T. Wybrzeże. Z powojennych jego ról należy wymienić m.in. Żewakina (Ożenek), Pierczychina (Mieszczanie), Gawryłę (Panna bez posagu), Filiberta (Osobliwe zdarzenie), Tomasza Savelli (Szkarłatne róże), Hansona (Zwykła sprawa), Orlińskiego (Maturzyści). Po II wojnie świat. wg opinii M. Szczepkowskiej „dał szereg udanych ról komediowych i farsowych, odznaczających się dużą siłą komiczną i szlachetnym umiarkowaniem w użyciu środków aktorskich”. Był zasłużonym pedagogiem – prowadził po II wojnie świat. klasę śpiewu solowego w PWSM w Sopocie.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973
