śpiewaczka, korepetytorka solistów;
FONTANÓWNA, Fontana, Jadwiga, 1°v. Pietroń, 2° v. Czapelska. Pochodziła z rodziny o bogatych tradycjach muzycznych. Była córką Juliana Marii Fontany i Marii z Jaworskich, żoną najpierw śpiewaka Wiktora Pietronia, potem Stanisława Czapelskiego. Ukończyła gimn. O. Filippi we Lwowie i konserwatorium Krak. Tow. Muzycznego. W 1920 uzyskała dyplom i złoty medal w klasie fortepianu S. Eisenbergera. Głos kształciła m.in. u H. Zboińskiej-Ruszkowskiej. Debiutowała 7 VI 1921 w T. Wielkim w Warszawie partią Siebla (Faust). W sez. 1921/22 występowała w T. Miejskim Opera i Operetka w Krakowie. W sez. 1922/23-1929/30 należała do zespołu T. Wielkiego w Poznaniu. Już w pierwszym sez. podbiła publiczność rolą Małgosi (Jaś i Małgosia); Ł. Kamieński napisał wtedy w rec., że stała się „sprężyną i atutem przedstawienia” i choć nie uniknęła błędów wynikających z braku doświadczenia – „rzekłbyś, że zrodziła się na scenie operowej”; „Sopran sam w sobie śliczny, lekki i pełny – jednym słowem materiał na wielką artystkę”. Sukces odniosła też jako Orestes (Piękna Helena); ponadto śpiewała partie: Blondy (Uprowadzenie z seraju), Pacholęcia (Maria H. Opieńskiego), Olimpii (Opowieści Hoffmanna), Adeli (Zemsta nietoperza), Arsinoe (Zamarłe oczy), Pazia Urbana (Hugonoci). Miała zgrabną figurę i żywość gestu, więc często powierzano jej role młodych chłopców (obok wymienionych, także: tyt. w Boccacciu, Chochlika w Goplanie, czy Cherubina w Weselu Figara). Śpiewała lekkie partie sopranowe, a także koloraturowe i mezzosopranowe. Niezbyt chyba roztropnie eksploatowała swój głos, bo już od 1925 krytycy dostrzegali niedomogi w brzmieniu i technice wokalnej, przyznając zawsze wielką muzykalność, temperament scen. i dobrą grę aktorską. Jedną z ostatnich poważnych partii operowych, jakie śpiewała była Psyche (Eros i Psyche, sez. 1925/26). Niesłabnącym powodzeniem cieszyła się w repertuarze operetkowym, m.in. w tyt. partiach Nitouche i Bettiny, Krysi (Ptasznik z Tyrolu), Małgosi (Skowronek), Heleny (Polska krew), Krysi (Krysia leśniczanka). Wnosiła na scenę humor i śmiech, nadawała spektaklom właściwe tempo; „umiała się cudownie śmiać i swą wesołością zarażała całą widownię” (K. Nowowiejski); publiczność nazywała ją Fontanką i darzyła wielką sympatią. W maju i wrześniu 1927 z grupą artystów pozn. występowała gościnnie w Bydgoszczy, w 1930 w pozn. Operetce Objazdowej. W sez. 1930/31 należała do zespołu operetkowego lwow. T. Miejskich, w czerwcu 1931 występowała gościnnie w warsz. T. Nowości, potem od 18 VII do 17 VIII t.r. z zespołem lwow. w Krakowie. W sez. 1931/32-1933/34 ponownie śpiewała w operetkach w T. Wielkim w Poznaniu i wyjeżdżała na występy gościnne: w czerwcu 1933 do Bydgoszczy, od maja do lipca 1934 do Torunia, w sierpniu t.r. do Płocka. Na sez. 1934/35 i 1935/36 zaangażowała się do T. Miejskiego w Bydgoszczy. W 1936 wróciła do Poznania i występowała w T. Wielkim do wybuchu II wojny światowej. W l. trzydziestych śpiewała drobne partie operowe i czołowe w operetkach, takie jak: Pepita (Ewa), Hania (Domek trzech dziewcząt), Ciboletta (Noc w Wenecji), Hortensja (Bal w operze). Latem 1938 z zespołem pozn. gościła w Krakowie i Lwowie. Podczas okupacji niem. występowała (1940-43) w jawnych t. warsz.: Scala (nast. Nowości), T. Miasta Warszawy. W 1945-49 mieszkała w Krakowie, występowała na koncertach estradowych. W sez. 1949/50 należała do zespołu T. Muzycznego w Lublinie. W 1950 podjęła pracę korepetytora w Operze Śląskiej w Bytomiu, skąd 1 IX 1968 odeszła na emeryturę. Miała wrodzony talent śpiewaczy i aktorski, poparty sumienną pracą oraz dar zjednywania widowni. Wdzięk i naturalność górowały w niej nad urodą. Dyspozycje artyst. i osobowość F. składały się na typ subretki i wodewilistki. Wielu rolom przydawała rysów komicznych i charakterystycznych.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994