śpiewaczka;
Właściwie Halina Dudycz, zamężna Latoszewska, także Dudicz, Dudiczówna, Dudziczówna. Była córką Edwarda Dudycza i Aliny Honoraty Ćwierczakiewicz; żoną dyrygenta i dyr. teatrów Zygmunta Latoszewskiego (ślub 21.06. 1936 w Warszawie). Pochodziła z rodu wywodzącego się od Chorwata Andrzeja Dudycza (zm. 1589 we Wrocławiu), biskupa- dyplomaty (i przyjaciela Jana Kochanowskiego), który porzucił stan kapłański z miłości do pol. dworki.
Głos kształciła w 1924-27 w Warszawie, m.in. pod kier. H. Zboińskiej-Ruszkowskiej. W 1928-29 była solistką T. Wielkiego w Poznaniu., 1932-34 śpiewała w Operze w Warszawie, a od sez. 1934/35 do wybuchu wojny w 1939, ponownie w Poznaniu. Debiutowała 21 III 1928 w pozn. T. Wielkim w roli Księżnej w Paganinim i w ,,Świecie” napisano wtedy: ,,wykazała wybitny talent sceniczny, umiejętne wyzyskiwanie głosu, pełnego lirycznego ciepła. Gdy się uwzględni wielką muzykalność, dobrą dykcję, jak również i zewnętrzne warunki , p. Dudiczówna może być w przyszłości cennym nabytkiem nawet opery stołecznej”. Zaczęła występować w repertuarze operetkowym (np. jako Aniela w Balu w operze i Violetta w Piękności z Nowego Jorku, 1928), ale jednocześnie objęła czołowe role sopranowe w premierowych obsadach ważnych dzieł operowych, takie jak: Stella (Chopin, 29 IX 1928), czy Magda (Jaskółka, pol. premiera 25 VI 1929). W Warszawie , w T. Wielkim, śpiewała zarówno w przedstawieniach operowych (Eunice w Quo vadis, 1933, Micaela w Carmen, 1934, Mimi w Cyganerii, 1934), jak i w operetkowych (Orfeusz w piekle, Giuditta, 1932), a także w takich t., jak Hollywood (w rewii Głowa w górę, 1932), czy Nowy Momus (1934). Kulminacja jej artyst. możliwości przypadła na drugą poł. lat 30 w Poznaniu. Wystąpiła wówczas w nowych rolach operetkowych: Katia (Katia tancerka), Angela Didier (Hrabina Luksemburg), a w 1939 Annina (Noc w Wenecji). Miała też szereg doskonałych kreacji w operach, jak; Konstancja (Uprowadzenie z seraju, 1935), Caton (Casanova, 1936), Kleopatra (Juliusz Cezar, prem. pol. 25 IV 1936), tyt. Goplana (1936) i Lakme (1937), Violetta (Traviata, 1936), Hanna (Straszny dwór, 1938), wreszcie Liu (Turandot, 1939), śpiewała również partię Biruty w opero-balecie Syrena (1938). Występowała w koncertach symfonicznych, także radiowych. Role operetkowe gościnnie prezentowała latem w Toruniu, Inowrocławiu i Ciechocinku.
Podczas II wojny światowej i okupacji niemieckiej występowała w jawnych ,, Imprezach operowych w Krakowie”, organizowanych przez Stanisława Drabika na scenie Starego T. np. w roli Violetty w Traviacie (6 V 1942). Wystąpiła też jako Rozyna w Cyruliku sewilskim, danym na inaug. oficjalnego Krak. Teatru Powszechnego (15 III 1944). Śpiewała w Krakowie także na koncertach RGO i na koncercie Najpiękniejsze melodie i walce świata (6 III 1943). W Warszawie brała udział jako Angela Didier w operetce Hrabia Luksemburg na scenie jawnego T. Miasta Warszawy oraz śpiewała na koncertach w restauracji ,,Gastronomia”, organizowanych przez Adama Didura i Zygmunta Latoszewskiego (1942) i w kawiarnii „U Aktorek” (czerwiec 1943 – lipiec 1944); wzięła też udział w tzw. ,, Wielkim festiwalu sztuki” w jawnym t. Rozmaitości Jar (1944). Wystapiła 19 XI 1944 na koncercie religijnym w kościele Świętego Krzyża w Kielcach, który odbył się na dochód wysiedlonych z Warszawy artystów muzyków.
W roku szkolnym 1945/46 była prof. śpiewu w Państw. Konserwatorium Muz. w Łodzi. Po powrocie do Poznania, od 18 V 1946 do 31 VIII 1958 należała do solistów T. Wielkiego. Równocześnie, w 1946-51, pracowała jako pedagog w pozn. PWSM; jej uczennicami były m. in. H. Łukomska, I. Jezierska. Wystąpiła gościnnie 7 XII 1947 w Operze we Wrocławiu jako Violetta (Traviata), 16 V 1950 w tej samej roli w Operze Śląskiej, a 16 II 1952 we wrocł. Operze jako Gilda (Rigoletto). Od sez. 1958/59 była w pozn. Operze korepetytorką chóru, a potem do 1 IX 1971 opiekunem wokalnym solistów. W 1961 -63 dojeżdżała do Opery w Bydgoszczy, gdzie sprawowała kierownictwo wokalne.
Po wojnie w Poznaniu odnosiła sukcesy jako tyt. Hrabina (prem. 21 IX 1946) i w tej roli oraz Marzenki (Sprzedana narzeczona) a także Micaeli (Carmen), występowała wraz z zespołem pozn. w Warszawie (4 VIII – 2 IX 1948); przedstawienie Hrabiny 20 VIII transmitowało Pol. Radio. Brała udział w występach pozn. Opery im. Moniuszki w Moskwie (21 XII 1952 – 3 I 1953). Pierwszoplanowe partie: Zuzi (Verbum mobile) oraz Gildy (Rigoletto), Konstancji (Uprowadzenie z seraju) i Antonii (Opowieści Hoffmanna) śpiewała od 1949 do ok. 1955.
Miała sopran liryczny z możliwością koloratury, muzykalność i dobrą technikę wokalną, a nadto urodę i talent sceniczny; ,,imponowała dobrą klasą swego bel-canta”, pisał K. Nowowiejski; miała też styl operowej damy, występowała w przedstawieniach w swoich toaletach i własnej biżuterii. przez cały okres powojennej kariery brała też udział w różnego rodzaju koncertach: w Łodzi (,,Wieczór aryj operowych”, zorganizowanych przez Konserwatorium 29 IV1945; koncert Zarządu Okręgowego Ligi Morskiej, 27 VI 1945 i Związku Kompozytorów Pol., 31 X 1945), w Poznaniu (akademia ku czci Chrystusa Króla, 27 X 1946; koncert towarzyszący odsłonięciu pomnika Moniuszki w parku Chopina, 16 XII 1951) oraz w Bydgoszczy (koncert solistów w Pomorskim Domu Sztuki, 2 X 1947). W programach symfonicznych wykonywała arie operowe (Händla, Mozarta, Moniuszki, Nowowiejskiego) i operetkowe (J. Straussa), np. w Filharmonii w Łodzi (26-27 IX 1952), a także nowsze, wirtuozowskie utwory wokalne z orkiestrą, jak Koncert na głos R. Gliera w Filharmonii Pozn. (4 XI 1951) czy Pieśni japońskie J. Maklakiewicza w Operze i Filharmonii Bałtyckiej (25 III 1954). W T. Wielkim w Poznaniu 18 XII 1987 odbył się jubileusz 85 – lecia jej urodzin, w formie spotkania z artystką pracowników teatru i zaproszonych gości. Była Czł. Zasłużonym SPATiF- ZASP-u. Od 1991 mieszkała w Domu Artystów Weteranów Scen Pol. w Skolimowie.
Źródło : Słownik Biograficzny Teatru Polskiego t.III 1910-2000 A-Ł Warszawa 2017